Door Rob de Haan

Hij krijgt hulp van familie en werkgevers, maar daarmee lopen zij een fors risico. Zoals een van hen gaat ontdekken.

De vorige column eindigde met een achtervolging. Geen Amerikaanse praktijken met loeiende sirenes of hoge snelheid, maar gewoon een ritje richting het rustige Akersloot in de buurt van Castricum.

De achtervolger: een medewerker van het vorderingenloket dat 25.000 euro wil verhalen op de achtervolgde. De achtervolgde: een ex-hockeyprof, die tegenwoordig onder meer als trainer werkt. Deze persoon staat bij meerdere werkgevers op de loonlijst, maar beweert te weinig te verdienen om zijn schulden te kunnen aflossen.

Op de ochtend van de achtervolging bleek hij naar een van die werkgevers te rijden; een verzekeringsmaatschappij waar hij als pr-man in dienst is. De medewerkers van deze maatschappij hebben dezelfde achternaam als onze schuldenaar,  it’s all-in the familiy.

Aan de achterzijde van de verzekeringsmaatschappij is een privéparkeerplaats, waar de Mini Cooper van de schuldenaar inderdaad geparkeerd staat.

De medewerker van het vorderingenloket parkeert zijn auto in de buurt van de Mini auto en belt direct met de deurwaarder. Die staat bij het huis van de schuldenaar in Purmerend, samen met de politie en hulpofficier van justitie. Samen betreden zij het huis om beslag te kunnen leggen op de inboedel aldaar. 

Zodra de inboedel is geïnventariseerd en gefotografeerd komen de deurwaarders direct naar Akersloot. Onderweg bellen ze alvast met het takelbedrijf.

Als de deurwaarders uit Purmerend bij de verzekeringsmaatschappij aankomen, geven ze het takelbedrijf direct opdracht om de Mini Cooper weg te slepen.

De schuldenaar hoort het rumoer op de parkeerplaats en komt boos naar buiten. Hij probeert luidkeels zijn auto te redden en verklaart dat de gang van zaken stijlloos is. Bovendien zou het vonnis van de rechter niet betekend zijn en was het beslag op de auto niet aangekondigd.

De deurwaarder en een nieuw opgetrommelde hulpofficier worden er niet warm of koud van en zetten door. De auto is hij kwijt en bij de trainer groeit het besef dat het deze keer menens is.

Na een inbeslagname heeft een schuldenaar vier weken de tijd om de schuld te betalen of een regeling af te spreken. Als dat gebeurt, wordt het in beslag genomen (on)roerend goed niet verkocht.

In dit geval is het probleem dat de trainer en zijn vrouw volhouden dat hun inkomen te laag is om de schuld in termijnen te kunnen aflossen (waar ze hun hypotheek van 3,5 ton en twee auto’s van betalen blijft de vraag).

Het vorderingenloket wil dan ook dat de werkgever(s) van de trainer inzage geven in zijn salaris. Dat heet een derde verklaring en die is al verstrekt door de hockeyclub, maar het inkomen dat zij opgeven is onwaarschijnlijk laag.

In zo’n geval is er de mogelijkheid om een zogeheten verklaringsprocedure te starten, waarbij de derde – in dit geval de voetbalclub – veroordeeld kan worden tot het betalen van de schuld.

Als ondernemer/werkgever kunt u te maken krijgen met een derde verklaring, bijvoorbeeld voor een werknemer die schulden heeft gemaakt. In deze zaak van een advocatenkantoor leest u precies waarom die verklaring 100 procent moet kloppen.

Wat betreft de vordering op de trainer: hij heeft een kaartenhuis gebouwd dat in elkaar dreigt te storten. Geholpen door werkgevers en familie kon hij riant leven en zorgeloos schulden maken.

Maar net als bij een hockeywedstrijd gaat het niet alleen om de opstelling en strategie. Er komt ook een dosis geluk bij kijken. En het geluk van deze trainer is zo’n beetje op.

Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.