"Het tolhuisje is mij altijd bijgebleven", vertelt Cees Hollander. "Ik kwam hier vroeger om slootje te springen en kievietseieren te zoeken. Het huisje lag aan het water en was een baken in een weidse omgeving."

Het witte pand met z'n grote schuren is gebouwd in 1661. "De trekschuiten die destijds onderweg waren van Sneek naar Leeuwarden moesten hier tol betalen. Er heeft in die tijd ook nog een tapperij in gezeten. Toen ik Karin jaren later ontmoette, bleek het ook haar droomhuis te zijn."

Als Hollander en Poiesz negen jaar geleden 's avonds op een verjaardag zijn, horen ze dat het tolhuis te koop staat. Het staat niet op Funda, maar de bewoner heeft een briefje opgehangen achter het raam.

"Op de verjaardag was toevallig ook een makelaar aanwezig en dus zijn we met z'n drieën naar het pand gelopen. Karin trok de stoute schoenen aan, klopte aan en we mochten ondanks het late tijdstip even rondkijken in het huis. We wisten meteen: hier willen we wonen."

Er zijn meer geïnteresseerden, maar het lukt het stel om het pand te bemachtigen. Het tolhuis waar ze vroeger zo vaak voorbij zijn gekomen is van hen. De basis van het huis is goed, maar er is een grote verbouwing nodig om het pand leefbaar en toekomstbestendig te maken.

"Naast het witte tolhuisje viel ik voor de aangrenzende schuren. Er waren enkele problemen: je kon door de kieren in het dak zo naar buiten kijken. Ook wisten we dat er asbest in het pand zat."

Het duurt drie jaar om de vergunningen rond te krijgen en het huis te verbouwen. De schuren worden platgegooid en het dak van het tolhuis gaat er letterlijk af. Op een gegeven moment staan alleen de muren van het tolhuis nog overeind.

"We hebben samengewerkt met een architect die onze wensen heeft verwerkt in een nieuw ontwerp. We hebben de contouren van het originele huis met de schuren gevolgd. Nu staat er weer een grote schuur, die met het tolhuisje is verbonden door een tussenstuk met een dak van zink."

Het stel brengt het huis zo veel mogelijk terug in oude staat. Zo worden de kunststof kozijnen vervangen door houten kozijnen en kiezen ze voor ramen met een authentieke roedeverdeling.

Als je nu door oude tolhuisdeur naar binnen loopt, kom je terecht in het domein van Poiesz; een werkkamer waar ze haar werk als illustrator uitoefent en opdrachtgevers ontvangt. Hollander heeft een 'luisterruimte' in een van de bijgebouwen bij hun huis. "Daar staan mijn verzameling lp's en cd's en kan ik ongestoord muziek luisteren, zonder dat Karin er last van heeft."

Er was een flinke verbouwing nodig om het voormalige tolhuis om te toveren tot wat het nu is. (Foto: Cees Hollander)

De centrale plek in huis is de grote woonkeuken, waar je zo naar de nok van de voormalige schuur kijkt. Naast de hoogte vallen ook de stoere balken op.

"Vroeger werd hier het hooi opgeslagen. Dit gedeelte van het huis hebben we weer op dezelfde manier opgebouwd. Boven de woonkeuken zit een vide, waar we 's avonds televisie kijken. De keuken hebben we samen ontworpen en een meubelmaker heeft 'm op maat gemaakt. We houden allebei erg van koken, dus hier zijn we vaak te vinden."

Aangrenzend aan de woonkeuken vind je een zitgedeelte. "Je kijkt hier tegen de achterkant van het oorspronkelijke tolhuis aan. Op de plek waar de nisjes zitten, zaten vroeger de ramen. Het keimwerk van de buitengevel komt terug in deze muur. Het is een soort stucwerk met een vlakverdeling."

Kijk je vanaf de bank richting de woonkeuken, dan zie je precies waar de schuur begint. "De schuur is gemaakt van zwart gebeitst red cedar hout en dat zie je binnen ook terugkomen."

Hollander en Poiesz prijzen zich nog elke dag gelukkig dat ze hier mogen wonen. "Het huis is vrijstaand, rustig gelegen en we hebben mooi uitzicht op het water en het bos. In de zomer hoor je de bootjes voorbij pruttelen en komende winter hopen we tegen beter weten in weer op een Elfstedentocht. Die gaat dan letterlijk aan ons raam voorbij!"