Bijna aan het einde van het interview denkt Denzel Dumfries nog een keer terug aan de wedstrijd acht jaar geleden: Nederland-Argentinië in de halve finale van het WK in Brazilië. 0-0 na 120 minuten, waarna Oranje de strafschoppenserie verliest. "Ik weet het nog goed, ik was zó enorm teleurgesteld. Daarom ben ik nu gebrand op revanche. Wij allemaal bij Oranje."

Het klinkt bijna alsof Dumfries op 9 juli 2014 zelf op het veld stond in de Arena Corinthians in São Paulo. In werkelijkheid stond hij met vrienden te kijken naar een scherm op het Stadhuisplein in Rotterdam, de stad waar hij werd geboren en opgroeide. "Ik zag laatst een foto voorbijkomen van die avond op het plein, toen had ik even een flashback. Ik had oranje kleren aan, die had ik thuis uit de kast getrokken. Biertje erbij? Nee, dat niet. Ook toen niet."

Toch was het niet gek geweest als hij toen wél een biertje had gedronken. Dumfries was die zomer achttien jaar en speler bij de amateurs van BVV Barendrecht, al stond hij wel voor de overstap naar Sparta Rotterdam. Eindelijk kreeg hij de kans, nadat hij jarenlang tevergeefs probeerde een plek af te dwingen in de jeugdopleiding van een betaaldvoetbalclub. Zelfs handgeschreven brieven leverden niets op. En toch bleef hij geloven in een carrière als prof. En zelfs bij Oranje.

"Echt waar, ik heb altijd gedacht dat ik het Nederlands elftal zou halen", vertelt Dumfries op het terras van het hotel van Oranje in Doha. "Al waren er weinig mensen om me heen die geloofden in die droom. Mijn ouders hebben me ook nooit gepusht. Integendeel. Ze vonden mijn ontwikkeling als persoon belangrijker, ik moest mijn school afmaken. Als ik had willen stoppen met voetbal, dan was dat prima geweest. Thuis was ik de enige die naar voetbal keek op tv, we hadden ook geen sportzenders. Mijn ouders zijn pas wedstrijden gaan kijken toen ik het betaald voetbal haalde. Bij Sparta."

Met Stefan de Vrij, ploeggenoot bij Internazionale en Oranje, sprak hij laatst nog over die jaren bij Sparta. Dumfries was nog een andere voetballer, ook mentaal. "Tijdens een wedstrijd kon ik helemaal weg zijn. Dan dacht ik na, keek een beetje om me heen. Ik vertelde het aan Stefan, die is wat dat betreft een totaal ander type. Die kon zich daar helemaal niets bij voorstellen."

Zijn toenmalige Sparta-trainer Alex Pastoor zag Dumfries afdwalen in het veld. "Hij stelde voor te gaan praten met een sportpsycholoog. Ik dacht eerst: waarom? Maar uiteindelijk heeft het me wel geholpen. Dankzij de hulp van een sportpsycholoog blijf ik nu gefocust en daar ben ik Alex Pastoor nog steeds dankbaar voor. Hij is een innovatieve trainer. Hij heeft mij laten inzien dat je mensen om je heen moet verzamelen die je beter kunnen maken."

Nog altijd is de sportpsycholoog die hij leerde kennen in zijn Sparta-jaren een klankbord voor de 41-voudig international. Ook op dit WK. Een Zoom-gesprek met haar zorgde ervoor dat Dumfries mentale rust vond, waardoor hij met een goal en twee assists kon uitblinken in de achtste finale tegen de Verenigde Staten. Vlak na de wedstrijd vertelde hij er open over tegen de media, waarna de naam van zijn sportpsycholoog, Annemieke Zijerveld, in vrijwel alle kranten opdook.

"Ze had het zelf nog niet gelezen toen ik een artikel naar haar doorstuurde. Leuk toch? Ik heb veel aan haar te danken, al was het niet gepland om over haar te vertellen. Het gebeurde gewoon. Door me kwetsbaar op te stellen wilde ik laten zien dat wij voetballers ook mensen zijn. Misschien dat een jong iemand nu denkt: een speler van Oranje doet het, misschien kan een sportpsycholoog ook mij verder helpen. Al is dat maar één iemand, dan nog is dat al waardevol voor me."

Er zijn meer spelers bij Oranje die praten met een sportpsycholoog, vertelt Dumfries. Het is geen taboe onderling. "We zijn nou eenmaal een heel open groep. Iedereen is met elkaar bezig bij Oranje."

Hij vertelt over de spelletjes die ze spelen. "Heel veel UNO, een kaartspelletje. Door veel samen te doen, groeien we naar elkaar toe. Elke dag zit ik met andere spelers aan tafel met eten, zo komt iedereen met elkaar in aanraking. We praten veel met elkaar."

Soms gaan die gesprekken over het geloof. Een aantal spelers van Oranje bidt met elkaar voor een wedstrijd en daar is ook Dumfries bij. "Memphis is daarmee begonnen bij Oranje. Hij vroeg gelovige jongens om samen te bidden, iedereen was en is vrij om aan te sluiten. Die groep werd steeds groter."

Dumfries benoemt daarbij ook de rol van Cody Gakpo. "Ik ben gelovig opgevoed. Maar de manier waarop Cody het geloof praktiseert, gaat dieper en inspireert mij. Dat levert mooie gesprekken op. We sparren als groep met elkaar, wisselen ervaringen uit en bidden. Dat maakt ons als team sterker. En hechter."

Bondscoach Louis van Gaal noemde het maandag fantastisch dat een deel van zijn spelers samen bidt. Hij zei dat het typerend is voor zijn groep, die hij qua spirit en onderlinge verbondenheid al langer bestempelt als de beste selectie waar hij ooit mee gewerkt heeft. Volgens Dumfries heeft de bondscoach daar zelf ook een grote rol in.

"Van Gaal is strikt, direct en duidelijk. Maar ook een warm persoon, die een arm om je heen slaat. Hij is oprecht geïnteresseerd in de mens achter de voetballer."

Het is niet alleen een arm. Op de persconferentie na de zege op de VS gaf Van Gaal voor het oog van de wereldpers een zoen op de wang van Dumfries, met een viral video tot gevolg. "Dat tekent Van Gaal", vindt Dumfries. "Hij houdt van een dolletje, maar doet het niet omdat de camera's draaien. Ik krijg wel vaker een kus van Van Gaal. Prachtig toch? We zijn als spelers en staf één team, met één missie."

Die missie is de wereldtitel, zegt Dumfries. "Maar ik kijk nu niet verder dan de kwartfinale tegen Argentinië. Focus. In 2014 leefde ik als supporter zó mee met Oranje, maar toen was het ineens over tegen Argentinië. Dat mag niet weer gebeuren. Daar ga ik op het veld alles aan doen."