Het was zaterdag familiedag bij Oranje, maar niet voor Nathan Aké. Terwijl Virgil van Dijk met zijn dochter voetbalde op het trainingsveld in Doha en Justin Bijlow zijn zes maanden oude dochter op de arm had, zag Aké zijn dochter zoals elke dag alleen via FaceTime. "Dat is het enige dat nu kan", vertelt hij op het terras van het hotel van Oranje in Doha. "Maar ik zie het ook positief, ik ben blij dat ik nog net bij de geboorte heb kunnen zijn."

Een dag voordat Aké afreisde naar Oranje voor het WK werd hij voor het eerst vader. "Het zijn bijzondere weken, die eerste weken van een kind. Ik heb geaccepteerd dat ik het niet van dichtbij kan meemaken, maar via FaceTime kan ik haar gelukkig wel zien."

Zijn schoonfamilie is nu in Manchester bij zijn vriendin Kaylee, met wie hij al sinds zijn vijftiende samen is. "Ik weet dat alles goed geregeld is, dat geeft rust in mijn hoofd. Natuurlijk mis ik ze, maar er is hier ook heel veel afleiding bij Oranje waardoor ik er minder over nadenk. Zo helpt het voetbal. Het is een beetje hetzelfde als vorig jaar met mijn pa."

Het is inmiddels veertien maanden geleden dat Moise Aké op 65-jarige leeftijd overleed. Hij was al geruime tijd ziek. "Het is zo jammer dat hij dit niet mee kan maken", vertelt Aké. "Opa worden en zijn zoon op een WK zien spelen met Oranje. Dat had hij mooi gevonden."

De vraag is wel of zijn vader had durven kijken. "Mijn pa was heel betrokken. Hij wilde zo graag dat ik het goed deed dat hij het moeilijk vond om met mijn moeder en broer op de bank naar een wedstrijd van mij te kijken. Er kwam zoveel emotie bij. Als het spannend werd, maakte hij soms een ommetje of ging hij een stukje fietsen."

Glimlachend: "Ik denk dat hij nu ook behoorlijk wat stress zou hebben gehad tijdens de wedstrijden van Oranje. Maar hij had wel genoten. En altijd positief. Pa legde nooit druk op me. Als ik niet goed speelde, werd hij nooit boos. Eerder andersom. Dan zei hij dat ik wel goed was."

Net als zijn vader vertrok Aké op jonge leeftijd naar een ander land. Hij was zestien toen hij in 2011 het ouderlijk huis in Voorburg verliet, omdat hij de jeugdopleiding van Feyenoord verruilde voor die van Chelsea. Zijn vader groeide op in Ivoorkust en ging in Frankrijk studeren. Daar ontmoette hij Ake's moeder Ineke, die net klaar was met haar opleiding logopedie in Leiden. Liftend reisde ze door Frankrijk toen ze in de buurt van Montpellier bij Moise Aké instapte. Een paar jaar later werd zoon Cédrick geboren en weer vier jaar later Nathan.

"Mijn pa is het Ivoriaanse elftal altijd blijven volgen, daar keek hij naar op tv", vertelt Aké, die zelf ook voor het Afrikaanse land had kunnen spelen. Vlak voordat hij in 2017 debuteerde voor Oranje werd hij benaderd door de Ivoriaanse bond.

"Maar dat is nooit echt een optie geweest, ik voel me Nederlander. Mijn pa zei ook: 'Je bent hier opgegroeid, je hebt alles hier in Nederland gehad.' Hij woonde toen ook al zo lang in Nederland dat hij steeds meer Nederlander werd. Hij was jeugdtrainer bij ons cluppie Wilhelmus in Voorburg, waar ik begonnen ben. Ook mijn moeder was er vrijwilliger, ze hielp in de kantine."

Aké staat nu nog weleens langs de lijn bij Wilhelmus. Zijn broer speelt in het eerste elftal van de tweede klasser, nadat hij jarenlang in Engeland woonde. "Toen ik naar Chelsea ging, verhuisde mijn broer met me mee. Ik woonde eerst bij een gastgezin. De club wilde dat ik zo de taal en de cultuur leerde kennen. In het weekend sliep ik bij mijn broer. Hij werkte en studeerde en had een appartementje net buiten Londen. Later heb ik bij hem gewoond."

Aké was niet de eerste veelbelovende jeugdspeler die Nederland verliet voor een buitenlandse topclub. En zeker niet de laatste. De meesten eindigen op een lager niveau of keren terug naar Nederland.

"Ik wilde bewijzen dat ik het wel kon halen. Dat is altijd een beetje mijn mindset als mensen zeggen dat iets moeilijk wordt of niet gaat lukken. Ik was op jonge leeftijd ook al best zelfstandig. Op mijn dertiende ging ik elke dag alleen met de trein naar Rotterdam en kwam 's avonds thuis na een lange dag school en trainen bij Feyenoord. Dat mijn broer meeverhuisde naar Engeland hielp ook. Daardoor miste ik thuis minder."

Dat het niet altijd een succes is, blijkt uit de huidige WK-selectie van Oranje. Aké is de enige van de 26 spelers die als jeugdspeler wegging uit Nederland en nu in de top speelt in het buitenland. Anderen braken door in Nederland, terwijl Xavi Simons afgelopen zomer juist koos voor de Eredivisie.

"Ik zou het niet elke jeugdspeler aanraden de stap naar Engeland te maken", vertelt Aké. "Het kan een goede stap zijn, maar je moet goed nagaan of je het kan zonder familie om je heen. Er komt altijd een moment dat het niet loopt zoals je wil en dan wil je het liefst thuis zijn. En dan kun je in een sleur raken. Ik heb daar goed over nagedacht en wist dat dat mij waarschijnlijk niet zou overkomen."

Toch had Aké weleens twijfels, maar niet in zijn eerste jaren. Daar ging het te snel voor. Op zijn zeventiende maakte hij al zijn Premier League-debuut voor Chelsea tussen topspelers als Petr Cech, Frank Lampard en Ashley Cole, die een half jaar eerder de Champions League hadden gewonnen. Maar daarna bleef de doorbraak uit. Op zijn twintigste stond de teller pas op vijf competitiewedstrijden voor de Londense topclub.

"Ondertussen zag ik generatiegenoten in Nederland wekelijks in de Eredivisie spelen, terwijl ik vooral voor Chelsea onder 21 uitkwam. Toen kwamen de vragen. Waarom duurt het zo lang? Maar ik heb altijd vertrouwen gehouden dat ik ging slagen in Engeland."

Het werd uiteindelijk niet Chelsea waar hij uitgroeide tot basisspeler. Aké werd verhuurd aan Reading, Watford en Bournemouth, waarna hij er in 2017 voor koos om Chelsea helemaal achter zich te laten.

"Ik was blij bij Bournemouth, speelde bijna altijd en merkte dat ik beter werd. Toen Bournemouth me een half jaar na mijn verhuurperiode weer wilde halen heb ik daar getekend. Dat ik mogelijk tegen degradatie ging strijden, maakte me niet uit. Het was een stap terug in de hoop daarna weer een stap omhoog te zetten. En dat kwam uit."

In de zomer van 2020 meldde Manchester City zich voor Aké en werd hij met 45 miljoen euro een van de duurste Nederlandse spelers ooit. Sindsdien werd hij twee keer kampioen met de club van trainer Josep Guardiola. "Pep is de beste trainer die ik ooit heb gehad. Ik mag niet klagen. Met Guardiola en Van Gaal als trainers voel ik me een bevoorrecht voetballer."

Ze lijken een beetje op elkaar, vindt hij. "Pep is niet normaal qua tactiek. Hij weet precies wat er gaat gebeuren in een wedstrijd en waar de ruimtes komen. Iedereen weet wat hij moet doen en dat is bij Van Gaal ook zo. Die duidelijkheid hebben ze allebei. Nu bij Oranje zegt Van Gaal ook precies wat minder goed was tegen Ecuador. Gewoon eerlijk en oprecht, dat maakt ons ook sterker. Al moeten we dat nu wel op het veld gaan laten zien tegen Qatar."

Hij hoopt dat Oranje in het toernooi groeit. "Hoewel we niet heel goed spelen, hebben we wel al vier punten. Dat geeft vertrouwen. Nu moet het spel beter en dan is er veel mogelijk. Ik heb me er al bij neergelegd dat het nog weken gaat duren tot ik mijn dochter weer vast kan houden. Ja, het kan een mooi en lang WK worden."