"Ik wist altijd al dat ik anders was", blikt Fadi (32) terug op zijn jeugd. "Maar mijn omgeving was zo intolerant, dat ik het niet aan mezelf kon verkopen. Laat staan dat ik het met anderen durfde te delen."

Homoseksualiteit is een zonde, hoort hij thuis. Op school krijgt hij seksuele voorlichting van een imam. "Die noemde een lijst op met wat allemaal verboden is, waaronder homoseksualiteit."

Fadi is geboren en getogen in Qatar en heeft een Syrische achtergrond. Zijn ouders zijn arbeidsmigranten, net als 95 procent van de 2,9 miljoen mensen die in de Golfstaat wonen.

Op zijn zestiende googelt hij wanhopig, via een beveiligde verbinding, hoe hij 'genezen' kan worden. "Maar ik kwam juist artikelen van psychologen tegen waarin stond dat het niet te veranderen is."

Hij raakt aan de praat met andere homoseksuele personen over de hele wereld. Ook downloadt hij Brokeback Mountain, een film met homoseksuele personages in de hoofdrol. Die zijn verboden in Qatar.

Langzaam komt hij tot het besef dat homoseksualiteit geen zonde is. Op zijn negentiende durft hij - na geforceerde dates met vrouwen - in het geheim af te spreken met een jongen. Later verzamelt hij zelfs de moed om een paar mensen uit zijn omgeving te vertellen over zijn homoseksualiteit.

Dat blijkt een grote fout: het gaat snel rond op school. "Ik werd uit de kast getrokken en was binnen de kortste keren al mijn sociale contacten kwijt."

Ook zijn zus komt erachter als ze berichten op zijn computer vindt. "Ze vond me walgelijk en zei dat ik ervoor behandeld moest worden." Ze eist dat hij in therapie gaat bij een psycholoog die hem zou kunnen 'genezen', zogeheten conversietherapie. Doet hij dat niet, dan geeft ze hem aan bij de politie.

"Ik was bang om naar Syrië gedeporteerd te worden, terwijl ik daar nog nooit had gewoond", zegt Fadi. Hoewel hij in Qatar is geboren en opgegroeid, heeft hij nog steeds de Syrische nationaliteit. Alleen mensen met een Qatarese vader krijgen een Qatarees paspoort.

Fadi wil uit het land vluchten, maar zit nog op school en heeft geen geld om vliegtickets te kopen. Mensenrechtenorganisaties, die hij wanhopig om hulp vraagt, kunnen niks voor hem betekenen.

Er volgt een depressieve periode, waarin hij zelfs aan zelfmoord denkt. "Ik moest het op de een of andere manier overleven", zegt hij aangeslagen. "Dus vertelde ik dat mijn homoseksualiteit een fase was."

De dreigementen van zijn zus houden op. Na deze periode weet hij één ding zeker: "Ik moest op eigen benen gaan staan."

Hij haalt zijn diploma, vindt een baan en gaat op zichzelf wonen. Ook dat was niet zonder risico's, maar na lang zoeken vindt hij een Europese huisgenoot die zijn homoseksualiteit accepteert. Hij verdringt zijn problemen door veel te werken en durft uiteindelijk weer te daten.

Dan komt hij voor het eerst in aanraking met de Qatarese politie. Via een datingapp spreekt hij met iemand af in een hotel. Fadi zou hem een bericht sturen als hij in de lobby was aangekomen.

"Toen ik bij het hotel parkeerde, kreeg ik een raar onderbuikgevoel. Ik voelde me onveilig, dus stuurde ik hem al een bericht toen ik nog op de parkeerplaats was."

Dat onderbuikgevoel blijkt terecht. De twee communiceerden tot dan toe in het Engels, maar plots krijgt Fadi een reactie in het Arabisch. "Hij schold me uit en zei dat hij van de geheime politie was. Ze wilden me oppakken. Ik raakte in paniek en bevroor, maar wist uiteindelijk op tijd weg te rijden."

Fadi beseft na dit incident weer hoe onveilig het is in Qatar. Hij verzamelt mensen om zich heen die opener zijn dan de meeste Qatarezen.

"In die bubbel ontmoette ik iemand waar ik uiteindelijk acht maanden een relatie mee had. Op de dag dat het stukliep, vertelde hij dat hij hiv-positief was."

Opnieuw stort de wereld van Fadi in. Artsen zijn verplicht om een positieve test aan de politie door te geven. Medicatie krijgen is al helemaal niet mogelijk, wat uiteindelijk zijn dood zou kunnen betekenen.

In Dubai vindt hij een arts die hem anoniem wil testen. Hij blijkt inderdaad hiv-positief. "Vluchten was nog de enige optie", verzucht Fadi. Hij bezoekt verschillende ambassades, maar wordt steeds afgewezen. Uiteindelijk weet hij met een toeristenvisum naar Nederland te reizen, waar hij asiel krijgt.

Zes jaar na zijn aankomst in Nederland heeft Fadi een baan als copywriter, een appartement in Amsterdam en spreekt hij vloeiend Nederlands. Hij heeft het contact met zijn familie verbroken, omdat die hem nog altijd niets accepteert. "Ik focus op therapie en wat voor mij belangrijk is", besluit hij.

Dat het WK in Qatar plaatsvindt en een Nederlandse minister naar het land afreist, vindt hij pijnlijk. "Ik voel me heel verbonden met Nederland: ik heb m'n best gedaan om de taal te leren, belasting te betalen en mee te doen in de maatschappij. Daarom ben ik teleurgesteld dat de Nederlandse overheid naar het WK gaat en geen rekening lijkt te houden met de effecten die dat heeft op de lhbtiq+-gemeenschap - in Nederland of welk ander land dan ook."

Ook het nieuws dat Qatar vijftig Nederlanders betaalt om positief verslag te doen van de wedstrijd, steekt hem. "Met dat geld hadden ze ook arbeiders kunnen betalen. Maar het lijkt belangrijker om homo's via datingapps op te sporen."