De verschillen tussen de huidige nummer 7 van Real Madrid en die van weleer kunnen niet groter zijn. Waar Cristiano Ronaldo een slaapcoach en persoonlijke diëtist heeft en zich suf traint in de gym, werkte Hazard in 2011, twintig jaar jong, een hamburger naar binnen toen hij in een oefenduel van België werd gewisseld.

In plaats van de dug-out zocht hij een snackkraam buiten het Koning Boudewijnstadion op. "De saus die ik op mijn burger had is mijn favoriet", lachte hij achteraf tegenover de publieke omroep RTBF. "Het was een domme actie, maar het maakte wel een legende van me bij de nationale ploeg." Zijn vader Thierry: "Eden zou vandaag precies hetzelfde doen, maar wel buiten het gezichtsveld van de camera's." En zo heeft België zijn eigen Michiel Kramer. Met iets meer talent.

Het is de Hazard die we jarenlang kenden. Niets leek hem écht te kunnen raken. Hij fladderde over het veld en door het leven. De man met de snelle dribbels en de gevatte antwoorden staat bekend om zijn humor, zijn bescheidenheid, relativeringsvermogen en sterke mentaliteit. Samengevat in drie woorden die hij al zo vaak sprak: "Je m'amuse." Ik amuseer me.

Zowel buiten als binnen de lijnen. In die volgorde: zijn familie gaat vóór alles, altijd. De Belg uit het Waalse dorp Braine-Le-Comte ontwikkelde zijn enorme liefde voor het spelletje én zijn ongekende techniek in de achtertuin met zijn vader Thierry en zijn jongere broers. Het is dat ventje, dat in de vrijheid van een kinds bestaan het plezier vond, dat hij altijd aan zijn zijde wist en nooit meer zou verloochenen.

Dribbelen, draaien, kappen, schieten, passen, lachen en ginnegappen. Een wedstrijd verliezen was 'jammer', maar ook niet meer dan dat. Toen niet, nu niet. Liever een verloren duel met geslaagde acties en een hoog amusementsgehalte dan winnen zonder glimlach.

En zo ontstond het beeld van een flierefluiter. Iemand die bij de seizoensstart steevast een paar kilo te zwaar binnenkwam. Bij zijn eerste bij Real Madrid waren dat er vijf. "Als ik vakantie heb, heb ik ook écht vakantie", zei hij daarover. Je moet het maar doen wanneer er net 115 miljoen euro voor je is neergelegd… Oud-teamgenoot John Obi Mikel noemde hem dan ook "de luiste speler die ik ooit ben tegengekomen", maar ook de getalenteerdste en beslissendste. Die toevoegingen mogen we niet vergeten.

Dat Hazard niet voor zijn sport zou leven, is ook niet waar, zegt hij zelf. "Ik ga op tijd naar bed, ben altijd op tijd en leef voor het voetbal." Met statistieken houdt hij zich dan weer totaal niet bezig en de fitnessruimte stapt hij alleen binnen voor wat stretchoefeningen; alles wat hij bereikte, deed hij op talent.

Hazard staat te boek om zijn altruïstische spel en het ontbeert hem aan een ego om aan individuele prijzen te denken. Hij had al drie Ballons d'Or, zei hij eens: zijn drie zonen. In 2019 kreeg hij er een vierde bij. Zo is huize Hazard in Madrid even rijk gestoffeerd als zijn ouderlijk huis, waar Thierry en Carine Hazard nog altijd wonen. Eden is met broertjes Thorgan, Kylian en Ethan vier man sterk, zo ook Yannis, Léo, Samy en Santi.

Zijn privéleven houdt Hazard volledig afgeschermd. Vermoedelijk ook op vraag van vrouwlief Natacha, met wie hij sinds zijn veertiende samen is. "Ik ben véél strenger dan mijn vrouw", zei hij tegen de Belgische krant Het Laatste Nieuws vlak na het WK van 2018. "Zij zegt wel eens vaker: 'Ça vaaaa.' Maar ík durf de kinderen te straffen - zonder te slaan!"

Beter dan in Rusland zagen we Hazard nooit meer. Na nog een jaar Chelsea kwam zijn droom in vervulling: een transfer naar Real Madrid. Maar de seizoensstart was al een teken aan de wand; een scheurtje in de quadriceps hield hem drie competitieduels aan de kant en de kritiek zwol toen al aan.

Te dik en onprofessioneel, klonk het. Maar met twee flitsoptredens in november stelde Hazard de fans gerust. Tegen Real Sociedad voerde hij tien dribbels met succes uit, het grootste aantal van een Madrileense speler in een competitiewedstrijd sinds Arjen Robben in 2008. En ook in de wedstrijd daarna wreven de withemden zich in de handen bij hun nieuwe 'Galáctico'. Hazard domineerde de eerste zestig minuten tegen Paris Saint-Germain in de Champions League.

En toen begon de miserie. Landgenoot Thomas Meunier tikte hem die 26 november 2019 na dat flitsende uur aan op de rechterenkel, het gewricht waar hij in 2017 al eens door een breukje maanden aan de kant stond. Ook nu ging Hazard met een van pijn vertrokken gezicht naar de kant. Onder een staande ovatie, dat dan weer wel. Het zou helaas wel zijn laatste zijn.

Want na een rustperiode volgde eind februari opnieuw een schop op diezelfde enkel. Wéér een breukje, maar dit keer moest er een operatie aan te pas komen; een titaniumplaatje met schroeven werd aan zijn bot bevestigd om zijn rechterenkel te verstevigen. Waarschijnlijk verloor Hazard toen de vrijheid die hij zo nodig heeft, in zijn lichaam en later in zijn hoofd. Het plaatje belette zijn bewegingsvrijheid en er gingen stemmen op dat hij daardoor anders was gaan lopen, met spierblessures tot gevolg. In drie jaar kwam hij niet verder dan zes goals en tien assists in 66 wedstrijden. Hij stond welgeteld vijf keer negentig minuten op het veld.

Pas dit voorjaar werd het plaatje verwijderd en hij beloofde de supporters geëmotioneerd alles te zullen geven. De goedlachse en altijd positieve Hazard had terend op zijn talent al zijn dromen waargemaakt, behalve die ene: schitteren voor Real, de club van zijn jeugdheld Zinédine Zidane. In wat zijn beste jaren hadden moeten zijn, werd hij dan toch geconfronteerd met het mentale aspect van voetbal.

Maar na drie jaar ellende kwam Hazard afgelopen zomer messcherp en topfit terug van zijn vakantie. En toen was er ook nog die flitsende invalbeurt begin september, waarbij hij de geblesseerde Karim Benzema verving. Dribbels, een assist en een goal. Zijn nieuwe rol als valse 9 was geboren. Zo leek.

Maar daarna vernamen we nauwelijks nog iets van hem, buiten wat nieuwe kritiek en tegenvallende invalbeurten. Dus mikt Hazard nu op het WK, zo zei hij op de website van de FIFA. "Ik moet de lat hoog leggen. Ik ga proberen het beter te doen dan in 2018." En ook: "Ik had wat blessures en twijfels in mijn hoofd. Nu is alles weer normaal."

Maar tegen Oranje maakte Hazard een uur vol zonder ook maar één geslaagde dribbel. Dat was voor het eerst in een wedstrijd waarin hij startte, al is ook bekend dat de Belg duels nodig heeft om echt fit te worden en in het ritme te komen. En vooral: veel plezier.

Wie weet vindt hij dat inderdaad in Qatar onder de vleugels van bondscoach Roberto Martínez, die hem altijd de zo broodnodige vrijheid gaf. Hij is en blijft een speelvogel, zoals ze in België zo mooi zeggen. En die hebben ruimte nodig om te kunnen vliegen. Vooral in het hoofd, waarin er meer op Hazard vat kreeg dan hij tot nu toe meemaakte. De grootste winst is misschien wel dat hij dat bleek te kunnen opbrengen. Want, zo zei hij tegen Het Laatste Nieuws: "De dag dat ik geen plezier meer kan hebben en kan geven, stop ik ermee, direct."