De 29-jarige Alaphilippe sprong in de finale weg uit een groep met vijftien favorieten en kwam solo over de finish in Leuven.

Van Baarle won op veertig seconden de sprint van een achtervolgend groepje van vier renners. Hij bleef de Deen Michael Valgren (derde), de Belg Jasper Stuyven (vierde) en de Amerikaan Neilson Powless (vijfde) voor.

De 29-jarige Van Baarle werd zo de eerste Nederlander sinds 1997 die een medaille pakte in de WK-wegrit. Toen eiste Léon van Bon het brons op. De laatste Nederlander met een zilveren medaille was Steven Rooks in 1991.

Mathieu van der Poel, van wie vanwege rugproblemen lang onduidelijk was of hij aan de start zou staan, eindigde op ruim een minuut als achtste. De Nederlandse kopman moest lossen toen Alaphilippe ervandoor ging. Topfavoriet Wout van Aert kwam niet verder dan de elfde plaats.

In Antwerpen begonnen de renners kort voor 11.00 uur aan de wegwedstrijd. Ze moesten 268,3 kilometer afleggen en 42 hellingen bedwingen, waarvan sommige bezaaid waren met kasseien.

Al vroeg werd de koers hard gemaakt. Met nog 180 kilometer voor de boeg ging Remco Evenepoel samen met Magnus Cort en Benoît Cosnefroy in de aanval. Het trio ging op jacht naar een kopgroep van acht renners en kreeg even later gezelschap van onder anderen Primoz Roglic en Pascal Eenkhoorn. De Italianen hadden de slag gemist.

De samenwerking bij de achtervolgers was echter niet ideaal, waardoor zij op 134 kilometer van de finish weer werden ingerekend door het peloton. Kort daarna werd ook de vroege kopgroep gegrepen.

Vervolgens regende het demarrages in het inmiddels flink uitgedunde peloton, maar aanvankelijk slaagde niemand erin om weg te komen. Met nog 87 kilometer te gaan vormde zich een nieuwe kopgroep, met opnieuw Evenepoel en onder anderen Van Baarle. Die groep dunde even later uit naar vijf renners.

Op de Bekestraat, de 31e helling van de dag op 57 kilometer van de finish, brandde de koers los. Door een aanval van Alaphilippe ontstond een kopgroep van zeventien man met onder anderen Van der Poel, Van Baarle, Van Aert, Tom Pidcock, Valgren en Evenepoel.

Het peloton reed al snel op een niet te overbruggen achterstand, terwijl de moegestreden Evenepoel vooraan moest afhaken. Nadat enkele demarrages van Alaphilippe waren afgeslagen, wist hij bij zijn vierde poging op 17 kilometer van de meet wel weg te rijden uit de favorietengroep.

De titelverdediger sloeg al snel een gat met de concurrentie en had in de finale een voorsprong van een halve minuut op vier achtervolgers, onder wie Van Baarle. Alaphilippe hield stand en werd zo voor de tweede keer op rij wereldkampioen.