''Top tien staat mooier, maar achtste of twintigste, dat maakt eigenlijk niet zo veel uit. Mijn sprint was ook niet helemaal super, ik ben geen Sagan'', sprak de uiteindelijke nummer elf na een race die zich tot ver in de finale in de stromende regen had afgespeeld.

''Het was een bizar zware koers. Door de afstand natuurlijk, maar vooral ook door de regen. Op de Fiesole, de lange klim, reden ze als gekken naar voren. Daardoor was er geen tijd om bij te komen. Ik heb de hele dag op de limiet gereden."

"Daarbij ben ik al na veertig kilometer gevallen. Ten Dam, Gesink en Langeveld lagen er ook bij. Het duurde even maar ik kwam er gelukkig wel doorheen. Ik ben wel iemand die naarmate de koers vordert zijn niveau kan vasthouden."

"Ik heb vaker aangetoond dat lange koersen mij goed liggen", wist Mollema. "Ik realiseerde mij dat iedereen kapot zat. Dat heeft mij wel door de moeilijke momenten gesleept. Met een elfde plek ben ik niet ontevreden."

Toen de Spanjaard Joaquim Rodriguez aanviel op de laatste lange klim kon Mollema niet meer volgen. "Mijn benen ontploften. Ze gingen gewoon te hard. Dan wordt het er achter ieder voor zich en ontstaat er uiteindelijk een groep waarmee we zijn gaan sprinten.''

Dat de Portugees Rui Costa er met de titel vandoor ging, verbaasde Mollema niet. "Hij was een van de vijftien namen die we vooraf hadden opgeschreven. Een goede renner, zeker in de regen.''

Of hij een terechte winnaar is? Als je deze koers winnend afsluit, ben je wel de terechte winnaar", lachte de Groninger.