De DNA-instructies van een cel bevatten niet alleen codes voor de samenstelling van aminozuren waaruit eiwitten in een cel worden opgebouwd.

Het coderende deel van het DNA schrijft op sommige plekken ook voor aan welke delen van genen eiwitten zich moeten binden. Deze tot nu toe onbekende tweede betekenis bepaalt welke genen meer of juist minder tot uiting komen.

Dat melden onderzoekers van de Universiteit van Washington in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

De ontdekking van de dubbele betekenis van DNA kan leiden tot een gedetailleerder begrip van genetische informatie. Lang werd aangenomen dat het coderende deel van DNA voornamelijk informatie bevatte over de samenstelling van eiwitten in cellen.

Deze informatie ligt vast in de vorm van codons, drieletterige codes in het DNA die staan voor de volgorde van aminozuren waaruit eiwitten worden opgebouwd. 

Ongeveer 15 procent van deze codons heeft echter een tweede betekenis, zo blijkt uit het nieuwe onderzoek. De stukjes genetische code geven ook instructies aan de cel voor de manier waarop bepaalde genen moeten worden gecontroleerd door eiwitten.

Tot nu toe vermoedden wetenschappers dat deze zogenoemde transcriptiefactoren waren opgenomen in niet-coderende stukjes van genen, oftewel junk-DNA. 

De onderzoeksresultaten kunnen volgens hoofdonderzoeker John Stamatoyannopoulos leiden tot een betere interpretatie van DNA. 

"Het feit dat de genetische code tegelijkertijd twee soorten informatie kan voorschrijven betekent dat DNA-veranderingen die alleen de samenstelling van eiwitten leken te beïnvloeden in werkelijkheid ook de controle van bepaald genen kunnen verstoren, waardoor bijvoorbeeld ziektes ontstaan", verklaart Stamatoyannopoulos op de nieuwssite van de Universiteit van Washington.

"Deze nieuwe bevindingen laten zien dat DNA een ongelooflijk krachtig opslagmechanisme is, dat door de natuur  op zeer onverwachte manieren wordt geëxploiteerd", aldus Stamatoyannopoulos.