De onderzoekers van het European Bioinformatics Institute (EBI) in Hinxton, Groot Brittannië brengen deze week verslag uit van hun prestatie in Nature.

DNA staat bekend als de drager van onze genetische informatie. Het molecuul is extreem stabiel en heeft een erg hoge dichtheid. Daardoor slaat het gegevens op zo'n efficiënte manier op, dat het erg geschikt is voor opslag van andere gegevens.

In augustus was het onderzoekers van MIT in de Verenigde Staten al gelukt een studieboek van 5,27 megabits op te slaan in een stukje DNA. De opslagcapaciteit was toen 700 terabytes per micoliter, zes keer meer dan bij een standaard harde schijf.

De Britten hebben dit record nu verpletterd: ze haalden 2,2 petabytes per gram DNA. Een petabyte is duizend terabytes.

Ze kregen dit voor elkaar in een paar stappen: eerst vertaalden ze de gegevens naar een digitale binaire code, die bestaat uit enen en nullen. Om te voorkomen dat er fouten in de code zouden sluipen, vertaalden ze de digitale code naar een zogeheten trinaire code, bestaand uit nullen, enen en tweeën.

Deze code herschreven ze met de baseparen waaruit DNA is opgebouwd: Adenine (A), Cytosine (C), Thymine (T) en Guanine (G). Met die moleculen bouwden ze het DNA-molecuul op. Uiteindelijk lazen ze de informatie weer af van dit DNA, met een nauwkeurigheid van 100 procent.

De onderzoekers benadrukken wel dat deze methode niet geschikt is voor alle soorten opslag. Eenmaal opgeslagen kan de informatie niet meer aangepast worden en binnen die enorme hoeveelheid informatie kun je niet zomaar één dingetje opzoeken. Daarvoor zul je grote gedeeltes van het DNA moeten analyseren.

Het opslaan van informatie in DNA is op dit moment ook nog erg duur, waardoor de methode alleen rendabel is voor informatie die minstens 600 jaar bewaard moet worden.

Dat kan snel veranderen, voegen de onderzoekers toe. Naar verwachting wordt het maken van DNA snel goedkoper, waardoor opslag voor minder dan 50 jaar binnen 10 jaar al rendabel zal zijn.