Tot voor kort dachten wetenschappers dat calciumcarbonaten en magnesiumcarbonaten op de oceaanbodems, verbindingen waar CO2 in ligt opgeslagen en waar kalksteen uit ontstaat, vrijwel uitsluitend uit de afgestorven resten van plankton bestonden.

Uit nieuw onderzoek, dat onlangs is gepubliceerd in Science, blijkt echter dat ook vissen grote hoeveelheden kalk uitscheiden.

De vorming van kalkkorrels blijkt cruciaal om de verschillen in zoutgehalte tussen het zeewater in de darmen en de lichaamscellen van de vis op te heffen. Hierdoor is de vis beter in staat water en voedingsstoffen op te nemen.

De onderzoeksgroep, bestaande uit Britse, Canadese en Amerikaanse wetenschappers, schat het aandeel van vissenpoep in de totale carbonaatvorming voorlopig op 3 tot 15 procent.

De structurele opslag van CO2 in carbonaten op de oceaanbodem vormt een belangrijk onderdeel van de natuurlijke koolstofkringloop. Klimaatwetenschappers bestuderen daarom de factoren die deze opslag kunnen beïnvloeden.

Met name verzuring van de oceanen, als direct bij-effect van de toenemende CO2-concentratie van het oceaanwater, vormt een bedreiging voor veel plankton, dat in zuurder water langzamer groeit en uiteindelijk zelfs kan oplossen.

De totale hoeveelheid vis neemt echter ook af door milieuverontreiniging en overbevissing, processen die door de nieuwe inzichten eveneens een positieve terugkoppeling zouden kunnen uitoefenen op klimaatverandering.

Een afname van de CO2-opslag in de oceaanbodem zorgt immers voor een (snellere) toename van de CO2-concentratie in de atmosfeer.