Dat verschil van 14 procent betekent dat vrouwen de laatste 67 minuten van elke werkdag - uitgaande van een werkdag van acht uur - onbetaald werken. Of, als je kijkt op jaarbasis, zo'n anderhalve maand van het jaar gratis werken.

Ook als de berekening gecorrigeerd wordt met factoren als werkervaring en opleiding, blijkt een derde van de loonkloof onverklaarbaar, concludeerde het CBS. Ook het onlangs verschenen Nationaal Salaris Onderzoek van Intermediair en Nyenrode Business University toont aan dat veel vrouwen nog altijd minder verdienen dan hun mannelijke collega's, ondanks dat de loonkloof weer kleiner is geworden.

Vijf vrouwen vertellen hoe ze erachter kwamen dat een mannelijke collega meer verdiende en wat ze toen hebben gedaan:

"Bij de gemeente leidde ik een groot zorg- en welzijnsproject. Ik viel in schaal 9, de schaal voor beleidsmedewerkers, terwijl de mensen die ik aanstuurde - allemaal mannen - allemaal senior beleidsadviseur waren en in schaal 11 vielen. Zulke dingen weet je van elkaar in een kleine gemeente."

"Ik heb het aangekaart. Mijn leidinggevende vond ook dat ik naar schaal 11 moest, maar het verzoek bij het college van burgemeester en wethouders werd afgekeurd. Het argument: we zitten in een bezuinigingsronde."

"Ik was best boos. Met mijn leidinggevende heb ik nog geregeld dat ik tijdelijk naar schaal 10 ging. Omdat ik dat nog steeds oneerlijk vond, heb ik bezwaar gemaakt, maar ik kreeg te horen dat het verzoek toch zou worden afgewezen, hoe vaak ik het ook zou proberen."

"Dat deed de deur dicht. Andere gemeenten vroegen al of ik interim-opdrachten wilde doen. Daar heb ik ja op gezegd: met dit werk verdien ik drie keer zo veel. Inmiddels heb ik een succesvolle online academie en ben ik in 2017 uitgeroepen tot Zaanse zakenvrouw van het jaar. Dat heb ik toch allemaal bereikt door voor mezelf te kiezen."

"Tegelijkertijd met een mannelijke kennis kreeg ik een baan aangeboden bij een onderwijsinstelling. Dezelfde functie, maar dan op een andere afdeling. Hij kreeg binnen een week het salaris dat hij wilde. Ik heb twee maanden onderhandeld over dat salaris en heb het niet gekregen."

"Tijdens de onderhandelingen heb ik aangekaart dat ik het gek vind dat er verschillende salarissen worden aangeboden voor vergelijkbare posities. Eerst ontkenden ze het, mijn informatie zou incorrect zijn."

"Nadat duidelijk was geworden dat ik met meerdere mensen had gesproken, onder wie die mannelijke collega, waren opeens de verschillen tussen ons de reden voor het verschil in salaris. Er werd alleen gekeken naar wat voor ervaring hij had en ik niet, maar niet andersom. Dat voelde als een trucje. In de academische wereld heeft iedereen die aan deze functie begint, dezelfde kwalificaties."

"Uiteindelijk ben ik naar een commissie gestapt die over het personeelsbeleid gaat. Het verschil in salaris is toen van meer dan 10 procent naar 3 procent gegaan. Fijn, maar nog steeds een verschil."

"Hoewel het voor mij niet als een genderdiscussie begon, voelt het inmiddels wel zo. Ik heb dat niet expliciet gezegd tijdens de onderhandelingen. Als ik dat benadrukt had, was het me misschien gelukt het gat te dichten, maar ik moet nog met deze mensen samenwerken. Het zou niet moeten uitmaken, toch was ik bang dat het de arbeidsrelatie niet ten goede zou komen, dus heb ik dit bod maar geaccepteerd."

"Toen ik werkte als personal assistant (PA) voor een wethouder in Rotterdam, verdiende ik netto 1.000 euro per maand minder dan een mannelijke collega in dezelfde functie. De wethouder ontdekte dat ik het minst verdiende van alle zes de PA's - de andere vijf waren mannen - en hij zei dat ik het recht moest zetten."

"De hr-manager, een vrouw, was niet op de hoogte van de situatie. Ik zag ook dat ze schrok en ze zei dat ze het ging uitzoeken. Op dat moment wist ik nog niet eens om wat voor bedrag het ging. Later hoorde ik dat een mannelijke collega zelfs 4.900 euro bruto per maand verdiende, mijn salaris was 2.700 euro bruto. Na het gesprek hebben de hr-manager en ik er nooit meer een woord over gewisseld, maar de maand daarna kreeg ik meer dan 1.000 euro extra op mijn rekening gestort."

"Hoewel het heel fijn was dat mijn salaris na het gesprek omhoogging, voelde ik me de eerste maanden vooral dom. Had ik niet genoeg onderhandeld? Het gekke was: ik werkte in de politiek en onderhandelen was mijn baan. Maar voor mezelf opkomen was toch anders. Bovendien was mijn vorige baan mijn referentiekader: toen verdiende ik 2.000 euro bruto, maar dat zegt natuurlijk niets over het salaris dat je hoort te krijgen in een hogere functie."

"Ook dacht ik aan al het geld dat ik was misgelopen. Ik werkte er toen al een jaar en drie maanden, dus het gaat al snel om 15.000 euro. Of het met terugwerkende kracht rechtgetrokken kon worden, vroeg ik nog, maar dat kon niet."

"Ik zou het veel eerlijker vinden, zeker bij de overheid, als iedereen met dezelfde functie hetzelfde salaris zou krijgen, ongeacht de hoeveelheid ervaring. Als je meer wil verdienen, kun je solliciteren naar een volgende functie. Laten we stoppen met zeggen dat vrouwen beter moeten leren onderhandelen en gewoon iedereen in dezelfde functie hetzelfde betalen."

"Ik verdiende een paar honderd euro per maand minder dan mannelijke collega's met hetzelfde opleidingsniveau, hetzelfde carrièreverloop en evenveel werkuren. Daar kwam ik achter doordat mijn werkgever APG onderzoek deed naar de loonkloof in de organisatie."

"In eerste instantie was ik heel blij dat mijn werkgever dit constateerde en rechtzette. Maar toen ik 's avonds naar huis reed, werd ik steeds minder vrolijk. In mijn hoofd berekende ik wat ik in totaal was misgelopen ten opzichte van mijn mannelijke collega's. Waarom had ik het zelf niet in de gaten?"

"Gelukkig werd het onderwerp geld door het onderzoek naar de loonkloof veel beter bespreekbaar. APG startte een intern vervolgonderzoek naar de oorzaken, omdat het bedrijf wilde voorkomen dat dit in de toekomst opnieuw zou gebeuren. Dat is net afgerond. Wat opvalt, is dat het niet misgaat bij de indiensttreding of beoordeling, maar dat vrouwen minder bezig zijn met promotie maken en gewoon een leuke baan willen."

"Ik snap het wel. Het onderwerp salaris zat ook nooit zo in mijn hoofd. Ik denk omdat ik andere dingen belangrijker vond en nog steeds vind. Dat ik voldoende ontwikkelingsmogelijkheden en een uitdagende functie heb, dat ik mijn eigen tijd kan indelen en dat ik mijn werk goed kan combineren met mijn privéleven, bijvoorbeeld."

"Ik ben zelf ook leidinggevende en sinds dit voorval kijk ik veel actiever naar wat voor beloning erbij hoort als medewerkers een carrièrestap zetten, bij zowel mannen als vrouwen uiteraard. Ook zet ik me nu actief in voor APG's Global Women Forum, daarmee willen we vrouwen ondersteunen om een netwerk op te bouwen. Dat maakt elkaar sterker."

"Toen ik zelf promotie kreeg, heb ik ook meteen gevraagd wat dat betekende voor mijn salaris. Dat had ik voorheen nooit gedurfd of gevraagd. Tot mijn opluchting werd er heel positief op gereageerd."

"Twee keer kreeg ik een nieuwe functie zonder salarisverhoging, terwijl een mannelijke collega in dezelfde functie zo'n 10 procent meer verdiende. De salarisgegevens kon ik inzien doordat ik op de financiële afdeling van een groot bedrijf in Nederland werkte. Sowieso waren er flinke verschillen in beloning: mannen verdienden 10 tot 15 euro per uur meer. Vier jaar lang zag ik dat, maar ik kon er niets mee doen, dat zou mijn integriteit in gevaar brengen."

"Het viel me op dat mannen en vrouwen even vaak promotie maakten, maar vrouwen niet meer gingen verdienen. Sterker nog: als de positie eerst werd bekleed door een man en daarna door een vrouw, ging het salaris voor die functie met 20 procent omlaag. Opeens waren er redenen om die functie lager in te schalen."

"Zelf vroeg ik ook niet om meer salaris als ik werd gevraagd voor een nieuwe functie, het voelde alsof ik mezelf eerst moest bewijzen. Misschien moeten vrouwen meer vragen, maar hr kan daar ook een rol in spelen. Sowieso vind ik dat de hr-afdeling veel scherper moet zijn op de verschillen, in plaats van die te zien als een mooie besparing op de overhead."

* Vanwege privacyredenen zijn niet de echte namen Anita en Charlotte gebruikt. Hun namen zijn bij de redactie bekend.