"Ik lag op de grond en voelde mijn been niet meer. Dit is het dan, dacht ik. Daar gaat mijn doorbraak als prof. Van jongs af aan was ik bezig met maar één ding, daar had ik alles voor gedaan en gelaten. Dat was voor mijn gevoel nu allemaal voorbij. In de finale van wat waarschijnlijk mijn derde zege bij de profs zou zijn, werd ik de hekken in gereden. En brak ik mijn knieschijf."

"Het was september 2015 en ik zou die winter van Roompot overstappen naar een World Tour-team, was de topfavoriet voor de wereldkampioenschappen onder 23 jaar. Maar door die valpartij in de finale van het Kampioenschap van Vlaanderen zat ik dus thuis op de bank te staren naar een gipsen been, terwijl de rest van het peloton trainde en het WK in Richmond reed. De hele wereld ging vooruit, ik zat letterlijk stil."

"Die periode heeft me gevormd, je zou zelfs kunnen zeggen dat het me heeft wakker geschud. Ik heb in totaal elf weken de fiets niet aangeraakt. Daardoor merkte ik hoe graag ik het eigenlijk doe. Ik miste de fiets. Voor die tijd fietste ik natuurlijk ook graag, maar had ik weleens van die weken dat ik dacht: ach. Die knie deed me beseffen: dat fietsen, dát is het voor mij. En ik denk dat het me de mentale hardheid heeft gegeven die ik nu heb. Op dat moment voelde dat zeker niet zo, maar achteraf durf ik dat wel te stellen."

"Met een gebroken knieschijf kun je helemaal niks. Na negen weken gips komt een brace, je raakt langzaam alle spiermassa kwijt in dat ene been. Je moet alles helemaal vanaf nul opbouwen. En het gaat natuurlijk nooit zo snel als je zelf zou willen, het zijn hele kleine stapjes die je zet. De artsen zeiden bovendien: tja, het is te hopen dat je ooit op je oude niveau terugkomt."

"Zat ik daar, drie hoog in Amsterdam. Ik was bloedchagrijnig, schopte tegen alles aan. Alles wat tegen me gezegd werd, viel verkeerd. Mijn vader heeft een fietsenwinkel om de hoek van ons huis. Ging ik naar beneden op krukken, daar deed ik voor mijn gevoel een uur over en dan bleef ik even in de winkel hangen. Om daarna weer naar boven te gaan. Dat was het dan voor die dag."

Dylan Groenewegen tijdens de Tour de France, waarin hij tot dusver vier ritten won. (Foto: Pro Shots)

"Ik probeer altijd zoveel mogelijk te relativeren. Te beseffen: er zijn ergere dingen in de wereld. Mezelf te overtuigen: morgen is er weer een dag. Je pakt jezelf bij elkaar, en je gaat weer door. Je zet jezelf eroverhéén. Dat doorzettingsvermogen heb ik van thuis meegekregen, dat had ik als kind al."

"De valpartij tijdens de Tour de France van vorig jaar, in de allereerste rit naar Brussel, vond ik eerlijk gezegd bijna moeilijker om mee om te gaan dan die knie. Kijk, in 2015 werd er niks van me verwacht, stond er niemand aan de deur met lastige vragen. Vorig jaar waren die verwachtingen er juist wel. Bij de buitenwereld, bij mezelf. Ik had zó hard getraind, ik had maar één doel en dat was die dag de gele leiderstrui pakken. Dan val je, heb je zoveel pijn. Dan voelt het even alsof je er helemaal alleen voor staat."

"Vervolgens gaat iedereen ervan uit dat je een dag later gewoon wint. Dat je weer 100 procent bent. En als dat niet lukt, is het: waarom niet? Ze bleven er maar op doorhameren, en ik gaf maar niet toe dat het helemaal niet zo goed met me ging. Het was tegenslag op tegenslag, elke dag. Toen ik de zevende etappe naar Chalon-sur-Saône uiteindelijk won, voelde ik vooral opluchting. Eigenlijk zou je moeten genieten op zo'n moment, maar dat lukte bijna niet."

"Ik heb veel mooie wedstrijden gewonnen, waaronder vier Tour-ritten. Maar de mooiste overwinning ooit is in mijn ogen een rit in de Ronde van Valencia, op - uit mijn hoofd - 5 februari 2016. Dat klinkt misschien gek. Maar het was de eerste wedstrijd die ik na mijn knieblessure reed, ik had net getekend bij LottoNL-Jumbo (nu Jumbo-Visma, red). Mijn eerste wedstrijd en ik won meteen. Eindelijk was ik terug op redelijk niveau."

"Het was de afsluiting van een emotionele periode. Toen ik over de finish reed, was ik vooral blij, heel gelukkig zelfs. Maar eenmaal thuis kwam het eruit. Ik had er keihard voor getraind, al die momenten met de knie flitsten als in een film door mijn hoofd."

Dylan Groenewegen na zijn val in de eerste Tour-etappe van vorig jaar. (Foto: Pro Shots)

"Die superbenen waren er nog niet, het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd voordat ik echt op niveau was. Altijd heb ik het krachtsverschil tussen mijn benen gevoeld. Daar heb ik nauwelijks over gesproken, er zijn maar weinig mensen die dat weten. Komt ook omdat ik gewoon mijn wedstrijden won, in dat eerste jaar bij Jumbo (2016) werd ik Nederlands kampioen. Eigenlijk ben ik nu pas écht pijnvrij. Er waren altijd zo af en toe pijntjes, bij koud weer bijvoorbeeld had ik meer last van die knie dan anders."

"Ik heb me nooit afgevraagd of ik meer had kunnen winnen zónder die knieblessure. Bovendien heb ik aardig wat moois gewonnen, het lijkt me goed zo. Met de kennis van nu zou ik tegen die jongere versie van mezelf zeggen: neem de tijd, Dylan. Je hoeft niet per se in februari je eerste koers te rijden als je in september je knieschijf breekt. Ik was niet topfit, had beter een maand extra kunnen nemen. Maar dat is achteraf, op dat moment wil je gewoon zó graag. Ik neem het mezelf niet kwalijk. Elke wedstrijd die je niet kunt rijden, voelt als verlies."