Pieter Derks verwerkt november: Iedereen is een gewone man of vrouw
Ik hoorde afgelopen maand ongeveer tweeduizend analyses van de verkiezingen in Amerika, en 'de gewone man' had in allemaal een sleutelrol. Die had namelijk op Trump gestemd. Ik vond dat nogal een angstaanjagende analyse, want er waren ook zo’n 64 miljoen stemmen voor Hillary Clinton.
Als dat geen gewone mensen waren, wat waren het dan wel? Wonen er 64 miljoen buitenaardse wezens in Amerika? En waarom hebben we daar dan nooit iets over gehoord? Hoe komen ze aan stemrecht? Wat is hun agenda? Zitten ze ook op Facebook? Lezen ze nep-nieuws? Waar bemoeien ze zich eigenlijk mee? En waarom heeft Hillary Clinton zo’n enorme aantrekkingskracht op aliens?
Misschien zeg ik iets heel geks, maar ik denk dus dat alles dat ademhaalt en praat in principe een gewone man is. Of een gewone vrouw. Of, vooruit, in sommige gevallen een papegaai.
Ik denk dat Sylvana Simons een gewone vrouw is, en niet een boze heks die erop uit is Nederland en al haar bewoners te vernietigen. Net zo goed als ik denk dat de man die dat filmpje over haar maakte óók een gewone man is, zo'n man die gewoon vriendelijk knikt als je hem tegenkomt bij de supermarkt en waaraan je niks heel geks zal merken. Totdat je vraagt wat hij gaat doen met die flessen spiritus en die witte puntmuts die in zijn winkelwagentje liggen natuurlijk.
Dat is misschien juist wel het enge: de maffe dingen waar heel gewone mensen toe in staat zijn. Donald Trump is ook een gewone man. Dat maakt het juist zo gevaarlijk. Hij wordt net als u en ik af en toe wakker met barstende koppijn, er zit ook hem weleens een boertje dwars, ook Donald Trump heeft weleens slecht geslapen.
Alleen, hij heeft een rode knop op z’n slaapkamer. En dan moet hij vóór zijn eerste kopje koffie al een beslissing nemen over iets heel ingewikkelds, en daar heeft hij dan geen zin in, en dan denkt hij, terwijl hij een stapel schone was overhoop gooit om twee dezelfde sokken te vinden: weet je wat, dat gezeik met die Turken de hele tijd, we gooien er wel even een bommetje op, zijn ze in elk geval een ochtendje druk mee, en dan kan ik intussen eerst even een kopje koffie drinken.
Misschien is dat juist wel het probleem met de wereld: de gewone man (en hier en daar een vrouw) zit aan de knoppen. Bestonden er maar superwezens die altijd de juiste beslissing konden nemen, wás er maar zoiets als een elite van verstandige en gevoelige en intelligente aliens die beter waren dan de gemiddelde mens en de wereld een beetje draaiende hielden. Maar nee hoor. Wij hebben gewoon ordinair ademende, etende, snurkende, plassende en poepende mensen aan de macht.
Zo zag ik vorige week een documentaire over Frans Timmermans (ja ik weet het, hartstikke elitair, maar mijn dvd van Toppers in Concert liep steeds vast en er was geen darts op tv), en het viel me vooral op hoe normáál al die wereldleiders waren, hoe knullig zelfs, dat Mark Rutte en Angela Merkel elkaar dus net zo ongemakkelijk begroeten als alle andere gewone mensen straks op de kerstborrel op kantoor weer zullen doen - hoi zeggen, handje geven, lachen, beetje voorover buigen om duidelijk te maken dat wat jou betreft op zich zoenen geen probleem is maar ook weer niet te vér voorover buigen omdat je niet het gevoel wil geven dat er per se gezoend moet worden, elkaar even ongemakkelijk aankijken, en dan vanuit je ooghoek opgelucht iemand anders aan zien komen lopen, héééé, Francois, jij ook hier, Angela, ik spreek je zo nog he, joe!
En er verschenen onthutsende biografiën, die lieten zien hoe gewoon bijvoorbeeld wielrenners zijn. Van die types waarvan je normaal denkt dat het superwezens zijn, met abnormale krachten, die leven voor hun sport, maar uit die biografie van Thomas Dekker blijkt dus dat ze óók gewoon tot drie uur 's nachts bij de hoeren zitten om even later weer tweehonderd kilometer te fietsen, net als u en ik.
Laat je dus niks wijsmaken door politici die roepen dat alleen zij de stem van het gewone volk vertegenwoordigen. Er bestaat niks anders dan gewoon volk. Supermensen zijn nou eenmaal heel erg zeldzaam. Ja, we verschillen vaak van mening. Maar dat maakt verder biologisch gezien niks uit. Het feit is heel simpel: in Nederland wonen zestien komma negenhonderdnegenennegentigduizendnegenhonderdnegenennegentig gewone mensen. En Max Verstappen.