En bovendien: het is helemaal niet vernederend bedóeld! Kots eten was vroeger nou eenmaal wat mensen deden, daar moet je verder niet teveel achter zoeken.

Of nee, wacht. Sorry. Ik haal nu even twee discussies door elkaar. Ik begin even opnieuw aan deze column.

Wat ik wilde zeggen: het is maar goed dat die jongens in Groningen zo grondig ontgroend worden. En nu hoor ik u denken: ja maar Pieter, die jongens die elkaar nu in rokkostuum staan te swaffelen, dat zijn straks allemaal ministers, en directeuren! Inderdaad. Juist daarom! Als er één vak is waarin het handig is om gewend te zijn aan vernedering, dan is het wel dat van minister.

Eén van deze jongens moet bijvoorbeeld later, ergens rond 2048, als minister van Buitenlandse Zaken in gesprek met de Russen, over uitlevering van de mannen die de MH17 hebben neergeschoten. De namen zijn tegen die tijd al dertig jaar bekend, het bewijs overweldigend, maar de Russische regering zal waarschijnlijk volhouden dat er nog altijd tal van andere scenario's mogelijk zijn.

Wat nou als bijvoorbeeld de Mars-raket van Elon Musk in een zwart gat is beland en daardoor terug in de tijd is geslingerd en toevallig nét boven Oekraïne terecht kwam en daar de MH17 raakte, alvorens weer van koers te raken richting Aleppo waar hij ook per ongeluk nog even een paar woonwijken bombardeerde? Nou? In dat geval zou het natuurlijk vreselijk onterecht zijn dat de Russen wéér overal de schuld van hebben gekregen! Net als met die keer dat de FBI stiekem langs alle Russische sporters is gegaan om ze ongemerkt doping toe te dienen nét voordat ze getest zouden worden.

Onze toekomstige minister zal het allemaal moeten aanhoren. Hij zal moeten proberen met de Russen te blijven praten. Dan is het ten eerste al handig als je een beetje weet hoe je vodka moet drinken - hij zal dankbaar terugdenken aan dat oefeningetje met die trechter in zijn studententijd. En ten tweede zal het goed van pas komen dat hij als 18-jarige corpsbal al geleerd heeft om zijn woede weg te slikken. Samen met die levende goudvissen.

Intussen zal zijn vrindje op Economische Zaken druk doende zijn om een handelsakkoord met president Trump te sluiten. Die jongen zal blij zijn dat hij eraan gewend is om afgeblaft te worden. Want vergis je niet, als minister van een klein landje heb je weinig in de melk te brokkelen. Deze knapen gaan de rest van hun leven gepiepeld worden. En niet alleen in het buitenland.

Voor een debat in de Tweede Kamer, waar straks Jan Roos, Thierry Baudet én Tunahan Kuzu aan meedoen, lijkt enige ervaring met stemverheffing me ook wel handig. Het zal een bonte kakafonie van splinterpartijtjes worden: van DENK tot de Vrijzinnige Partij, van VNL tot de PvdA. Dat is de politiek van de toekomst: meer splinters dan hout.

En ze zullen zich allemaal bij de interruptiemicrofoon staan te verdringen om je uit te kafferen, liefst zo origineel mogelijk, want ze weten allemaal dat uiteindelijk maar twee of drie soundbites het journaal halen. Dan is het toch alleen maar handig dat je vóór je twintigste al uitgemaakt bent voor alles dat er maar te verzinnen valt?

Voor het vak van minister is een ontgroening bijna een noodzakelijke voorbereiding. Pas als je jezelf publiekelijk kunt laten vernederen, kom je ook een verkiezingscampagne door, pas als je dagen zonder slaap kunt hou je ook een EU-vergadering vol, pas als je erin geslaagd bent je bangalijstje niet uit te laten lekken ben je klaar voor de commissie-Stiekem.

Als minister moet je nu eenmaal een beetje thuis zijn in het studentikoze gebral. Je moet dingen kunnen zeggen als 'onze cultuur is de beste', alsof er elk jaar een roeiwedstrijdje is tussen alle culturen en dat wij die dit jaar alwéér hebben gewonnen. En je moet natuurlijk 'pleur op’ kunnen zeggen, heel stellig, alsof het net zo makkelijk is om iemand die hier geboren is het land uit te gooien als dat het is om hem de sociëteit uit te zetten.

Gelooft u mij maar: je hebt alleen maar profijt van zo'n ontgroening. En ja, het is afzien. Het is superstreng, heel ongezellig en je moet hele vieze dingen eten. Maar ik las deze maand nog iets over twee dieetmeisjes die ongeveer hetzelfde voorschreven. The Green Happiness, noemden ze het. Doe mij dan maar ontgroening!