Door Pieter Derks.

Die dagelijkse excuses van Ard van der Steur, de sorry-minister die ook het kabinet allang had ingeruild als ze het bonnetje nog zouden hebben, die commissie-Stiekem die in de wandelgangen voortdurend net iets te opzichtig met journalisten stond te fluisteren, die premier waarvan inmiddels niemand meer begreep waarom hij aldoor stond te lachen, die blonde mafkees met die pepperspray: hij had er genoeg van. Hij was toe aan rust.

Gelukkig hadden ze bij Uber nog een baantje voor hem. Nu eerst even een paar weken ritjes maken, om de schijn van belangenverstrengeling te voorkomen, en dan kon hij straks lekker gaan lobbyen in Den Haag. Stuk relaxter dan Kamerlid. Je eet in hetzelfde restaurant, maar dan via de achterdeur naar buiten. Nooit meer iets fractiedisciplinerigs hoeven stamelen in NOS-microfoon of roze plopkap. Heerlijk.

Bekijk de videoversie van de column:

Al binnen vijf minuten diende zijn eerste ritje zich aan. Hij was nog niet eens vertrokken van het Binnenhof. Een jonge vrouw stapte in, gooide haar telefoon uit het raam en zei: "Schiphol!". Bart begon te grijnzen. "Nou, Wassila, dat is ook toevallig. Ga je op vakantie?"

"Nee, ik ga naar Amerika! Campagne voeren voor Hillary."

"Aha. Een stageplekje bij de Clintons? Dat daar anno 2016 nog iemand intrapt joh! Geinig."

Een ongemakkelijke stilte vulde de Volkswagen. Ze reden zwijgend langs het stadion van ADO Den Haag, waar de selectie op de parkeerplaats stond met een grote pan zelfgemaakte bami. "Die moeten natuurlijk een beetje geld verdienen. Dat krijg je van zo'n Wangbetaler!" grapte Bart. 

Hij voelde zich al een echte chauffeur. Wassila reageerde niet en bleef zwijgend de andere kant op kijken, richting de kust, waar aannemers en projectontwikkelaars vloekend hun spullen van het strand haalden. De minister had besloten dat ze er toch niet mogen bouwen. Gelukkig zijn er nog de AZC's, dacht Bart. Dat gaat die jongens de komende tijd nog wel werk opleveren. En waar geen AZC komt hebben ze het gemeentehuis wel gesloopt - linksom of rechtsom, de bouw wint altijd!

Hij probeerde een praatje. "Wat vind jij eigenlijk van dat plan van Samsom? Om al die bootvluchtelingen per kerende veerboot terug naar Turkije te sturen?"

Wassila reageerde niet.

Misschien was ze wel net zo blij als hij, dacht Bart, dat ze daar nu eindelijk eens niks meer van hoefde te vinden. Je kon er knap moedeloos van worden, al die bootjes en niemand die een oplossing had. 

Soms dacht Bart in uiterste wanhoop: waarom geven we al die Griekse eilandjes niet gewoon aan Turkije? Misschien is dat wel de meest effectieve manier om de mensen in Turkije te houden. Dat zodra er een bootje op het strand aanspoelt, zo'n eiland meteen Turks grondgebied verklaard wordt. Bordje met 'Welkom in Turkije', beteuterde gezichten, en als ze dan doorvaren naar het volgende eilandje doe je daar gewoon hetzelfde. Dat ze helemaal gek worden van steeds achter de staatkundige feiten aan roeien. En dat zou dan het Plan van de Liefde heten. Grinnikend nam hij afslag Schiphol.

Hij wist vrij zeker dat Erdogan het een prima idee zou vinden. Het enige nadeel was natuurlijk dat op die manier al snel heel Europa bij Turkije zou gaan horen. Het Turkse rijk zou zich uitstrekken van Lesbos tot Luttelgeest. Maar goed - daar zitten ze qua persvrijheid nu eigenlijk toch al op de Turkse lijn. Dus dat zag hij allemaal wel goedkomen.

Ze waren er. Schiphol. "Nou, Wassila, succes dan maar."

"Dankjewel, Bart. Hoeveel krijg je van me?"

"O, laat maar zitten joh. Koop er straks tijdens het wachten maar wat leuks voor. Het is toch wachtgeld."

Hij begon er nu echt een beetje lol in te krijgen, dat chauffeurstoontje.

Wassila kon er niet om lachen. Ze mompelde 'bedankt' en verdween door de grote schuifdeuren de vertrekhal in.

Bart keek op z'n telefoon. Alweer een ritje! Dit ging lekker zeg. Hij moest gauw weer terug naar Den Haag. Er moest een minister voor crisisoverleg van het Torentje naar het ministerie van Veiligheid en Justitie. Bart kon een kleine glimlach niet onderdrukken.

Hij had zo'n flauw vermoeden om welke minister dit zou gaan.

Pieter Derks (31) is cabaretier en columnist. Op NUweekend duidt en verwerkt hij maandelijks het vele nieuws van de voorbije weken. 'Zodat we allemaal weer met een fris hoofd de nieuwe maand in kunnen.'

Lees meer achtergrondverhalen in NUweekend