Door Pieter Derks

Daar waren de afgelopen tijd tien containers met materieel teruggekomen uit Afghanistan, keurig verzegeld, geheel volgens afspraak afgeleverd. Toen Defensie de containers openmaakte bleken ze allemaal vol stenen te zitten. Van het materieel was geen spoor te bekennen.

Ik hoop dat er beelden zijn van de beteuterde sergeant die de containerdeuren openzwaaide - én van de dief die ergens in Afghanistan dubbel van het lachen over de grond rolt. Ergens gun ik het ze daar wel, na al dat schieten: lachsalvo's!

Maar ja. Het is wel weer een deuk in ons vertrouwen in de mensheid. En dat wás al zo broos. Deze maand stond bol van de integriteitsakkefietjes.

Allereerst natuurlijk bij de VVD, een partij die inmiddels qua kamerleden aan het doorwisselen is alsof het om een vriendschappelijk potje van Oranje gaat - nee Fred, nou mag jij weer even terug in de Kamer, gaat Klaas even in jouw plaats vluchtelingen uitzetten! Ard, jij mag even voor Ivo. Kan Mark V. eventueel nog terugkomen voor René, of is die al gedoucht? Halbe, ga jij maar vast warmlopen!

Zoveel problemen bij één partij - je gaat je bijna afvragen of dit nog wel toeval kan zijn. Zou Edith Schippers daar al ideeën over hebben? Of is die nog steeds aan het onderzoeken of die orkaan in Vanuatu wel zuivere koffie was, twee dagen vóór de waterschapsverkiezingen?

In elk geval moet je de VVD’ers één ding nageven: ze stappen op als er problemen zijn. Dat valt te prijzen. Wat dat betreft is mijn vertrouwen in de politiek nog altijd stukken groter dan dat in pak-'m-beet de banken.

Een tonnetje extra bij ABN, een procentje of achtentwintig erbij voor de top van ING - voor een sector die het moet hebben van vertrouwen zijn ze nog niet héél erg lekker bezig. Maar ja, hoor je dan: als we het niet doen gaan alle goede mensen naar het buitenland. Daar betalen ze namelijk meer.

Ik moet eerlijk zeggen: dat lijkt me helemaal geen slecht scenario. Sterker nog: het zou een win-win situatie zijn. De grootste hebberds naar het buitenland, zodat wij ons geld veilig in handen kunnen geven bij de wat bescheidener jongens die achterblijven.

Ik weet niet wanneer het idee is ontstaan dat degene die het meeste geld voor zichzelf houdt de allerbeste bankier is, maar dat lijkt me sowieso een misverstand. Of is de beste bakker ook degene die het meeste brood eet?

Misschien moeten we het gewoon eens omdraaien: dat de ABN-medewerker die de laagste onkosten declareert het meest te vertellen krijgt. Ik denk dat de bank er best eens van op zou kunnen knappen.

Maar dan nog zal het niet meevallen voor ze ons vertrouwen weer hebben teruggewonnen. Ze lijken zelf nog niet helemaal te snappen wat nou het probleem is. Het is een beetje te vergelijken met de taxichauffeurs die vinden dat ze helemáál geen slechte reputatie hebben, en de concurrent daar met boksbeugels en bakstenen van proberen te overtuigen.

Tot vorige week leek zelfs Willem Holleeder een betere reputatie te hebben dan de gemiddelde bankier. En wie zegt dat er over Gerrit Zalm niet óók nog allerlei geheimen te verklappen zijn? Als ik hem was zou ik in elk geval voorzichtig zijn - hij schijnt ook een bijzonder babbelgrage zus te hebben, mét contacten in de onderwereld:

Intussen laat dat beeld van die tien containers vol stenen me maar niet los. Symbool van ons geknakte vertrouwen. Nou is daar vast wel een bestemming voor te vinden. Misschien kunnen we er een leuk verblijfje voor de wolf mee maken. Of een stoere grot voor de terror-oehoe.

Maar het vraagt natuurlijk wel om een reactie. Ik ben reuze benieuwd wat de tegenzet van minister Hennis gaat zijn. Ik hoop dat ze genoeg humor heeft voor een metershoog houten paard, dat we dan tot net voor de stadspoort van Kabul rollen. En dat daar dan allemaal bankiers uit springen.

Dat komt er nou van, jongens, als je ons vertrouwen beschaamt. Wie het laatst lacht, lacht het best!

Pieter Derks (30) is cabaretier en columnist. Op NUweekend duidt en verwerkt hij maandelijks het vele nieuws van de voorbije weken. 'Zodat we allemaal weer met een fris hoofd de nieuwe maand in kunnen.'

​