De partijprogramma’s werden ''gereduceerd tot het niveau van de aanbieding van telecomproviders: ze bieden allemaal net iets anders waardoor je slecht kan vergelijken, maar uiteindelijk maakt het allemaal bar weinig uit."

De heren verkochten "goeddeels uitwisselbare standpunten, gepresenteerd als harde politieke keuzes". Alleen de enige vrouw, Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren, poogde "met ijzeren volharding haar programma over het voetlicht te krijgen."

De hoogleraar ziet de toekomst fronsend tegemoet.

"Er zijn geen politiek-ideologische waarden meer waarmee de grote politieke formaties zich van elkaar kunnen onderscheiden, maar ze zijn nog wel groot genoeg om de populistische tegengeluiden goeddeels te kunnen negeren", stelt Wolffram.

"Geen debat dus over een politieke elite die de onrust onder een fors deel van het electoraat lijkt te negeren of over hervorming van de parlementaire democratie via referenda. Het was kortom een totaal doorgeregisseerd en ontiegelijk saai debat."