Interview rolstoelgebruiker: 'Als er iets misgaat, helpt niemand je'
"Er zou een organisatie moeten komen die rolstoelgangers op reis helpt", vertelt Van der Drift. "Net zoiets als de ANWB, maar dan voor rolstoelen."
Veertien jaar geleden heeft de Utrechtse een ongeluk gehad met een mountainbike. "Mijn rug was bijna gebroken. Ik heb een zenuwbeschadiging waardoor ik bijna niet meer kan lopen. Hierdoor zit ik in een op maat gemaakte rolstoel." Nicolette van der Drift zegt dat het nu onmogelijk lijkt om als rolstoelganger een wereldreis te maken.
"Maar het had niet zo hoeven zijn." Voordat ze aan haar reis begon, heeft ze alle mogelijke scenario’s doorlopen. "Ik dacht dat ik overal rekening mee had gehouden, maar dat het afbreken van een wieltje tot zo veel ellende kon leiden, heb ik nooit voorzien."
Levering
Voor vertrek heeft ze haar rolstoel helemaal nagelopen en de wieltjes laten vervangen. "De organisatie Welzorg zou mij de wieltjes leveren. Dit gebeurde ook wel, maar pas een week voor vertrek, omdat ze het vergeten waren te bestellen."
Bovendien waren de nieuwe wieltjes niet hard genoeg en voelden niet soepel aan, maar ze had geen tijd meer om nieuwe te bestellen. Van der Drift heeft op haar reis 29 steden gezien, maar in de zevende stad, Philadelphia, ging het mis.
Reorganisatie
"Op straat brak een van de twee voorwieltjes af, waardoor ik viel. De mensen op straat waren gelukkig heel behulpzaam." Om mobiel te blijven moet ze nieuwe passende schroeven en wieltjes krijgen en neemt contact op met de leverancier en hulpmiddelenorganisatie Welzorg in Nederland. Die konden niets voor haar betekenen.
Michael van Nieuwkasteele, woordvoerder van Welzorg, verklaart dat het bedrijf in een grote reorganisatie zit "waardoor niet alles vlekkeloos loopt". In principe verleent Welzorg geen diensten in het buitenland, maar naar eigen zeggen proberen ze wel ‘mee te denken’ met klanten in het buitenland.
“Het wordt ook vaak wel geregeld, maar het is altijd een grote uitzoekklus. Helaas is er in het geval van Van der Drift iets compleet misgegaan, waarschijnlijk een foutje in de communicatie, maar heel vervelend voor onze klant.”
Onafhankelijk
Van der Drift vindt dat ze niet altijd afhankelijk hoeft te zijn van anderen omdat ze in een rolstoel zit. "Ik wil niet de zielige, afhankelijke gehandicapte zijn die niks kan. Ik kreeg de kans om op reis te gaan, en ik dacht: 'dat kan ik."
Haar reis begon in Vancouver, en eindigt vijf maanden later in Mexico, waar ze op dit moment nog een paar dagen verblijft.
Onderdelen
Van der Drift is echter continu bezig geweest met het vinden van vervangende onderdelen. "Een couchsurf host in New York bood me zijn hulp aan. We zijn samen alle winkels en fabrikanten af geweest maar niemand wilde helpen. Een winkelier werd zelfs boos: jij komt uit het buitenland, jij hebt geen recht op die wielen."
Bang voor aansprakelijkheid als er iets mis zou gaan, denkt Van der Drift.
Once in a lifetime
"Op een gegeven moment was ik het helemaal zat. Zelfs de rugleuning van mijn stoel begaf het. Toen een wieltje er voor de zoveelste keer afviel strompelde ik het strand op en wilde ik het opgeven. Ik wilde naar huis." Ze is toch gebleven.
"Dit is once in a lifetime, wie weet kom ik hier nooit meer. Ook al is het zwaar, ik zou nooit opgeven." Het niet willen falen is iets wat Van der Drift kenmerkt. Aarzelend vertelt ze erover: "Ik wil bewijzen dat ik het wel kan. Ik wil niet overstuur naar huis gaan, dat verdriet blijft je dan bij. Geef mij maar schroeven waarmee ik mijn laatste dagen zo leuk mogelijk door kan komen."
Opnieuw
"Ik zou het zo opnieuw doen, maar dan met een goede stoel. Me laten tegenhouden zal ik nooit laten doen, maar die onbezorgdheid zal er voorlopig niet meer zijn. Ik merk dat ik de laatste etappe helemaal niet meer sociaal ben. Ik ben er gewoon klaar mee. De lol is er van af. Het is niet zo dat ik de hele dag zit te sippen in het hostel. Ik probeer er het leukste van te maken, maar als ik niet mobiel ben is het gewoon ontzettend vermoeiend."
Straks komt ze weer thuis met een kapotte rolstoel. Het duurt ongeveer een half jaar voordat ze een nieuwe rolstoel krijgt. In die tussentijd zit ze thuis en kan ze weinig doen. Ze is afhankelijk van anderen. Een groot contrast met haar vrijheid die ze had op het begin van haar reis.