Dit artikel is afkomstig uit de Gelderlander. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"We - mijn vrouw Ellen en ik - hebben het daar welgeteld één tiende seconde over gehad: nee, we blijven hier. 26 jaar Achterhoek heeft ons goed gedaan. We kozen er destijds bewust voor. Ik werkte in het ziekenhuis van de Vrije Universiteit (VU) in Amsterdam en zag toenemende agressie. Veel mensen met schot- en steekwonden op de behandeltafel. We hadden twee kleine kinderen. Die wilden we in landelijk gebied laten opgroeien. Toen zag ik de advertentie in het chirurgenblad: in Doetinchem zochten ze een traumachirurg mét affiniteit met betaald voetbal."

"Als assistent-clubarts ging ik vanuit de VU mee met uitwedstrijden van Ajax. Onderweg met mannen als Louis van Gaal, Ronald de Boer en Edwin van der Sar. Op de bank zat ik naast hersteltrainer Bobby Haarms. De afdeling traumachirurgie van het Slingeland Ziekenhuis leverde ook de clubarts voor De Graafschap, vandaar de gewenste affiniteit. Om het ijs te breken tijdens het sollicitatiegesprek zei ik dat ik best een stapje terug wilde doen en Ajax inruilen voor De Graafschap."

"Ik had een geweldige tijd in de periode met voorzitter Hylke Enzerink en de trainers Fritz Korbach en Jurrie Koolhof. Toch zeg ik achteraf dat de voetbalwereld niet mijn wereld is. Liever heb ik van doen met de patiënten in het ziekenhuis. En niet met soms over het paard getilde voetballers van net boven de achttien jaar. Een keer ben ik 's nachts gebeld door een speler, ik noem zijn naam niet. Zijn vriendin had kiespijn. 'Wat moet ik doen', vroeg hij. Die heb ik door de telefoon getrokken."

"Helemaal niet. Mijn moeder was huisvrouw: een lieve, sociaal intelligente vrouw. Mijn vader was directeur van een middelbare school en een intellectueel. Je zet je af en ik wilde worden wat mijn vader niet was. Biologie interesseerde me, ik was handvaardig - wat meegenomen is als chirurg - én hield van actie."

"Het gaat vaak om mensen die gewond zijn geraakt bij ernstige ongevallen. Welbeschouwd zijn er drie fases. De eerste opvang is spannend, je behandelt immers zonder diagnose. Zorgt dat iemand blijft ademen, dat het bloed wordt rondgepompt en het lichaam op temperatuur blijft. De tweede fase is het plan ná de diagnose: hoe behandelen, welke operatie? De derde fase ben ik gaandeweg de mooiste gaan vinden: revalidatie en begeleiding. Daarbij speelt het psychische aspect een grote rol."

"Een ongeluk kan heel ingrijpend zijn, ook voor de omgeving die daarmee om moet kunnen gaan. Dan blijkt niet elk huwelijk bestand tegen zo'n trauma. Ook heb ik soms meegemaakt dat mensen, na het ongeluk te hebben overleefd, alsnog zelfmoord plegen. Eenvoudigweg omdat ze het letsel psychisch niet aankunnen."

"Nee, daar maak ik me niet druk om. Andere mensen binnen het ziekenhuis zijn daar doende mee. Het nieuwe ziekenhuis had er al moeten staan, dat klopt. De defusie tussen Slingeland en het SKB is de oorzaak van de vertraging. Teleurstellend en uiteindelijk niet goed voor de inwoners van de Achterhoek. Frustrerend ook. Wij als chirurgen van Slingeland en SKB werkten al samen, draaiden diensten voor elkaar en opereerden in elkaars ziekenhuizen. Zonde."

"Absoluut. Dat moet. Het lijkt me toch beter dat een patiënt in het Slingeland ligt dan dat hij of zij in een ambulance doodbloedt ergens op de Pleijroute bij Arnhem, onderweg naar een groot ziekenhuis met zogenaamd de allerbeste zorg. Want dat zou de praktijk zijn als de acute zorg verdwijnt uit de Achterhoek. Dat gaat jaarlijks tientallen levens kosten."

"Best wel, want ik had geen dag willen missen. Al die jaren heb ik met plezier en passie gewerkt. Dinsdag mag ik afsluiten met een dienst op de operatiekamer. Daarna volgt er een nieuw leven met meer aandacht voor het gezin. Wat mij wel zorgen baart, is de toenemende agressie in het ziekenhuis. 26 jaar geleden liep er geen enkele beveiliger in het Slingeland, nu liefst twaalf! Beveiligers die opereren als tweetallen. Het kan niet anders want het gedrag van sommige patiënten en hun begeleiders is onacceptabel. Klachtenfunctionarissen en zorgplanners worden niet zelden geïntimideerd. Bij complicaties bij een patiënt krijgt de arts vaak de schuld. Iets wat in het westen al langer speelt maar ook in de Achterhoek zien we het nu. Dat is treurig."

• Is geboren op 24 november 1958 in Heerlen
• Groeit op in Naarden (Noord-Holland)
• Is getrouwd met Ellen Brink, samen hebben ze twee dochters (30 en 24) en een zoon (27). Ook hebben ze één kleinkind: Willem
• Volgt zijn opleiding tot chirurg aan de medische faculteit van de Vrije Universiteit in Amsterdam en in Krankenhaus Meschede in Sauerland in Duitsland
• Promoveert in 1995 aan de universiteit van Hamburg
• Kwam in 1997 met zijn gezin naar Doetinchem om als traumachirurg te gaan werken in het Slingeland Ziekenhuis.
• Was clubarts van De Graafschap van 1997 tot 2008.
• Staat bekend als een goede zanger. Maakte indruk tijdens een optreden in 2010 in de Catharinakerk in Doetinchem tijdens 'Een stem voor een kind' met het zingen van Imagine van John Lennon.