Dit artikel is afkomstig uit Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

In Galerie Caroline O'Breen opent volgende week een duopresentatie van Sarah Mei Herman en Tara Fallaux, met werk dat is voortgekomen uit een artist in residency bij het Chinese European Art Center in de Chinese kuststad Xiamen. Herman was daar in 201, Fallaux in 2018. De gemene deler: intimiteit onder jongeren in China.

Herman: "Ja."

Fallaux: "Hoe kennen wij elkaar eigenlijk?"

Herman: "Niet door Xiamen, maar we kennen elkaar al wel een paar jaar."

Fallaux: "Jazeker."

Herman: "We kennen elkaar uit de kunstwereld."

Herman: "Het plan dateert van eind vorig jaar, toen mijn fotoboek Solace was gepubliceerd. Caroline wilde er graag iets naast in de galerie. We waren eerst op zoek naar kunstenaars die met de queer community bezig zijn. Maar toen kwam Caroline opeens met Tara op de proppen, en dat vond ik heel leuk."

Fallaux: "Ik focus niet specifiek op queers, maar ik denk dat ons werk toch goed bij elkaar past. Er is overlap, zeker inhoudelijk, maar ook wel in sfeer. En toch is het ook weer heel anders, ook door de verschillende media waar we mee werken."

Herman: "Het zijn allebei onderzoeken naar liefde en verlangen, naar jong zijn en de transities waar je doorheen gaat als je volwassen wordt, en waar je tegenaan loopt, zeker in China."

Fallaux: "We waren allebei op zoek naar verbinding."

Herman: "Liefde als iets universeels; de noodzaak van de nabijheid van de ander. Toen ik die residency ging doen, had ik in mijn aanvraag geschreven dat ik benieuwd was of ik daar net zo dicht bij mensen zou kunnen komen als hier, omdat intimiteit in het openbaar daar zo anders is. In China zie je mensen bijvoorbeeld niet op straat zoenen. Maar tijdens het fotograferen merkte ik al snel dat het niets uitmaakt - ook al spreek je elkaars taal niet."

Herman: "Ik wilde graag een langere periode weg om rustig aan een nieuw project te kunnen werken. Naar een plek waar op het eerste gezicht intimiteit heel anders zou zijn. Toen sprak ik een kunstenaar die in Xiamen was geweest, en daar heel enthousiast over was. Op de website vond ik het telefoonnummer van de toenmalige directrice - Ineke Gudmundson, een Nederlandse die met een IJslandse kunstenaar is getrouwd -, en toen ik haar belde bleek ze net in Amsterdam te zijn. We hebben koffiegedronken, en nadat ze me had bijgepraat over de residency, de stad en de mensen ben ik mijn aanvraag gaan schrijven."

Fallaux: "Ik wilde weg om me langere tijd te concentreren op één project. Hier ben ik vaak snel afgeleid, ik vind het lastig om hier voltijds aan een project te werken. Een van mijn vriendinnen is de dochter van directeur Ineke Gudmundson van het Chinese European Art Center in Xiamen. Toen zij me over die residency vertelde, herinnerde ik me direct dat ik daar al veel meer goede verhalen over had gehoord. Ik had net de film Liefdesbrieven gemaakt, over jongeren die elkaar liefdesbrieven schrijven. Ik vond de briefvorm heel mooi. Met dat idee wilde ik naar China; ik was benieuwd hoe dat in een andere cultuur zou uitpakken."

Herman: "Toen ik er net was heb ik een stel een kwartier achtervolgd, zo eng vond ik het om mensen aan te spreken - dat vind ik overigens nog steeds niet makkelijk. Ik had vijf zinnen van het Engels in het Chinees laten vertalen en op een briefje geschreven. 'Hallo, ik ben Sarah Mei en ik kom uit Nederland', 'Ik ben fotograaf', 'Ik wil je graag fotograferen', 'Ik wijs waar je moet staan' en 'Je hoeft niet te lachen. Je mag gewoon jezelf zijn'. Zo maakte ik aanvankelijk contact, want ik sprak toen echt geen Chinees."

Fallaux: "Ik had van tevoren een cursus Chinees gedaan, dus ik sprak een paar woorden Chinees. Ik heb een aantal artist talks gedaan op de universiteit van Xiamen, en toen was er een docent die me in contact bracht met een meisje dat heel veel liefdesbrieven schreef en ze ook in de klas voorlas. We hebben afgesproken en het klikte; we zijn bevriend geraakt en ik ben haar met mijn camera gaan volgen. In mijn drieluik I write this letter in bed leest ze een van haar brieven voor. Eigenlijk is het dus een documentaire, maar helemaal op mijn manier gefilmd en heel erg gestileerd."

Fallaux: "Dat gebeurde achteraf pas, bij het maken van mijn boek en het combineren van beeld en tekst. Door te schuiven en uit te proberen, en me af te blijven vragen hoe ik de twijfels over de liefde en de maakbaarheid van het leven het best vorm kon geven met de verschillende media die ik gebruik."

Herman: "Ik ging naar Xiamen om jongvolwassenen te fotograferen voor mijn project Touch. Op de universiteitscampus had ik alleen toegang tot de vrouwenslaapzaal, dus ik kwam in een soort universum met alleen maar vrouwen terecht. Het was dus niet zo gek dat er steeds meer vrouwen op mijn pad kwamen die een lesbische relatie hadden. Dat is niet verboden, maar het is nog wel een enorm taboe, dus het verbaasde me wel dat die jonge meiden zich door mij lieten fotograferen. De drang om hun verhaal te delen, is denk ik sterker dan de angst dat hun ouders erachter komen. Terwijl de druk van de overheid en de oudere generatie toch echt heel groot is."

"Tijdens mijn eerste bezoek heb ik een heel bijzonder meisje leren kennen, Linli. Ik mocht haar fotograferen met haar eerste vriendinnetje. Ze hebben twee jaar in het geheim samengewoond, maar nu is ze mede onder druk van haar ouders getrouwd met een man."

Herman: "Op basis van mijn project Touch ben ik benaderd door een organisatie uit New York, die boeken maakt over queer gemeenschappen over de hele wereld: Diverse humanity. Daar is mijn boek Solace onderdeel van. En uit dat boek komen de foto's."

Fallaux: "Ik wilde héél graag terug. Ik had al een ticket, en toen kwam corona."

Herman: "Ik ben vier keer terug geweest. De laatste keer was voor Solace, eind september 2019, net voor de pandemie. Toen ik een tweede keer terug wilde om Solace af te maken kon dat niet meer."

Fallaux: "In die tijd kenden we elkaar al, we hebben nog even overwogen om samen te gaan, maar dat ging dus niet door."

Herman: "Ik heb van alles geprobeerd, want ik wilde het boek koste wat het kost afmaken. Maar wat niet kan, kan niet. In overleg met de opdrachtgever heb ik er toen voor gekozen om het project hier een vervolg te geven, en hier in de lhbtq- en queer-gemeenschap mensen te zoeken die in China zijn geboren."

Fallaux: "Lova, die mijn assistent en vertaler was in Xiamen, is kort nadat ik was teruggekomen naar Amsterdam verhuisd en Beeld & Taal gaan studeren aan de Rietveld. Ik ben haar hier blijven fotograferen; zij zit in mijn boek en staat op een foto die ik in de galerie op een lichtbak laat zien."

Herman: "Ik fotografeer haar ook nog steeds."

Fallaux: "Maar op een andere manier. Misschien moeten we nog eens een duotentoonstelling doen waarin we allebei Lova laten zien."

I write this letter in bed van Tara Fallaux en Solace van Sarah Mei Herman: van 18 februari tot 8 april bij Galerie Caroline O'Breen, Hazenstraat 54.