Dit artikel is afkomstig uit de Stentor. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

Aan het einde van het gesprek begint Kirsten Wild (40) er ineens over. Over de onzekerheid die ze al die jaren heeft meegedragen. "Dat klinkt misschien gek als je mijn erelijst ziet," zegt ze, "met al die titels en tientallen podiumplaatsen. Maar zo voelde het wel." Een lachje. "Ja, ik noem mezelf niet voor niets wereldkampioen twijfelen."

Niet als ze eenmaal op de fiets zat. Dan kon Wild letterlijk de hele wereld aan. "Die twijfel verdween op het moment dat ik mijn rugnummer kreeg opgespeld. Het was meer de aanloop naar een race. Zag ik vanuit mijn ooghoek mijn concurrenten en dacht ik: jemig, die zijn zoveel beter dan ik. Die kan ik nooit verslaan."

Maar Wild, de succesvolste sporter van Zwolle, deed het wel, heel vaak zelfs. "Nee, je kunt niet zeggen dat ik daaronder heb geleden. Sterker, juist doordat ik veel heb getwijfeld, heb ik het beste uit mezelf gehaald. Omdat ik wist: ik moet nu nog harder rijden."

Wanneer Wild haar verhaal vertelt, ontbreekt een nummer op haar rug. Onzeker oogt ze allerminst. Zoals de geur van twijfel ook ver te zoeken is. Nee, ze voelt zich wel lekker. Oké, het leven is saaier geworden. In plaats van 150 dagen per jaar weg, is ze ineens altijd thuis. Maar dat vindt Wild niet erg. Naast dat ze verlost is van die vreselijke jetlags en ellendige dopingcontroles, geeft het haar de tijd om de dingen te ondernemen waar ze tijdens haar loopbaan niet eens aan durfde te denken.

Inmiddels bezocht Wild concerten, van Coldplay en Red Hot Chili Peppers. Genoot ze volop van het familieweekend. Maakte ze mooie biketrips, heerlijk met een grote zadeltas en stuurtas op pad. Ze heeft zelfs al een paar keer gekampeerd. "Dat deed je eerder niet, bang dat je last van je rug zou krijgen."

Maar nu kan het dus wel. Zo fijn, zegt ze. "Al is het soms nog lastig om het los te laten, als ik bijvoorbeeld twee dagen niets gedaan heb. Dan denk ik: wat ga ik vandaag eens doen? Maar goed, heb bijna twintig jaar met een schema geleefd. Daar moet je aan wennen. Maar daar heb ik steeds minder moeite mee."

Spijt dat Wild veertien maanden geleden is gestopt, heeft ze dan ook niet. Als het aan haar lag, had ze al veel eerder afscheid genomen van de sport die haar zoveel heeft gebracht. Maar ja, corona. En in het verlengde daarvan: het jaar uitstel van de Olympische Spelen in Tokio. "Dan ga je zelf ook nog maar een jaartje door, hoe moeilijk dat ook is."

En Wild durfde geen nee te zeggen, toen Amy Pieters haar vroeg om nog één keer alles te geven als koppel op het WK van 2021. Op het moment dat de Zwolse ja zei, terwijl ze nee bedoelde, kon ze de haren wel uit haar hoofd trekken. Met de wetenschap van nu had ze geen beter antwoord kunnen geven. En niet alleen omdat ze de wereldtitel pakten bij de koppelkoers.

Wild vergeet het nooit meer, het belletje dat ze een paar weken later kreeg, op Kerstavond. Een onheilspellend bericht. Pieters was tijdens een trainingsrit in Spanje, met de Nederlandse baanselectie, na een ongelukkige botsing met een trainingsgenoot zo hard ten val gekomen dat ze in coma was beland. "Wanneer je dat hoort, schrik je je natuurlijk rot", zegt Wild, nog altijd zichtbaar aangedaan. "Je hoopt dat het allemaal niet waar is en wacht op een berichtje van Amy. Maar dat berichtje kwam maar niet. Vreselijk."

Inmiddels is Pieters, die niet alleen zwaar hersenletsel oploopt, maar ook een klaplong, gebroken ribben en beschadigde rugwervels, weer in Nederland, nadat ze in een ziekenhuis in Alicante maandenlang in slaap was gehouden. Weer bij bewustzijn, dat klinkt hoopgevend. En dat is het ook, zeker als je weet dat kantje boord was. Tegelijkertijd is de weg naar het oude normaal nog zo lang. En zit het vol hobbels.

Wild merkt het wanneer ze bij Pieters is. "Ze vindt het altijd fijn als je langskomt. En lacht ook wel. Of ze mij herkent? Ik denk het wel, maar weet dat niet zeker." Het maakt voor Wild geen verschil. Ze blijft Pieters, met wie ze drie wereldtitels won, trouw bezoeken en steunen. "Voor mij een kleine moeite", meent Wild, die onlangs de regenboogtrui van 2021 liet veilen ten behoeve van Pieters' revalidatie. "Al blijft het pittig. Ik ken Amy als een gezonde vrouw, nu is ze afhankelijk van hulp. Heel naar om te zien."

Het geeft maar weer hoe betrekkelijk het leven is, zegt Wild. Bang is zij zelf nooit geweest, in al die jaren op de baan of op de weg. Laat staan dat ze ooit de dood in de ogen heeft gekeken. Wat niet betekent dat ze er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen. Ze stroopt de mouwen van haar truitje op. Wijst op haar linkeronderarm, die veel gelijkenissen vertoont met een kasseienstrook uit Parijs-Roubaix.

Het is een aandenken aan al die keren dat ze op de grond lag, na opnieuw een klapper. "Maar dat hoort een beetje bij het wielrennen", zegt ze, terwijl ze over de littekens wrijft. Net als een sleutelbeenbreuk. Hoewel. Ze veert op, steekt haar wijsvinger in de lucht, alsof ze zo net haar tiende wereldtitel heeft gewonnen. "Even afkloppen, maar dat is mij gelukkig bespaard gebleven."

Fietsen doet Wild nog steeds. Alleen of met Marijn de Vries, haar vriendin die eveneens een verleden als profrenner heeft. Het tempo ligt dan weliswaar laag, de afstanden blijven lang. "Laatst hebben we nog 200 kilometer gefietst."

Ietwat ongemakkelijk: "Maar dan moet het wel lekker weer zijn. Je ziet het nu: het miezert wat en ik ben hier gewoon met de auto naartoe gekomen, terwijl ik vlakbij woon." Een wereld van verschil met vroeger. Hoe hard het ook regende, hoeveel wind er stond, het was voor Wild geen reden was om de fiets in de schuur te laten staan. "Dat deed je gewoon."

Het zijn verhalen die Wild, actief op zeventien WK's en onderscheiden met de erepenning van de stad Zwolle, graag vertelt. Tijdens lezingen, waarvoor ze te boeken is, maar ook op het CSE, de topsportschool waar ze jonge talenten begeleidt op weg naar de top. Drie ochtenden in de week is ze daar. "Zo leuk om te doen", zegt Wild, tevens coach tijdens de Europese Jeugdspelen in Slovenië. "Ook omdat het heel breed is. Van intervaltraining tot het mentale."

Waarbij de Olympische Spelen een magische uitwerking heeft. Wild toucheert het zilveren kettinkje dat om haar nekt danst, met daaraan de vijf beroemde ringen. "Toen ze dit laatst op school zagen, vroegen ze: mevrouw, bent u naar de Olympische Spelen geweest? Wel drie, zeg ik dan. Moet je kijken hoe ze reageren, door het dolle heen." Pretoogjes. "Vervolgens doen ze alles wat je van ze vraagt."

Niet zo gek dus dat haar werk als docente haar zoveel voldoening geeft. Zoals Wild dat ook krijgt wanneer ze commentaar geeft. "Ook zo geweldig", vertelt de Zwolse die deze week bij de NOS te horen is tijdens het EK baanwielrennen in Grenchen.

Voor haar dus niet het beruchte zwarte gat, waarin menig topsporter valt, zodra ze eenmaal zijn gestopt. Wild krijgt haar dagen wel gevuld. En anders pakt ze, mits het mooi weer is natuurlijk, gewoon haar fiets. "Dat blijft leuk." Daarover bestaat geen enkele twijfel.