Dit artikel is afkomstig uit Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

Reinier: "Ik kwam hier wonen toen ik zes jaar oud was, vlak na Hannes die hier is geboren. De woongroep heeft met mijn leven meebewogen: als kind woonde ik samen met mijn ouders en twee zusjes op een verdieping in het pand, als student had ik een eigen kamertje, gescheiden van mijn moeder. En nu mijn zoontje is geboren woon ik samen met Annebet in een grotere ruimte. Mijn ouders betrokken de woongroep toen het pand net gekraakt was. De krakers sloegen een gat in de muur van het naastgelegen huisje en sprongen als konijnen binnen, daarom heet het De Konijnenberg."

Carry: "Het is een bijzondere plek, in de straat zijn meerdere voormalige kraakpanden die nu nog bestaan als woongroep. Door de instelling van de bewoners is het hier socialer dan op andere plekken in de stad. Ook in onze groep zijn we betrokken bij elkaar. Arthur kent al onze namen."

Annebet: "Het is bijzonder om een kind samen met andere mensen op te voeden. Arthur weet niet beter: hij groet iedereen bij naam als we de deuren in de gang voorbijlopen. Toen ik moest bevallen, heeft Hannes ons in een gehuurde auto naar het ziekenhuis gereden."

Lisanne: "Voorheen woonde ik in een studentenhofje, dus ik heb vaker in een woongemeenschap gewoond. Ik ben ­single, maar ik voel me nooit alleen in de grote stad. En waarom zou je alles voor jezelf willen hebben? Het is juist leuk en van meerwaarde om een huis te delen."

Zewdi: "Ik kwam hier twee jaar geleden wonen. Ik kom oorspronkelijk uit Ethiopië en het was wennen voor me in Nederland. Carry heeft me geholpen met de taal en als ik formulieren moet invullen, helpt ze me daarbij."

Nina: "Ik woon hier pas sinds vijf weken. Na een periode in Berlijn keerde ik terug naar Amsterdam. Ik was praktisch dakloos omdat de meeste woningen in de stad onbetaalbaar zijn. Dat mijn woning midden in de stad betaalbaar is en dat ik hem deel met zoveel verschillende en inspirerende mensen, zie ik als een enorme ­rijkdom."

Annemarie: "Bij aanmelding mogen mensen niet jonger zijn dan 51 jaar en niet ouder dan 69. Daar hebben we voor gekozen omdat het anders zo'n ouwe bende wordt. In de sta­tuten van onze vereniging hebben we vastgelegd dat we niet de plicht hebben om mantelzorgers van elkaar te zijn en mensen moeten alleengaand of -wonend zijn, maar verder zijn er weinig eisen om in de woongroep te mogen wonen. Wel ­hebben we hoge verwachtingen van elkaar."

Marijke: "Iedere week organiseren we een borrel in de gemeenschappelijke ruimte en met Kerst staat er een kerstboom. De afgelopen maanden hebben we twee Oekraïense vrouwen opgevangen in de GR; we hebben alles aangeschaft om hun verblijf zo comfortabel mogelijk te maken."

Francisca: "Nieuwe leden kiezen we op persoonlijkheid en interesses, niet op kunde. Ook gaan we bij potentieel nieuwe leden op de koffie, om te kijken hoe iemand leeft."

Lineke: "Ik ben de jongste van de groep en toen ik me aanmeldde kwamen Marijke en Joost bij me op bezoek. We hadden een gezellig gesprek, maar ze keken ook met een schuin oog naar mijn boekenkast."

Anneke: "Ik kwam ruim twintig jaar geleden bij de groep. Toen mijn oudste zoon uit huis ging, woonde ik alleen in een te grote woning in Broek in Waterland. Via een vriendin kwam ik met de groep in contact en ik schreef me in. Ik geniet nog dagelijks van mijn uitzicht."

Lineke: "Ik heb nooit in Amsterdam gewoond, maar kwam vanuit Nijmegen en wilde net als Anneke niet alleen in een groot huis wonen. De meeste oudere ­mensen verlaten de stad, ik ben hier bewust komen wonen, op mijn zestigste nog wel. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen ook in Amsterdam."

Louis: "We proberen in de groep een evenwicht te bewaren tussen het aantal mannen en vrouwen. Toch hebben we altijd meer aanmeldingen van vrouwen."

Annemarie: "Dat komt doordat mannen een nieuwe vrouw zoeken, die kunnen niet makkelijk alleen zijn."

Louis: "De groep heet Abraham Silodam, dan weten mensen meteen dat het hier over senioren gaat. Dat betekent inderdaad ook dat er al verschillende groepsleden zijn overleden. Bijzonder is dat niet, het hoort bij het leven. Maar we zien ook bewoners vertrekken omdat ze met een nieuwe liefde gaan samenwonen."

Bo: "Vaak moeten we uitleggen dat we geen studentenhuis zijn, maar een dameshuis. De meesten van ons werken bovendien - bij toeval - in het onderwijs. Je komt hier alleen studerend binnen. Al langer dan honderd jaar wonen hier alleen maar vrouwen, in eerste instantie van de vereniging Zusterhulp, die een veilige woonplek aan ongehuwde vrouwen met een baan in de stad bood. Het pand is later aan Vereniging Hendrick de Keyser geschonken onder de voorwaarde dat het voor altijd een woongroep voor vrouwen zou blijven."

Sofie: "Het is een enorm pand, van kelder tot nok, met een grote tuin en daarin een tuinhuis waar we ook wonen. Aan de gracht, ook nog eens. We realiseren ons dat het heel bijzonder is om op zo'n mooie plek in de stad te wonen. Afgelopen zomer lagen Bo en ik in de achtertuin te blowen, toen werden we echt even emo van hoeveel we om het huis geven en hoe dankbaar we zijn voor deze plek."

June: "Soms lijkt het helaas alsof wij meer om het huis geven dan de verhuurder. Veel van onze gemeenschappelijke ruimtes zijn zwaar verouderd en ook waait de wind recht door het pand. We hebben enkelglas en met de huidige energiecrisis is dit totaal niet duurzaam wonen."

Mir: "Ik ben van de zomer binnen­gekomen, via June. Iedere bewoner mag twee mensen op de lijst zetten, daarna is het afwachten of je ooit aan de beurt komt. Voor veel mensen is deze plek van grote betekenis geweest. Er komen nog maandelijks vrouwen op een ov-fiets langs om te vragen of ze even mogen kijken in hun voormalige woning."

Lude: "Het is een gewilde plek, maar helaas komt er voor iedereen een einde aan: officieel mag je hier tot je dertigste wonen. Als we ooit vertrekken, komen we allemaal met zekerheid op een minder mooie plek te wonen."

Sofie: "We leven heel relaxed samen en hebben weinig verplichtingen naar elkaar. In de appgroep sturen we updates en eens in de zoveel tijd trekken we lootjes om te bepalen wie het trappenhuis moet schoonmaken. We vieren Pasen, Koningsdag en Pride met een brunch in de tuin of een huisfeestje. Familie en vrienden komen graag langs, vriendjes en scharrels zijn altijd een beetje geïntimideerd als ze hier komen."

Bo: "Gehorig is het ook. Ik heb Sofie weleens midden in de nacht geappt: lig je weer lekker chips te eten in bed?"

Geert Jan: "Ik kan me voor­stellen dat mensen dit als een zeer idyllische plek beschouwen. Het is ook heel bijzonder om midden in de stad tussen zoveel groen en ruimte te wonen. Deze plek is ooit gebouwd als bierbrou­werij, daarna is het lange tijd een opvang voor onbehuisde mannen geweest. Dat is nog goed terug te zien aan de douches en de ruimtes waar mensen ontluisd werden: alles is rondom betegeld - een hygiënemaatregel. Toen het pand in 1983 leeg kwam te staan, is een groep krakers in gesprek gegaan met de eigenaar, met het voorstel om het pand bewoonbaar te maken. Als tegenprestatie wilden de krakers er blijven wonen."

Nina: "Van de oude garde zijn er nog zeven bewoners over. Het is heel aantrekkelijk om hier te wonen: de locatie, de ruimtes, de huurprijs. Bij een nieuwe huurder moeten we daarom altijd goed onderzoeken of diegene wel écht in een woongroep wil wonen."

Saskia: "Het idee van samenwonen in onze woongroep is dat je garant staat om dit pand te onderhouden, maar overleggen is ook heel belangrijk. Jouw mening is niet altijd de belangrijkste. We zorgen goed voor elkaar: toen ik corona had, takelden mijn bovenburen maaltijden in een mandje naar beneden."

Dickey: "Als je last hebt van fomo, zijn er genoeg mensen om je heen met een ­fijne energie waardoor je dat snel weer ­vergeet. Ook zijn we veel directer met elkaar dan 'gewone buren'. We moeten wel duidelijk zijn met elkaar."

Nina: "Het is intiemer dan een vriendschap, je weet wie welke onderbroek draagt. Toen ik me realiseerde dat ik een sterke kinderwens had, heb ik dat gedeeld met mijn huisgenoten. Iedereen stond te springen van blijdschap om mijn wens aan te moedigen. Ik ben nu zes maanden zwanger van mijn eerste. Met Dickey samen ga ik in co-ouderschap voor het kindje zorgen. Toen er een kamer vrij­kwam twijfelde niemand: Dickey was meer dan welkom zodat we ons kindje samen kunnen opvoeden."

Geert Jan: "Ik geloof dat woongroepen deels een oplossing kunnen zijn voor de enorme woonproblematiek in de stad. Bovendien is het nog handig ook, met zoveel singles. ­E­enzaam ben je hier nooit."

Deze week presenteerde de gemeente een nieuw woningbouwplan, waarin ze aankondigt meer te gaan investeren in de ontwikkeling van woongemeenschappen.

"Woongroepen kunnen een oplossing zijn voor het gebrek aan woningen en helpen tegen de toenemende eenzaamheid," aldus wethouder Volkshuisvesting Zita Pels. "Of een steuntje in de rug bieden aan mensen die dat nodig hebben."

Dat kan worden gerealiseerd door corporaties als Lieven de Key en Stadsgenoot, maar ook door wooncollectieven geïnitieerd door Amsterdammers. In 2022 bood de gemeente drie kavels aan dergelijke wooncoöperaties, in totaal 228 woningen, in 2023 zijn dat er naar verwachting 183.

Groepswonen in Amsterdam kent een rijke geschiedenis. Veel van de 120 officieel geregistreerde woongroepen zitten in panden die zijn gekraakt in de jaren tachtig en later zijn gelegaliseerd.

Voor Amsterdammers die zelf een woningcoöperatie willen starten, is een speciaal handboek van stichting !WOON, te vinden via de website van de gemeente Amsterdam.