Dit artikel is afkomstig uit Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

De herinneringen, geuren en beelden uit haar jeugd, die zich afspeelde op een oude boerderij in Duiven, zijn nog ontzettend levendig, zegt zangeres Roos Rebergen. "Wat je als kind meemaakte blijft veel beter hangen dan wat er later in je leven gebeurt. Ik denk er nog vaak aan. Het was zo'n mooie tijd."

Rebergen, al sinds haar tienerjaren frontvrouw van de band Roosbeef, had onder de rook van Arnhem niet bepaald een standaard jeugd. Vader Johan was jarenlang programmeur op Lowlands, kleine Roos was daar en op andere festivals kind aan huis. Haar ouders maakten van de boerderij een creatieve broedplaats. Eens per jaar werd op het terrein het festival Koeioneur gehouden, waarvoor artiesten uit binnen- en buitenland naar Duiven kwamen.

Het was een omgeving waar Roos alles had wat haar jonge hart begeerde: ruimte, dieren, vrienden, muziek. Ze kon er zelfverzekerd en grappig zijn, haar creatieve kant ontwikkelen. Als basisschoolkind wist ze al dat ze artiest wilde worden. Gevoelens die ze al pratend niet onder woorden kon brengen, stopte ze van jongs af aan in liedjes. Al op haar twaalfde maakte ze als zangeres haar podiumdebuut, vanzelfsprekend op Koeioneur.

Zo groeide ze in die bijzondere maar veilige omgeving uit tot het meisje waar muziekminnend Nederland in 2005 als een blok voor viel: naïef, ontwapenend, met een lieve, breekbare stem, knalrood geverfd haar en totaal originele liedteksten.

Toen de oude boerderij in 2008 tot groot verdriet van de familie Rebergen moest wijken voor woningbouw, verwoordde de dochter des huizes haar droefenis in het nummer De boerderij. ('De boerderij krijgt een spuitje / zonder verdoving.')

Ze woont alweer zo'n tien jaar in Antwerpen. Voor het werk van haar man Paul, kwantumfysicus, verbleven ze twee jaar in de Amerikaanse staat Kentucky. Daar kregen ze een dochter, Jackie, nu vijf en inmiddels is er een tweede, Jo, van bijna een half jaar.

Vlaanderen voelt na al die jaren als thuis, zegt ze. "Mensen trekken zich vaak weinig aan van de regeltjes. Dat vind ik heel leuk. Elk huis ziet er daarom anders uit. En ze zijn nog betaalbaar. We hebben een grote tuin voor de kinderen, en een ruimte waar ik muziek kan maken."

Toch heet het nieuwe album van Roosbeef Zomer in Nederland. "Zomer in Nederland, daar kun je allerlei kanten mee uit. Aan de ene kant klinkt het vrolijk, zonnig, als in: lekker naar het strand. Maar het kan ook een benauwend gevoel oproepen, iets mistroostigs."

Rebergen geeft op het nieuwe album haar ziel bloot, verpakt in soms raadselachtige teksten. In Vergeten groenten bezingt ze bijvoorbeeld het moederschap. De tekst verraadt een worsteling. Vergeten groenten droge kleren / Wanneer gaat je mama het leren? Verse lucht gesudderd vlees / Van wie houdt ze eigenlijk het meest?

"Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij met de kindjes. Maar ik kan mezelf soms heel erg verliezen in moeder-zijn. Dan probeer ik alles heel goed te doen, het huis schoon te houden, gezond eten voor te schotelen. En dan ontdek ik dat ik dat maar een leeg bestaan vind. Dat je echt denkt: is dit het? Maar ook: kan ik dit wel aan? Waar ben ik aan begonnen? Ja, dat soort dingen denk ik weleens. Ook vaak genoeg niet, hoor. Het klinkt wat triestig, en je mag het nooit zeggen, heb ik het idee."

Ze is er nooit geheimzinnig over geweest: hier zit een vrouw voor wie het leven niet altijd over rozen ging, en gaat. Ze is een 'heel gevoelig type', zegt ze, altijd al geweest. Het tonen van haar kwetsbaarheid, dat ontwapenende, bracht haar als artiest veel. Maar ze kon intens verdrietig zijn - als kind, maar ook als twintiger. "Deels omdat er door anderen op die tere ziel is getrapt, denk ik. Maar deels kan ik het ook helemaal niet verklaren. Dat verdrietige, het sombere, het zit gewoon in me."

Rond haar 22e raakte ze depressief. Met de nodige therapie en medicijnen kwam ze er stukje bij beetje weer bovenop. "Het gekke is: als ik er nu over praat, kan ik niet meer voelen wat ik in die jaren voelde. Dat vergeet je. Dat vind ik een van de knapste dingen van mens-zijn, dat je dat soort dingen aan de kant kunt zetten en doorgaan. Dat is ook gezond, anders kun je niet overleven."

Het is de muziek die haar op de been houdt, ook in de tijden dat de zon wat minder schijnt. "In mijn band heb ik een legertje mensen om me heen verzameld dat bij mij past. Als ik met hen muziek maak valt alles op zijn plek, ben ik niet meer onzeker. Dan ben ik krachtig, voel ik dat ik iets doe wat anderen niet kunnen. Dan ben ik degene die ik wil zijn. Als je in een zaal staat en merkt dat je je publiek iets kunt laten beleven wat écht bijzonder is: dat blijft voor mij het mooiste wat er bestaat."