Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"Tijdens het schrijven van Zonder titel wist ik al dat er een vervolg moest komen, ik had te veel over. Seks bijvoorbeeld kon ik er nauwelijks in verwerken. Ik wilde schrijven over liefde en seks, en over de soms moeizame verhouding tussen die twee.

"De boeken verschillen behoorlijk van elkaar. In Zonder titel zit meer emotie, verdriet vooral. Neem nooit een beste vriend is vrolijker, het lijkt goed te komen met een aantal van de hoofdpersonen. Ik was heel zenuwachtig toen het uitkwam. Het is een vervolg, dat schept verwachtingen. Gelukkig zijn de reacties tot nu toe positief.

"Mijn eerste youngadultboek was Dit is geen dagboek, in 2009. Ik schreef het voor volwassenen, maar iedereen vond het young adult. Toen leerde ik die term pas kennen. Oh, jonge volwassenen, dacht ik, maar het gaat om kinderen van 14 jaar en ouder. Op scholen worden mijn boeken vooral in tweede en derde klassen gelezen.

"Er komt ook nog een deel drie, ook een beetje omdat ik geen afscheid kan nemen van Martijn van der Linden, de illustrator. Hij verbeeldt de stem van Joshua, de hoofdpersoon, een jongen op het vmbo. Zijn tekeningen zijn een enorme toevoeging, ze ontroeren me altijd. Ik ben nogal bijdehand, als schrijver, het is moeilijk om rust in mijn teksten te krijgen. Martijn zorgt voor de verstilling."

"Marc Klein Essink. Ik vond hem een enorm stuk. Medisch Centrum West begon in 1988 en ik was verpleegster Suzanne Lievegoed, een vrij seksloze vrouw. En iedereen dacht ook nog dat ik lesbisch was, al kreeg ik in de serie dan een vriendje. Dat was Bart Römer. Ik viel trouwens totaal niet op hem. Hartstikke leuke jongen verder hoor.

"Er keken meer dan vier miljoen mensen naar Medisch Centrum West, het was een enorme hit. Ik woonde toen in de Rivierenbuurt in Amsterdam. Op straat reageerden mensen echt idioot. Hun monden vielen open. In de tram zaten mensen me constant aan te staren en in restaurants kwamen ze veel te dicht bij me zitten. Ze is het! Zuster Suzanne! Alsof ik een ding was, een alien.

"Ik besefte heel snel dat het niks met mijn kwaliteiten als actrice te maken had. Het was alleen maar omdat ik op tv was. Wát je deed, maakte niet uit. Na twee seizoenen stapte ik eruit. Ik was bang voor het Swiebertje-effect en ik kreeg in de serie volgens het script met de ene na de andere vorm van seksueel wangedrag te maken; incest, een aanranding. Ik vond het ongeloofwaardig en was blij dat het voorbij was."

"Haha, dat komt uit Neem nooit een beste vriend. Als de vraag is wie het verschrikkelijkst van de twee is: Thierry Baudet. Ver-schrik-ke-lijk. Hij is een überlul. Het is onvoorstelbaar dat er geen paal en perk wordt gesteld aan het verspreiden van dat kwaadaardige gedachtengoed.

"Prins Bernhard vind ik ook een lul trouwens. Waarom moet je huisjesmelker worden? Wat bezielt je om misbruik te maken van de situatie en rijk te worden ten koste van andere mensen? Ik wind me daar enorm over op. En dan is er ook nog dat circuit in Zandvoort!

"Woede is een drijfveer van me. Woede en onbegrip. Veel van mijn verhalen zijn gebaseerd op de werkelijkheid. In Dit is geen dagboek gaat het bijvoorbeeld over een zelfmoord van een moeder, een schijnbaar onbegrijpelijke gebeurtenis. Het onderwerp houdt me bezig. Mijn vader leed aan depressies, hij worstelde enorm met het leven. Ik probeer dat te begrijpen, als schrijver, dingen uit te vogelen. En als mens heb ik daar dan weer baat bij."

"De Nienke! Cameretten was een zenuwslopende ervaring. Ik zat in het laatste jaar van de Kleinkunstacademie en ik had een voorstellinkje van een half uur gemaakt. De finale was bij de TU in Delft, in een héle grote zaal. Er waren twaalfhonderd mensen en ik ging half dood. Ik won en ik mocht een tournee gaan doen. Het was een mooie springplank.

"De Nienke voor Zonder titel was geweldig, eervol ook. Ik sta in een rijtje met fantastische schrijvers. Zonder recensies en prijzen is het heel moeilijk om een publiek op te bouwen, zeker met young adult. Dat moet echt via de docenten gaan. Ouders kopen geen boeken meer voor hun kinderen in die leeftijd en de kinderen zelf ook nauwelijks. Dus zo'n prijs helpt en de publiciteit is leuk voor de uitgever.

"De aandacht van de media die erbij komt vind ik ongemakkelijk. Ik vind dit interview leuk hoor, ook al heb ik er twee nachten wakker van gelegen. Want ik weet niet hoe het zal gaan, en wie jij bent."

"Ze komen allebei ook uit IJmuiden, toch? Jack ken ik een klein beetje, van vroeger. Aardige man. Van Cornelis zong ik weleens liedjes, op de middelbare school met een vriend. Weet jij nog hoe die hit heet? De nozem en de non, ja die. Maar we zongen liever liedjes van Simon & Garfunkel en Boudewijn de Groot.

"In de laatste jaren op de middelbare school ging ik muziek maken. Daardoor belandde ik uiteindelijk ook op de Kleinkunstacademie. Ik heb nog een minimusical gemaakt, samen met Albert Verlinde. Hij kon heel goed liedteksten schrijven. Inhoudelijk was het niet mijn smaak, het was een beetje Jos Brink-achtig, maar de zinnen waren prachtig en het rijm klopte."

"Karin. Zij is mijn held, ik ken niemand die een groter hart heeft dan zij. Karin, Albert en ik studeerden in hetzelfde jaar af aan de Kleinkunstacademie. Met deze vraag had ik rekening gehouden hoor, ik heb er veel over nagedacht. Je verwijst naar de misstanden op de academie, toch?

"Het emotioneert me nog steeds, ook nu weer. In 2014 schreef ik in Kom niet dichterbij over de artistiek leider van de Toneelschool en de Kleinkunstacademie. Als student was ik verliefd op hem, iets waar hij overigens zelf heel erg zijn best voor had gedaan. Hij was een enorme manipulator en volgens mij een narcist, maar hij was ook warm, charismatisch en grappig.

"In het boek noem ik zijn naam niet, maar ik bracht hem vrij herkenbaar in beeld; expres, want na al die jaren vertoonde hij nog steeds hetzelfde gedrag. Het ging mij niet per se om seksueel grensoverschrijdend gedrag, hoewel daar ook sprake van was, maar hij misbruikte zijn macht en heeft echt veel mensen beschadigd.

"Ik was zó kwaad toen ik hoorde dat hij er al die jaren mee door was gegaan. Karin las mijn boek en zei: daar gaan we wat aan doen. Hij moet daar weg, zei ze. Ze kwam in actie en ging de verhalen verzamelen, maar er gebeurde niks, totdat de Volkskrant erover publiceerde. Het was een goed stuk, maar het was nog maar het topje van de ijsberg. Ik kon er destijds niks over zeggen, we waren bang dat de uitgeverij een claim zou krijgen. Ik voelde me heel erg gesteund door Karin en ben haar ontzettend dankbaar.

"Mensen die de man niet kennen of de documentaire van Judith de Leeuw uit 2020 over hem niet hebben gezien, zeggen misschien: waar maken die vrouwen zich druk om? En wat is het belang van die Karin Bloemen? Nou, dat ze tegen onrecht strijdt misschien? En het opneemt voor al die vrouwen die slachtoffer zijn geworden van zijn gedrag? Ruut Weissman mag zijn handjes dichtknijpen dat dit allemaal nog vóór #MeToo speelde. In deze tijd zou hij véél harder zijn aangepakt."

"Ik kom vaak en graag op scholen om voor te lezen. Als je het hart van vmbo'ers eenmaal hebt gewonnen, kun je niet meer stuk. In een gymnasiumklas moet je de kinderen eerst uit hun tent lokken. Ze hangen achterover op hun stoel. Nou, kom maar op mevrouw. Met vmbo'ers heb je veel sneller interactie.

"Voorlezen werkt goed, nog steeds, iedereen vindt het leuk. Ze luisteren gewoon. Het Parool schreef over Neem nooit een beste vriend dat geen Nederlandse auteur de taal van jongeren vloeiender spreekt dan ik. Dat was een prachtig compliment, maar het is bij benadering, hè. Niet één jongere praat zo. Ik heb twee jongere broers en een zoon, van hen heb ik die specifieke jongenshumor afgekeken. De rest pik ik op scholen op."

"Wat? Die tweeling van De Kameleon? Wat is het verschil tussen die twee? Ik las De Kameleon als kind, ik hield van die avonturen. Verder las ik vooral zielige, serieuze boeken, zoals Alleen op de wereld en boeken van An Rutgers van der Loeff. Ik las veel, er was vroeger verder niks te doen toch? Wat moest je anders? Anders verveelde je je toch kapot?

"Ik sportte niet, ik had een hekel aan wedstrijden. Ik heb nog wel een seizoen op tennis gezeten, met mijn zus. Ik vond vooral de rokjes leuk, ook al stonden ze me niet. Mijn heupen waren te breed. Ik kon best goed sporten, maar ik was lui. Mijn man heeft me ertoe aangezet om te gaan hardlopen, ik moest wat gaan doen, ik zat alleen maar achter mijn computer. Nu doe ik pilates, maar ik vind het een straf."

Erna Sassen: Neem nooit een beste vriend. Met illustraties van Martijn van der Linden. Uitgeverij Leopold, 256 pagina's, € 17,99.

1961 Op 26 april geboren in Beverwijk

1973-1979 VWO bèta aan het Ichthus College in IJmuiden en Driehuis

1979-1980 Studie Nederlands aan de UvA

1980-1985 Academie voor Kleinkunst Amsterdam

1985 Wint cabaretfestival Cameretten

1988-1989 Presentator radioprogramma De Zalige Liefdeslijn

1988-1990 Suzanne Lievegoed in ziekenhuisserie Medisch Centrum West

1993 Eerste voorstelling met Bruun Kuijt, Ik zoek een man voor mijn zus

2004 Eerste kinderboek De gemeenste opa van Europa

2009 Eerste youngadultboek, Dit is geen dagboek

2021 Nienke van Hichtum-prijs voor Zonder Titel

2023 Neem nooit een beste vriend

Erna Sassen is getrouwd met theaterregisseur Aike Dirkzwager. Ze hebben twee kinderen en wonen in Haarlem.