Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"Dood laten bloeden. Verbreken is, voor beide partijen, pijnlijk. Maar soms moet je wel. Als iemand blijft vragen om af te spreken, kun je niet oneindig "ik kan niet" antwoorden."

"Het eerste verhaal van mijn boek We hebben het over je gehad gaat over hoe ik een vriendschap van 22 jaar beëindig. Ik wilde graag een keer helemaal opschrijven waarom ik dat heb gedaan. Als ik dat bij vrienden mondeling probeerde, vertelde ik een paar anekdotes na over haar en kwamen die al snel futiel en kinderachtig over. Om dezelfde reden wil ik nu liever geen los voorbeeld geven."

"Een ander verhaal gaat over hoe twee vrouwen de vriendschap met mij hebben opgezegd. Je hoort zo vaak over mensen die bedrogen zijn in de liefde, maar bijna nooit over mensen die zich gekleineerd voelen in een vriendschap. Daar zit veel schaamte bij. Bij de liefde kun je zeggen dat er een bepaalde chemie weg is, dat de koek op is. Bij een vriendschap gaat het echt om je karakter."

"Ik heb me bij mijn boek laten inspireren door het werk van de Amerikaanse schrijvers Nora Ephron, Fran Lebowitz en David Sedaris. De zes verhalen zijn persoonlijke gebeurtenissen, herinneringen."

"Natuurlijk zullen de beschreven mensen zich in het boek herkennen. Maar tijdens het schrijven ben ik daar niet mee bezig geweest, anders zou het resultaat mierzoet zijn."

"Mijn column in Linda wil ik niet missen, maar mijn reportages in Quote ook niet. In 2018 bezocht ik Peter Gillis in een van zijn vakantieparken. Hoogtepunt was de ontmoeting met een Duits echtpaar, dat in het Duits tegen hem zei: "We komen hier al 22 jaar, maar dit zal de laatste keer zijn." Peter vroeg niet waarom, waarna de vrouw naar haar man wees en zei: "Want hij is terminaal." Peter zei toen "Jammer", gaf hem een schouderklop en liep weer door. Dan ben ik helemaal voldaan."

"Ik was altijd al met schrijven bezig, eerst op mijn 19de op de reisblogsite waarbenjij.nu toen ik vijf weken lang een taalcursus deed en ik het niet direct naar mijn zin had."

"Daarna ben ik stukjes op mijn site en op Facebook gaan schrijven. Op mijn 29ste heb ik Volkskrant Magazine gemaild met de vraag of ik mee mocht met een reis voor singles. Het bleek een goudmijn voor een reportage. Een man maakte continu seksgrappen. De reisleidster riep hem tot de orde, zei dat vrouwen dat niet leuk vinden. Ik adviseer iedereen zo'n reis."

"Dat zijn rubrieken in De shitshow, een podcast die ik met schrijver Janneke van der Horst maak. Bij Shit vertellen we iets wat we die week shit vonden, bij Warme boodschap prijzen we iets aan. In onze nieuwe aflevering, die donderdag online komt, gaat die van mij over Can't We Talk About Something More Pleasant?, een graphic novel van Roz Chast."

"Ik heb helemaal niks met cartoons, maar ben al drie dagen aan het nagenieten van het boek. Het gaat over een enig kind, van wie de ouders de 90 zijn gepasseerd. Zij omschrijft alles wat daarbij komt kijken, zoals het leeghalen van hun huis, maar ook de echt schaamtevolle eigenschappen van haar ouders. Schrijnend, maar door de cartoons ook grappig."

"Ik deel nu ook boekentips op Instagram. Vroeger vond ik dat pedant, maar er lezen nog maar zo weinig mensen dat ik het belangrijk vind om te melden waar ik enthousiast van word. Zelf haal ik veel troost uit Nicolien Mizee, die schrijft dat ze vriendschappen ook heel ingewikkeld kan vinden."

"Maar het schept ook een band om iets af te zeiken. Janneke en ik ergeren ons dood aan Erik Dijkstra. Een heel vervelende man. Hij gooide een keer een duif weg die verkeerd terechtkwam en hij gooide een andere keer een flesje bier op een rondvaartboot, wat net goed ging. En, zoals Janneke terecht zei, je kunt niet én een leren jasje dragen, én zo'n bril."

"We hebben nog nooit klachten gekregen over de ergernissen die we bespreken. Ze zijn ook niet altijd wezenlijk: bijvoorbeeld over een vriend die Iesja Meijer zegt in plaats van Ischa, met een harde g. Als ik echt ergens mee in mijn maag zou zitten, ga ik wel naar diegene toe."

"Lauren Verster, over wie Janneke en ik het ook vaker hebben gehad. Zij lijkt me in het echt wel leuk, maar ik vind haar programma's niet goed. Ik eindig altijd met meer vragen dan waarmee ik begon - op zich ook een prestatie."

"Laatst ging ze naar de wietnonnen in Amerika. Een non vertelt haar dat ze zich in wietolie is gaan verdiepen omdat haar zoontje kanker had. Nou, ik heb dan duizend vragen. Hoe gaat het nu met je zoon? Heeft die het überhaupt overleefd? Waarom ben je fulltime dat klooster ingegaan? Maar Lauren knikt en stelt geen enkele wedervraag, die neemt overal genoegen mee."

"Twitter, zeker weten. Ik wind me dagelijks op over die talkshows. Vroeger vond ik het leuk om naar goede interviews bij Pauw of Pauw & Witteman te kijken. De wereld draait door mis ik ook."

"Nu zitten er altijd dezelfde mensen en gaat het over nieuws. Ik vind dat er dagelijks iemand aan tafel moet zitten om over een boek te praten. Er komen zoveel mooie uit."

"Twitter is een verslaving die me veel oplevert. Door Twitter hebben we nu een fijne podcaststudio en een vriend erbij. En ik weet welke krantenartikelen ik wil lezen omdat bepaalde mensen ze aanprijzen."

"Havocomplex. Nu heb ik daar niet zo veel last van, vroeger meer."

"Op de middelbare school in Sittard was ik niet gemotiveerd. Ik vond het cool om te blijven zitten. Daarna heb ik een jaar in een kledingwinkel gewerkt, maar daar verveelde ik me na drie maanden. Toen ben ik begonnen aan de lerarenopleiding Nederlands."

"Na dat jaar in die kledingwinkel kreeg ik een enorme bewijsdrang. Ik las biografieën en alle interviews uit HP/De Tijd, waar mijn vader een abonnement op had. Elk woord dat ik niet kende, zocht ik op."

"In mijn boek zijn bijna alle namen gefingeerd."

"Toen ik eens een appeltje met mijn ex te schillen had, heb ik in een Linda-column een uitzondering gemaakt. "Ik hoop dat je ook eens een column over mij gaat schrijven", zei hij tegen me nadat ik in Het Parool over de teenslippers - het allerergste schoeisel wat op aarde bestaat - van een andere ex had geschreven."

"Is goed, dacht ik, want ik was nog boos op hem. Hij had het niet aardig uitgemaakt, een maand later was hij mijn verjaardag vergeten maar vroeg hij wel of ik de deur van zijn huis wilde openmaken zodat zijn vriend er spullen kon neerzetten. Hijzelf lag op het strand en o ja, dan kon ik meteen de sleutel afleveren."

"Dat beschreef ik in de Linda, inclusief zijn voornaam - die ik nu maar niet ga noemen. Om eerlijk te zijn had ik die naam ook wel nodig. Ik schreef namelijk dat het enige leuke van onze relatie was dat mijn vrienden altijd moesten lachen als ik zijn naam uitsprak. Die deed hen denken aan een oude man."

"In mijn boek beschrijf ik een schrijfvakantie van drie weken in Italië. Dat doe ik nooit meer. Het schrijven lukte niet en dat kleurde alles: omgevingen, ontmoetingen."

"Dus dan maar samen. Maar de ander moet wel een beetje hetzelfde ritme hebben. Ik denk dat een van mijn allerleukste vrienden niet geschikt voor me is omdat zij van fietsen houdt en van… nou ja vooral van fietsen, door de bergen. Ik houd niet van dingen doen. Ik doe 's middags een dutje en zou drie weken met een boek op een strandbedje kunnen liggen."

"Ik ben een keer met een vriend naar Amerika geweest, dat was leuk, maar ik ergerde me tegelijkertijd verschrikkelijk. Hij heeft last van verzamelwoede, onze huurauto lag binnen twee dagen vol met folders, tickets en zakdoekjes, die ik moest opruimen omdat hij toevallig net naar de wc moest bij het inleveren."