Dit artikel is afkomstig uit de Gelderlander. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

Het zou een interview met Johan Cornelissen moeten worden. Johan Cornelissen (64), de man die er ruim twintig jaar lang voor zorgde dat Alverna (2500 inwoners) nog een eigen supermarkt had. Het kon eigenlijk niet, zo'n klein dorp en toch zo'n winkel, maar hij deed het. Hoe?

Zeven dagen per week was ie hier, levend van smalle marges op bescheiden boodschappen. Het waren werkweken van misschien wel tachtig uur, maar hij deed het met liefde. Nu nadert het einde: zaterdag is de winkel voor het laatst open. Het waarom, het hoe-nu-verder, daar wilde hij best over vertellen. Zoveel mensen hier hebben tenslotte zo veel met hem gedeeld, al die jaren.

Maar waar is hij?

Achter de kassa zit deze middag Johans dochter Claudia. Dan moet hij dus daar ergens zijn, achter die meterslange schappen waar nu gaten in vallen. Aardbeienjam: uitverkocht. Bloemenhoning: op. In de rij 'makreel in zonnebloemolie' ligt nog één blikje.

En dan is daar die stem. Achter, bij de koeling. "Hé, Cor, ik moet verder, ik spreek je nog wel."

Johan Cornelissen is deze dagen een man met weinig tijd en dus weinig woorden: hij heeft er alvast wat op papier gezet. We kunnen het kort houden, dacht hij, Claudia moet er zo weervandoor en dan staat ie weer alleen in de winkel. En moet hij er dus zíjn. Voor de klanten. Voor de Alvernezen. Voor Harrie, die man achter de rollator. Voor de schooljongen die zelf spritsen gaat bakken.

Het waren de mensen die het al die jaren de moeite waard maakten, vertelt hij boven in het keukentje. Hier kun je makkelijker praten dan in de winkel, want dat was de kracht: er was altijd tijd voor een praatje. Man, toen hij in het ziekenhuis lag, toen kreeg hij dus...

"Hé, Johan!"

Een man komt de trap op gelopen, pakt een gele mok met een zonnetje en de tekst 'Geweldig' en schuift aan. Het is Steef, Steef van de Steeg (65) uit Veenendaal. Hij is zelfstandige, net als Johan. Levert hier de verpakkingen en de kassarollen. "Ik heb al mijn hele leven met hem te maken."

Winkels zoals die van Johan, zegt hij, sterven uit. Grote supermarktketens winnen het van de winkeliers die het van kwartjes en dubbeltjes moeten hebben, zegt hij. Nieuwere generaties zullen niet weten wat ze missen, zegt Steef. Bezorgdiensten zijn makkelijk. "Maar de menselijkheid verdwijnt."

Steef is speciaal voor Johan naar Alverna gekomen, zegt hij. Om te helpen. "We zijn met de hele familie. Ik zei: kom, kijken of we 'm leeg kunnen kopen."

Financieel gaat het slecht, zegt Johan even later. Ruim twee jaar geleden werd hij ziek. Leukemie. En wat hij net dus wilde vertellen: in het ziekenhuis kreeg hij stapels kaarten. Allemaal van klanten.

Hij herstelde, maar dat duurde langer dan verwacht. In de tussentijd moest hij extra mensen aannemen. Mensen die hij van het UWV nog enkele maanden moet doorbetalen. "Ben je bedankt, na 45 jaar werken."

Hij had een plan, samen met zijn huurbaas Theo van Woezik. Een nieuwe ALDI zou er komen, met 770 meter groter dan deze winkel (400), maar ook groter dan de grens die de gemeente trekt voor supermarkten in dorpen. (500). Ondertussen is de camping verderop overgenomen, zijn er nog geen gasten en daalt zíjn omzet. Wat hij gespaard had voor zijn oude dag, is nodig om schulden af te lossen. Er is al een crowdfundingactie opgezet.

Maak je geen zorgen, zegt hij, het komt vast goed. In maart begint hij bij de nieuwe Hornbach in Ressen, vlak bij huis - hij woont in Bemmel. Maar Alverna verliest een super, en die komt nooit meer terug. Met vlakke hand slaat hij zachtjes op de eikenhouten tafel, en staat op. Hij heeft er veel verdriet van gehad, maar kom, we moeten verder.

"Einde van een tijdperk. Ja. Denk ik wel."