Dit artikel is afkomstig uit AD Rotterdams Dagblad. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"Het is niet prettig dat ik m'n huis uit moet, maar ik weet ook niet wat ik eraan kan doen", zegt Boekhout terwijl ze haar schouders ophaalt, tussen een kiertje van de voordeur. "Dit is mijn thuis en ik wil mijn laatste jaren hier doorbrengen."

Dit is het verhaal van de hoogbejaarde Lenie Boekhout, die haar huis moet verlaten. Belangrijk detail: de villa is eigendom van de gemeente en ze woont er al jarenlang gratis, door een regeling met de gemeente. In het huis van dik 200 vierkante meter zijn veel familieherinneringen opgedaan. Haar ouders, die een klein boerenbedrijfje runden, woonden er al in 1900. Met haar man verkocht ze groente en fruit aan wijkbewoners en verkochten ze kerstbomen aan de hele buurt. Sinds haar ouders en haar man overleden, woont ze er alleen. Nu moet ze weg, want de gemeente gaat de woning verkopen.

"Hoe triest zou het zijn als m'n moeder na al die jaren haar woning zou moeten verlaten. Dat is geen menselijke maat", zegt zoon Leo Boekhout. Hij en betrokkenen uit de wijk begonnen een handtekeningenactie, in de hoop dat ze toch mag blijven in haar geliefde thuis.

Het schitterende landhuis waar Boekhout woont dateert uit 1880 en ademt nostalgie. Via een klein bruggetje betreed je de woning die zo'n 1400 meter grond beslaat. Voor de deur staan goed verzorgde struiken en hoge bomen. Op de gevel staan de woorden 'krek wa'k wou' voor 'precies wat ik wilde'. Nummer 524, is nog een van de laatste overgebleven oude landhuizen aan de 's-Gravenweg. In de omgeving staan vooral nieuwbouwwijken en vrijstaande woningen.

De 's -Gravenweg heeft nogal een historie. Toen de gemeente in de jaren 60- 70 de wijk Prinsenland ontwikkelde, zouden oude boerderijen aan de historische linten, zoals 's-Gravenweg, de Ringvaartweg en de Kralingseweg worden gesloopt. Omdat daar veel weerstand tegen was, besloot de gemeente om de woningen op te kopen. Voor de woning van de familie Boekhout werd 70.000 gulden neergeteld.

Zo konden bewoners wel langer in de woning blijven, legt een woordvoerder van de gemeente uit. "Met hun werden pachtovereenkomsten gesloten, waarbij zij geen huur of vergoeding hoefde te betalen en waarin de voorwaarde was opgenomen dat de overeenkomst op een bepaald moment afloopt", aldus de zegsvrouw. Volgens de gemeente zijn deze pachtovereenkomsten 'meerdere keren verlengd' en heeft mevrouw Boekhout al die tijd ook geen huur hoeven te betalen.

Volgens de familie was destijds de belofte van de gemeente juist dat moeder Boekhout mocht blijven tot ze overlijdt. "Dat was een mondelinge afspraak, die niet meer hard te maken is", zegt zoon Leo. "Dit gaat puur om het grote geld natuurlijk. Er komen nieuwe huizen voor in de plaats."

In 2017 besloot de gemeente al haar vastgoed te verkopen. In 2020 werd via een rechtszaak afgedwongen dat Boekhout haar woning moet verlaten in maart 2024. Dan wordt het pand beschikbaar voor de openbare verkoop.

Dat de gemeente zelf bepaalt wat er moet gebeuren met het landhuis, kan zoon Leo wel snappen. "Het is hun eigendom. Ik kan ze wel gelijk geven." Maar ze bieden geen alternatief, zegt hij. "Mijn moeder moet zelf op zoek naar een woning." En daar wringt de schoen wat hem betreft. "Ik snap dat die grond hartstikke veel geld waard is maar zo kun je toch niet omgaan met mensen." Ondertussen staat Boekhout ingeschreven bij verschillende bejaardenhuizen. "Maar alles zit vol. Ik kom nergens terecht en de gemeente zorgt er ook niet voor", zegt moeder Boekhout.

De gemeente laat in een reactie weten dat via Stichting Ouderenhuisvesting Rotterdam en Woonnet Rijnmond gezocht is naar alternatieve woonruimte voor Boekhout. "Er zijn haar verschillende woningen aangeboden, maar helaas heeft dit nog niet tot een oplossing geleid." Het is het woord van de gemeente tegen die van zoon Leo. Volgens hem zijn er géén woningen aangedragen.

Niets doet vermoeden dat Boekhout 92 jaar is. Ze is fit en doet alles nog zelf, van koken tot tuinieren. In de wijk is ze geliefd. Loes de Bruin, ook een van de initiatiefnemers van de handtekeningenactie kent de familie Boekhout niet, maar hartverwarmend vond ze het iedere keer dat ze langs fietste en mevrouw Boekhout in de voortuin een boekje zag lezen. "Dat huisje deed me zoveel. In de lentemaanden zag ik haar altijd zitten. De tuin stond vol met kleurrijke bloemen, en klompen aan de muur met netjes verzorgde planten. Ik ging langs om te vertellen hoe blij ik daar van werd. Toen kwam het verhaal erachteraan dat ze haar huis uit moet." 'Hartverscheurend', noemt De Bruin het. "Ik dacht: kunnen ze hier niet met een menselijk maat naar kijken in plaats van het altijd maar te hebben over geld?"

"Laat die beste vrouw daar gewoon op háár moment weggaan", zegt buurtbewoonster Nicolette de Haan. "Dit is toch onmenselijk?" Het huis heeft volgens haar ook historische waarde. "Het is zo een mooi authentiek huis, als een soort monument, tussen al die nieuwbouw. Als het wordt afgebroken, zou dat heel zonde zijn."

De brievenbus van Boekhout zit op dinsdagochtend vol met honderd ondertekende pamfletten. "Ik ben blij dat mensen er zo op reageren en ik hoop dat er aandacht aan besteed wordt vanuit de gemeente." De pamfletten worden overhandigd aan Aboutaleb. "Want hij bepaalt", zegt Lenie Boekhout. "Alleen hij kan het terugdraaien."