Dit artikel is afkomstig uit AD Den Haag. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

21.500 euro. Het is niet het jaarsalaris van een starter, maar de opbrengst van het eendaagse 'Waar poept de koe?'-festijn. En, het zegt álles over de talloze gulle gevers die het Westland rijk is. Hier kan je - letterlijk - in een poep en een zucht geld ophalen voor het goede doel.

René Nederpelt, die samen met zijn kinderen de inzamelingsactie voor Team Westland bedacht, ziet zichzelf na afloop nog tellen. Met armen vol kippenvel. "Iedereen die komt, weet dat dit avondje geld gaat kosten. Je komt niet met lege handen aan. Maar dit... Dit sloeg nergens op."

Opmerkelijk is het zeker hoeveel er in deze gemeente gedoneerd wordt. Hetzelfde geldt voor de dingen die worden bedacht om het geld binnen te harken. Een verjaardagsfeestje van drie vrienden: 1580 euro. Een nieuwjaarsduik in februari: 3500 euro. Een vrouwenbingo: 7000 euro. Een Jeu de Boules-toernooi: 10.135 euro.

Alle 'kleine' inzamelingsacties slaan aan. En - niet onbelangrijk - tikken aan. Team Westland, een lokale stichting, haalde dit jaar 1 miljoen euro bijeen voor de strijd tegen kanker. De totaalopbrengst voor de Westlandse Swim voor ALS doet hier niet veel voor onder. Dankzij bijna 600 zwemmers bracht de afgelopen editie 838 .000 euro in het laatje.

Ook de Westlandse kerken halen met hun veilingen vele euro's binnen. In Honselersdijk werd zelfs de 40.000 aangetikt. En een bazar in De Kiem in 's-Gravenzande, speciaal voor een verbouwing van de jeugdruimtes, leverde zelfs meer dan 67.000 euro op.

Vraag wie dan ook waar de doneercultuur vandaan komt en standaard volgt het woord 'saamhorigheid'. "Dat zit verweven in onze cultuur", vertelt Linda Slaghuis van ALS Westland. "Mensen zijn bereid om elkaar te helpen én willen ook graag een schakel zijn. Mits ze er natuurlijk de noodzaak van inzien."

En hoe dichter bij huis, hoe duidelijker die noodzaak. Het zijn dan ook Westlandse patiënten en hun familieleden die vertellen wat de spierziekte inhoudt. Deelnemers - óók veelal Westlands - zetten vervolgens hun onmacht om in daadkracht en uiteindelijk - via donaties - in geld. Veel geld. "Hoe vaak ik niet van teams uit andere gemeenten de vraag heb gekregen hoe het toch mogelijk was dat wij zo veel geld ophalen... Het zit in onze cultuur. En wat ook meespeelt is dat de Westlander gul is."

Ook Alphons de Wit, die vaak als veilingmeester wordt ingezet, spreekt over een vrijgevig volk. Dat graag de portemonnee trekt als de door hem benoemde geefklieren worden gemasseerd. Dat doe je onder meer door het Westlands te houden. "Dit is een heel hechte gemeenschap van ons kent ons. Bijna een beetje een incestueuze samenleving. Bij Westlerlee houdt de wereld op."

Extra geraakt is de Westlander dan ook als een 'kloteziekte' als kanker in de eigen omgeving voorkomt. Hetzelfde geldt voor de spierziekte ALS. "Het maakt echt wat los. Dat zijn niet alleen centen, maar vooral gevoelens van medeleven voor zijn of haar medemens. Voor zo'n goed doel willen ze wat betekenen."

Populair in de benefietwereld is de veiling, waarbij zogenoemde kavels onder de hamer worden gebracht. Dat kan iets heel onbenulligs zijn zoals een benzineblik, maar dat is volgens de Westlander áltijd het geld meer dan waard. "Ik heb als veilingmeester weleens meegemaakt dat twee broers gingen bieden op een wielerpakje van de Rabobank, waar geen van beiden ooit in zou passen", vertelt Alphons de Wit lachend. "De handen vlogen tegen elkaar op. Uiteindelijk bracht het pakkie 2500 euro op."

Dan volgt nog zo'n hilarisch veilingsverhaal. Over twee kale mannen die streden om een kappersbon. "Alle aspecten die de Westlander zo bijzonder maken, komen bij een veiling samen. Humor is de hoofdmoot. Er zit lol in. Maar ook een beetje competitie. Giganten heb ik de prijs voor het eerste bakje Westlandse druiven zien opjagen naar de 10 K."

Waag het niet om het pocherig te noemen. "Nee, nee, nee", blijft De Wit herhalen. "Het is absoluut niet dat de mensen hier met de borst vooruitlopen, zo van 'kijk eens wat ik kan'. De mensen hier zijn zich bewust van hun eigen geprivilegieerde positie en hebben oog voor de nood van een ander. Die combinatie zet de geefklier aan."

In naburige gemeenten is deze 'geefklier' een stuk minder actief, bemerkt De Wit. Nooit zal hij vergeten dat in Delft een dertigtal oude voetballers in tien weken 25.000 euro voor het goede doel hadden bemachtigd. "Gewéldig vonden ze het. Dat was nog nooit gebeurd, zo'n bedrag. '25.000 euro', kon ik alleen maar denken, 'dat hebben we hier in twee uur."

Dan opeens blijkt dat de iconische rode sjaal van Alphons de Wit ook onder de hamer is gebracht. En wel tijdens het 'Waar poept de koe?'-festijn. Het lapje stof bracht 400 euro op. "De mensen werden helemaal gek", zegt Nederpelt. "Mijn broer heeft de sjaal uiteindelijk gekocht. Hij hangt bij hem in het hok. Sommigen hebben een Ajax-sjaal, hij heeft een Alphons-sjaal."

Diezelfde middag kocht Nederpelt voor behoorlijk wat centen een sta-tafel. Het bedrag noemt hij liever niet, wel dat het 'uiteraard niet in verhouding staat'. Maar spijt? "Geen moment."

"Spijt?!" vraagt hij zichzelf nogmaals hardop af. "Het geld gaat naar een gigantisch doel. Wat wil je nog meer? Ik zou eerder spijt hebben als ik die tafel niet had gekocht. Dan zou ik me zelfs een beetje schuldig voelen."