Dit artikel is afkomstig uit Utrechts Nieuwsblad. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

"'Meneer, bent u Marokkaans of Turks?' Als ik een euro zou krijgen voor de keren dat mijn studenten me dit vroegen, dan zou ik nu waarschijnlijk schrijven vanaf mijn privéstrand", begint Asad zijn boek.

"Misschien wel vanuit Marokko of Turkije. Maar mijn antwoord blijft altijd hetzelfde: 'Wat denk je zelf?' En dan begint het gokken. Van Marokko tot aan - je gelooft het niet - België, bijna elke afkomst is al een keer voorbijgekomen. Ze zijn er maar druk mee: waar komt die gast vandaan? Voor sommigen zal dit misschien vervelend zijn, maar het enige wat ik daar op dat moment zie is oprechte interesse. En precies waar ik op hoop: een opening."

Juist dit typeert de jonge docent Sociaal-Juridische Dienstverlening. Begin dit jaar werd hij door de Hogeschool Utrecht benoemd tot Docent van het Jaar 2021. "Dat vond ik een prachtige eer en een compliment van de studenten. Ze zeiden: Amin is de ideale verbinder. Dat vond ik mooi, maar wat zeiden ze nou eigenlijk? Waar komt dat vandaan? Ik zweer je, ik heb geen idee. We praten gewoon van mens tot mens. Het zijn relaxte lessen."

Hij dacht na: wat maakte zijn lessen zo anders dan die van andere docenten? "Er zijn zoveel andere goede leraren hier op school. Ik voelde me daarom opgelaten. In mijn zoektocht naar het antwoord ging ik terug naar de kern. Wie ben ik? Een onderdeel is waar ik vandaan kom, de vlucht van mijn ouders. De benoeming vormde voor mij de directe aanleiding om een boek te schrijven."

Dat boek is er nu. 'Alles voor jullie', heet het. Een ode aan zijn ouders en een pleidooi om de student centraal te laten staan in de lessen. Want dát is zijn succes, denkt Asad. In het boek schrijft hij vanuit zijn lessen. Hij bespreekt zijn familiegeschiedenis in de klas. Vertelt over hoe zijn ouders zijn gevlucht uit Irak en hoe dat hem tot op de dag van vandaag maakt wie hij is.

Toen Asad één jaar oud was, kwam hij samen met zijn ouders terecht in een asielzoekerscentrum in een boerendorp in Groningen. Drie jaar later verhuisden ze naar Nieuwegein, waar Asad en zijn ouders nog steeds wonen. "Mijn ouders hebben sindsdien altijd de nadruk gelegd op wat we wél hadden, niet op wat we niet hadden. Ze zijn altijd dankbaar en positief. Niks kan nog stuk, want ze zijn al door een hel gegaan. Ik ervaar dat gevoel ook."

Door zijn verhaal te vertellen, hoopt Asad dat zijn studenten dat ook tegen hem doen. "Door de leerlingen stukjes te geven van wie ik ben, hoop ik dat zij ook stukjes aan mij geven. Zo creëer je een band en kun je als docent veel bereiken", zegt hij. Asad is gedreven en opportunistisch. Hij lacht constant tijdens het gesprek. "Ik ben de jongen met de glimlach. Dat is hoe ik leef."

Met zijn boek hoopt hij andere docenten te inspireren om de student ook centraal te stellen in hun lessen. "Onderwijs leidt niet alleen op voor werk, maar voor het leven. Ik wil mijn studenten handvatten meegeven en kennis waar ze hun hele leven iets aan hebben, wat ze vormt als mens."

"Wij docenten hebben een bevoorrechte positie, wij kunnen een nieuwe generatie positief beïnvloeden. Alleen worden we ondergesneeuwd door overige taken. Daar gaat mijn boek om. Het is een pleidooi: laten we inzien voor wie we het doen. Zet de student centraal."