Review: Pokémon Scarlet en Violet zijn totaal anders en wat gammel

Jarenlang waren Pokémon-games in de kern hetzelfde: je kreeg een monstertje mee om de wereld te verkennen, trainde een team om anderen te verslaan en werd op het einde van het spel de lokale kampioen. Dat alles verliep via een gebaand pad, waarbij je systematisch acht zogeheten 'gymleiders' versloeg om de beste te worden.

De spellen zijn sindsdien mooier en uitgebreider geworden, maar aan die originele formule werd niet gezeten. Het leidde de afgelopen jaren tot steeds luidere kritiek van oude fans, die na ruim twintig jaar weleens wat nieuws wilden zien.

Dat gebeurt nu in de nieuwe spellen Pokémon Scarlet en Pokémon Violet - games die grotendeels identiek aan elkaar zijn, los van wat kleine details. Je gaat nog steeds op pad om monsters te trainen en te vechten, maar dit keer is de te verkennen spelwereld meer opengesteld. Zo kun je zelf kiezen of je voortaan zelf links of rechts gaat en bepalen hoe je de wereld het liefst verkent.

Dat maakt het nog geen compleet open wereld: als je begint, zorgen hoge bergen en lange rivieren ervoor dat delen van het nieuwe land Paldea nog niet te bereiken zijn. Maar door die beperkte keuze voelt de game meer als een verkenningstocht.

Dat is een groot verschil met de normaal lineaire Pokémon-games, waarin je meestal maar één kant op kan. Het zorgt er bovendien voor dat je het spel zo moeilijk kan maken als je zelf wil. In het begin word je bijvoorbeeld aangespoord naar het westen te gaan, maar toen wij naar het oosten gingen, liepen we aan tegen sterkere tegenstanders die het spel uitdagender maakten. Een frisse wind voor Pokémon, waarvan de afgelopen paar games vaak te makkelijk waren.

Je merkt wel dat die vrijere wereld wat leeg is. In feite zijn er drie dingen te doen in de game: je kunt tegen gymleiders vechten voor het kampioenschap, je kunt het opnemen tegen de pestkoppen van Team Star en je kunt vechten tegen gigantische 'titanen', extra grote versies van de monsters.

Ga je op verkenning om wat anders in de wereld te vinden, dan tref je eigenlijk maar weinig aan. Er zijn geen grote geheimen of extra zijstraatjes om te bewandelen: in een verlaten grot vind je hooguit een nieuw monster die je kunt vangen of een extra voorwerp.

Het zorgt ervoor dat de wereld soms wat klinisch aanvoelt. Eigenlijk kun je nog steeds dezelfde dingen doen als in oude Pokémon-games, maar is dit allemaal over de wereldkaart uitgesmeerd. Daarbij zijn de vroeger handgemaakte evenementen ingewisseld voor momenten die wat inwisselbaar zijn; zo zijn alle gevechten tegen Team Star grotendeels identiek aan elkaar, waardoor je vijf keer hetzelfde moet doen.

Technisch zit de game niet heel goed in elkaar. Schokkende beelden, personages die ineens in het beeld springen en momenten waarop de game blijft hangen: je merkt dat de spelcomputer moet vechten om alles een beetje oké in beeld te brengen.

Het wordt hierdoor nooit onspeelbaar, maar het doet afbreuk aan de algehele ervaring. Het is lastig om te genieten van een mooi dorpje als je op de achtergrond ziet dat de molen haperend draait.

Daar staan ook de nodige verbeteringen tegenop. Gevechten verlopen bijvoorbeeld veel soepeler dan in oude games. Weg zijn daar de constante dialoogvensters waarin acties staan uitgeschreven: je monsters vallen snel aan. Helaas wordt ook dat snellere vechtsysteem wat ingeperkt door de technische problemen, doordat de game na zo'n snel gevecht soms ineens blijft hangen doordat alles ingeladen moet worden.

Wil je een monster weer een oude aanval leren? Dan hoef je niet meer een speciaal personage op te zoeken, maar druk je gewoon op een menuknop. En als je een te sterke trainer bevecht, kun je gewoon wegrennen om het op te geven.

Er zit veel in Pokémon Scarlet en Pokémon Violet om van te houden: voor het eerst is een hoofdgame in de Pokémon-reeks een soort open wereld, waardoor je als speler de vrijheid krijgt om de boel te verkennen. Kleine aanpassingen zorgen er bovendien voor dat het allemaal sneller en soepeler verloopt.

De technische problemen leider er wel toe dat het soms wat gammel aanvoelt. Onspeelbaar wordt het nooit, maar de game is wel schokkerig en daardoor soms zelfs wat lelijk. Wie daar doorheen kan kijken, heeft voor het eerst in jaren een frisse, andersoortige Pokémon-game.