Gisteren heb ik niet geschreven, er was niet zo heel veel te vertellen. We waren moe na alle nare ervaringen bij het vliegveld waar we werden beschoten, en waar we tot twee keer toe vergeefs heen waren gegaan. Gisteren heb ik overdag vooral uitgerust.

Rond half negen in de avond kregen we een mail van het ministerie van Buitenlandse Zaken. We moesten naar het vliegveld gaan. We moesten een bepaald object bij ons hebben, zodat we herkend zouden worden. Wat kan ik niet zeggen, om veiligheidsredenen. Nederlandse militairen zouden ons opwachten en naar binnen brengen. We kregen vierentwintig uur de tijd om ons te melden, er zouden voldoende vliegtuigen zijn. Maar we moesten zelf maar zien hoe we bij het vliegveld kwamen.

En dat terwijl juist de reis daarnaartoe heel gevaarlijk is. Onbegrijpelijk, iets om woedend over te worden. We hebben gezien dat de Fransen en de Britse troepen burgers ophalen in de stad. Ik vind het teleurstellend dat Nederland dat niet kan doen. Het irriteert me ook. Toch besloten we het om het opnieuw te proberen. We gingen naar bed, en zouden om half vier wakker worden, om door de verlaten stad naar het vliegveld te gaan.

Wat ik nog niet heb verteld is dat we sinds een paar dagen in een appgroep zitten met allemaal mensen met een Nederlands paspoort die op de lijst staan om geëvacueerd te worden. Dat is niet georganiseerd door het ministerie, maar door een groep oud-politici en anderen.

Toen we wakker werden, bekeken we de berichten in de appgroep. Wat we lazen, klonk niet goed. Bij het vliegveld was het nog steeds een chaos. Een paar uur eerder was een familie die kant opgegaan en die meldde dat er allemaal Taliban-strijders waren. En vooral ook dat er geen Nederlandse militairen te bekennen waren. De Taliban-strijders sloegen vrouwen met hun kalasjnikovs, ze verscheurden ook paspoorten, ze willen blijkbaar verhinderen dat mensen naar binnen gaan.

Als familie hebben we toen met zijn vieren opnieuw overlegd en besloten niet te gaan, we vonden het te gevaarlijk. Ook andere gezinnen besloten op hun onderduikadressen te blijven. Er zijn heel veel mensen met kleine kinderen. Die groepsapp is fijn, we hebben nu tenminste contact, we kunnen overleggen en ervaringen uitwisselen, dat is in ieder geval iets.

Nadat we besloten hier te blijven heb ik het ochtendgebed gedaan. Daarna ben ik gaan slapen, maar na een uurtje was ik alweer wakker. Gelukkig is er hier in huis nog genoeg eten. Een supermarktje in de buurt is weer open, en de eigenaar komt hier boodschappen brengen.

We zaten hier met negentien mensen in een appartement, dat is best krap. Het zijn allemaal familieleden van mijn ouders, we zijn te gast bij een oudoom. Een gezin dat hier ook zit, met vijf kinderen, heeft een visum gekregen van de Amerikanen en die kunnen dus ook weg. Zij besloten vanochtend vroeg om wel te vertrekken. Maar ze staan nog steeds tussen de massa buiten het vliegveld en ik weet niet of ze het vandaag nog gaan halen om binnen te komen.

Uit andere delen van land horen we slecht nieuws. In de noordelijke stad Mazar-i-Sharif worden winkels en huizen geplunderd door de Taliban. In Jalalabad is gisteren gedemonstreerd door de bevolking op de Onafhankelijkheidsdag van Afghanistan. Mensen die de Afghaanse vlag wilden hijsen, zijn vermoord door de Taliban, ze willen dat alleen hun vlag te zien is. Van familie begrepen we dat de demonstrerende mannen en jongens op straat allemaal met tranen in hun ogen stonden, hun afkeer van de Taliban is groot.

Graag wil ik nog iets zeggen over alle reacties op de eerste twee dagboeken. Allereerst dank voor de woorden van steun. Maar er waren ook mensen die ons verweten dat we naar Afghanistan zijn gegaan terwijl het hier zo gevaarlijk is. Daar wil ik graag iets over zeggen. Wij zijn als gezin in Nederland op onszelf, dat is best eenzaam en alleen. Op school hoorde ik altijd hoe vriendinnen en vrienden naar hun opa en oma gingen, en dat hadden wij niet.

We missen onze familie in Afghanistan vreselijk, het is de liefde die ons hiernaartoe trekt. Door corona konden we vorig jaar niet komen. Onze opa lag op sterven en vlak voor hij doodging zei hij via de telefoon dat hij heel erg hoopte ons nog een keer te zien. Mijn vader en moeder vonden het te gevaarlijk, ze waren bang dat de Taliban verder zouden oprukken. Mijn zus en ik hebben heel erg aangedrongen om toch te gaan.

En dan nog iets: toen het duidelijk werd dat de Taliban inderdaad steeds meer provincies innamen, hebben we geprobeerd onze tickets te verzetten. Dat was lang voordat Rutte zei dat Nederlanders in Afghanistan het land moesten verlaten. We hebben ons best gedaan om eerder terug te komen, maar dat ging niet meer.

Ondanks het wachten, de spanning en de stress gaat het met ons gezin eigenlijk best nog wel goed. Mijn moeder maakt zich het ene uur heel erg zorgen en het andere is ze kalm, bij haar gaat het dus op en neer. Mijn zusje, mijn vader en ik zijn wel oké.

We kunnen niet anders doen dan afwachten en zijn constant aan het afwegen wat we moeten doen. We willen niet alleen afhankelijk zijn van de Nederlandse evacuatie per vliegtuig. En dus zijn we bezig geweest om visa aan te vragen bij een buurland. We reizen dan over land. Ja, dat is ook gevaarlijk, maar of het gevaarlijker is dan naar het vliegveld gaan en dan weer terug door een stad vol Taliban? Dat weet ik niet.