Sinds mijn man Alzheimer heeft en zeker nadat hij opgenomen moest worden, ben ik best veel alleen. Met twee kinderen die ver weg wonen, zijn er vaak momenten dat ik me echt alleen voel. De diagnose werd net voor de pandemie gesteld; de toen geldende beperkingen hielpen niet mee om ons toch al 'arme' sociale leven in stand te houden.Nu is het ingewikkekd: ik heb nog wel een man, maar 'geen partner' meer. Ik ben blij dat hij nog weet wie ik ben, maar de 'inhoud' is weg. En het proces gaat door. Ik vind het moeilijk zeker omdat ik ook niet meer kan fietsen en (ik hoop tijdelijk) geen auto mag rijden. Dus afhankelijk van anderen.

Het moeten van tegenwoordig zorgt ervoor dat het maken van een simpele connectie steeds lastiger wordt.Ik weet nog goed op mijn laatste werkdag in de supermarkt dat ik een oudere dame hielp met een pak zout te pakken. Een gesprekje aangeknoopt en uiteindelijk een mooi maar ook triest levensverhaal aangehoord. En steeds onderbrak ze zichzelf met dat ik waarschijnlijk geen tijd had en wel weer door moest. Maar de tranen stonden in haar ogen om het feit dat iemand even de tijd nam. Zeker tijdens covid waarin contact leggen nog lastiger werd.Ik heb gezegd dat ik alle tijd had. Er was al weinig te doen en wat gingen ze doen op m'n laatste dag? Me ontslaan?Uiteindelijk een mooie herinnering afgesloten met een dikke knuffel en een traan over haar wang.Bij de kassa was haar pakje zout lek gegaan, dus nog even door de winkel gerend om een nieuwe te pakken. Toen nogmaals een vaarwel. Helaas kreeg ik later te horen dat dat de laatste zou zijn.Doe wat moeite voor elkaar en neem de tijd...