Gebruiker dhr_Kennet zegt:

"Ik leef bijna 48 jaar in Nederland en ben opgegroeid in Friesland. Geboren in Suriname. Spreek vloeiend mijn talen, ook Fries. Dagelijks oordelen mensen over mij en ik over hun. Is dat discriminatie? Nee, gewoon menselijk gedrag. Soms onhandige of niet passende gedachten uitspreken daar gaat het behoorlijk mis."

"Bij de kassa zei laatst een dame: 'Goh u houdt zeker wel van warm weer.' 'Nee,' antwoordde ik nuchter, 'van skiën, schaatsen en stamppotten'. Het feit dat ik zo geassimileerd ben staat niet op mijn voorhoofd en kan ik deze dame niet kwalijk nemen. Ik maak ook grappen over kleur en stereotypen, laten we niet te lange tenen hebben, denk ik."

"Probeer met respect een ander te behandelen zoals je zelf ook behandeld wilt worden. Soms zijn het ook blinde vlekken. De documentaire Wit is ook een kleur maakt pijnlijk duidelijk hoe diep oordelen en veroordelen zit. Helaas gebeurt dit al op zeer jonge leeftijd. Tijd voor les op school over diversiteit/gender zou kunnen helpen voor komende generaties."

Gebruiker Ceciel_Buijser zegt:

"Na jarenlang in het buurt- en clubhuis gewerkt te hebben herken ik dit fenomeen zeker, en ik vrees dat het moeilijk aan te pakken is. Laat staan uit te roeien."

"We hebben het hier over groepen kwetsbare mensen die niet alleen samenkomen, maar ook samen wonen in buurten waar toch al een grote achterstand heerst. Men zit op elkaars lip. De omgangsvormen zijn vaak niet zo verfijnd. Niet alleen in discriminatoir opzicht, maar ook in emancipatoir opzicht: vrouwen en meisjes zijn daar maar al te bekend met grensoverschrijdend gedrag."

"Praten over zulke dingen is vaak lastig omdat men werkelijk geen kwaad ziet in wat men zegt of doet, en bovendien: iederéén doet het. Het is genormaliseerd. Kom daar maar eens tussen als goedbedoelde sociaal werker met je verheven normen en waarden."

Gebruiker E_Robijn zegt:

"Het werkt naar twee kanten, dacht ik gelijk toen ik dit las. Als witte Nederlander werkzaam in een achterstandswijk kwam ik tegen dat cliënten alleen geholpen wilden worden door een hulpverlener met dezelfde komaf. Of collega's die in hun moedertaal gesprekken hadden waar ik bij zat. Daar wat van zeggen lag moeilijk. Ik deed het vaak wel, maar soms niet."

"Cliënten die zich misdroegen kon ik terechtwijzen. Cliënten die iets wilden wat onmogelijk was hadden het over 'die buitenlanders die alles maar krijgen' en cliënten met van oorsprong een andere achtergrond verweten mij dat 'in dit land niet voor je gezorgd werd'. Heel kwetsbare mensen probeerde ik op te voeden."

"Ik heb het zelden laten passeren. Voelde me ook aangesproken. In hun thuisland was er niets aan hulpverlening en ik kon het soms slecht hebben, dat gescheld. Maar mijn geduld was soms op. Daar ben ik eerlijk over. Bespuugd en bedreigd ben ik. En het was lastig er iets over te zeggen. Ook tegen collega's."

Ook je licht laten schijnen op dit onderwerp? Klik dan hier. De bovenstaande reacties zijn weergegeven zoals ze geplaatst zijn door de gebruikers. De redactie van NU.nl is niet verantwoordelijk voor eventuele taalfouten.

Heb je dit artikel gevonden via Net binnen? Je kunt vergelijkbare stukken elke dag via het knopje NUjij onder in je app vinden.