Maar wat er ook gebeurt, achter de horizon van dit WK gloort nog steeds een mooie toekomst. Sterker nog: ze is er klaar voor haar eigen omgeving in te kleuren als een schilder voor een blank canvas.

Lekker gas geven en winnen: keigaaf man! Dat was de Ireen Wüst uit het begin van haar carrière. Ze was goed, heel goed. Op haar 19e veroverde ze al haar eerste gouden olympische medaille.

Wüst leek in haar jeugdigheid soms net weggelopen bij de plaatselijke carnavalsoptocht. Ze was als een kind dat voor het eerst een viltstift in handen krijgt en direct overal de hele boel onder wil kliederen.  

Dat ze talent bezat was snel duidelijk en dat combineerde ze met een ongekende wil om altijd alles te winnen. Het dreef haar tot ultieme hoogten, maar ook tot flinke dalen. Overtraining, de keerzijde van de medaille. 

Toch haalde ze zelf vaak de kastanjes uit het vuur bij haar toenmalige werkgever TVM. Sven Kramer uit de roulatie? Een ploeg die niet draaide? Wüst keek naar zichzelf, zette een knop om, geloofde in haar talent en ging ervoor. Zo pakte ze in 2010 alsnog een gouden 1500 meter op de Spelen van Vancouver. Op karakter.

Maar erkenning bleef vaak uit. Wüst speelde contractonderhandelingen niet zo hard als Kramer, nam vaak genoegen met minder salaris en wilde vooral blijven waar ze zat: onder de vleugels van coach Gerard Kemkers. En op dat vertrouwde nest werd ze koningin van de Spelen in Sotsji. De meest succesvolle atlete van de wereld.

Vlak na haar medailleregen zat ze in zak en as op een vakantiestrand op Curaçao. Haar levenslijn met Kemkers werd doorgesneden. Daar waar Kramer al lang van te voren zelf had gekozen voor een afscheid, voelde Wüst wel de pijn van Kemkers' vertrek. De ploeg waar alles voor haar zo op zijn plek was gevallen in de jaren naar Sotsji viel uit elkaar.

En geen sponsor die serieus werk van haar maakte. Had dan niemand interesse? Corendon-coach Jan van Veen vond haar - onbegrijpelijk - niet in zijn ploeg passen. Jac Orie had geen budget.

Ze vond onderdak bij Marianne Timmer en Gianni Romme, die tenminste alles in het werk stelden om haar binnen te halen. Wetende dat een groot kampioen als zij zowel op sporttechnisch als commercieel vlak goud waard is. Maar wat Wüst ook meebracht, waren haar eigen eisen en haar eigen geschiedenis. Ze luchtte haar hart en neemt na minder dan een jaar afscheid van het team.

Om zo haar hoofd vrij te maken voor de WK afstanden deze week in Heerenveen. Het Toernooi van het Jaar. In eigen land nog wel. Elke dag strijd om titels, afstand voor afstand. Op haar lijf geschreven. Maar de concurrentie is sterker dan ooit. 

Wüst stond dit seizoen tot dusver bij vrijwel bij alle wedstrijden aan de start, terwijl haar concurrenten hun momenten kiezen. Heather Richardson en Martina Sablikova zijn in vorm, de kans is reëel dat Wüst geen enkele titel mee naar huis zal nemen.

Ireen Wüst is allang niet meer het kliederende kind met viltstift. Ze is volwassen, correct, uitgesproken. Ze heeft de persoonlijkheid om een standpunt in te nemen en verantwoordelijkheid te dragen.

Ze heeft de komende periode een unieke kans om op een blanco papier haar route uit te stippelen richting de Spelen van Zuid-Korea in 2018, daar waar het haar echt om te doen is. Een sponsor zal het probleem niet zijn nu, genoeg interesse.

Ja, de kans bestaat dat de concurrentie feest gaat vieren dit carnavalsweekend. Maar de wereld ligt desondanks voor haar open. Ik hoop van harte dat Wüst het penseel oppakt en begint aan een nieuw meesterwerk, dat nóg nadrukkelijker helemaal van haar is. Natuurlijk wel het liefst met een extra wereldtitel in haar tas.