Wonderlijk toch. Van de vier Nederlandse Europa League-aspiranten die donderdagavond in actie kwamen, werden er twee uitgeschakeld en van die twee verloor PEC Zwolle met de grootste cijfers.

Toch bekoorden ze, eigenlijk als enige representant van Nederland, het land van het mooie voetbal.

Beetje pech gehad. Tol betaald voor het gebrek aan internationale ervaring. Maar: twee keer goed gevoetbald, als underdog tegen een club van enige allure. Tweeduizend Zwollenaren mee naar Tsjechië. Prachtig. Zo kan verliezen best mooi zijn.

De rest van het avondje in het voorportaal van de Europa League was als de grootste collectieve Ice Bucket Challenge uit de geschiedenis: de clubs nomineerden ons, wij zeiden "vooruit dan maar", bogen deemoedig het hoofd en lieten de koude plens over ons heenkomen, maar dan zonder de wetenschap dat er een goed doel mee gediend was. Dan is koud nog een stukje kouder.

Het was een ijsemmer van stuwmeerformaat: de lawine van vrieswater en ijsblokjes hield negentig minuten aan. Helaas werd geen ALS-patiënt er wijzer van. Als er al ALS-patiënten naar PSV, Feyenoord of FC Twente zaten te kijken, dan dachten ze hetzelfde als wij, namelijk: gottegottegot.

Het verdrietigste is niet eens dat Nederland - als we zo verder voetballen - in 2016 zijn rechtstreekse plekje in de Champions League kwijt zal zijn, en dat zelfs onze landskampioen dan door twee voorronden heen zal moeten.

Nee, het verdrietigste is dat we ons er al bij neer hebben gelegd.

Neem Fred Rutten, trainer van het grote Feyenoord. Die vond het dus een 'vreemde, maar uiteindelijk mooie avond' in De Kuip, tegen (en nu hoop ik dat ik dat goed spel) Zorja Loehansk.

Hij schaamde zich dus niet de ogen uit zijn kop omdat zijn ploeg tot in de blessuretijd uitgeschakeld leek te gaan worden door een middenmoter uit de Oekraïense competitie.

Hij was ook niet boos omdat zijn ploeg een 3-0 voorsprong weggaf tegen elf mensen met familienamen die doen vermoeden dat er een bataljon Russische separatisten over een toetsenbord was gemarcheerd. Nee, hij stond vermoeid maar blij voor zich uit te glimmen aan het eind van een 'vreemde, maar mooie avond'.

In Enschede, ondertussen, werd Qarabag FK de tweede Azerbeidzjaanse voetbalclub ooit die weet door te dringen tot het hoofdtoernooi van een Europese competitie.

In ruim 180 minuten voetbal wist FC Twente één doelpunt te produceren tegen de nummer 221 van de actuele UEFA-clubranking. Een club waar John van Loen voor groot beleidsmaker doorkan. Een club die zocht naar een internationale aanvaller van allure - en uitkwam bij Leroy George.

Het commentaar van trainer Alfred Schreuder: "Er was eigenlijk niets aan de hand en ik vind ook dat wij het vrij behoorlijk deden."

Bij Ajax, ondertussen, werd er na de Champions League-loting geestdriftig op gewezen dat Ajax 'misschien wel weer kan stunten' in de zware groep met FC Barcelona en Paris Saint-Germain.

'Weer stunten.' En wij maar denken dat we de voorbije jaren toch vaker stunts van lager geplaatste ploegen tégen Ajax hebben gezien.

Ajax staat (nog) op plaats 30 van de Europese ranking voor clubteams. Je zou toch zeggen dat het voor een nummer 30 best eens mogelijk zou moeten zijn om een ronde Europa League met 32 deelnemende teams te overleven, maar die ronde was nu al twee keer op rij het eindstation voor de Nederlandse landskampioen.

Het verschil tussen 'stunten' en 'stuntelen' zit 'm in de letters 'EL'. Het is eigenlijk heel logisch.

Nog een jaar of twee, dan zal de Nederlandse figurantenrol op het hoofdpodium én het B-podium van Europa officieel beklonken zijn in cijfers. Onze toptrainers zijn er mentaal al klaar voor: Rutten, Schreuder, maar ook Frank de Boer, die als reactie op de loting zuchtte en mompelde als Leo Beenhakker in topvorm.

Zoals alle nadelen hep ook dit nadeel weer een voordeel: het aantal Nederlandse afgangen in de UEFA-toernooien zal wel afnemen. Onze nationale Ice Bucket Challenge zit er bijna op.