Door Bart Vlietstra

Lang was die laatste kleur, buiten Sicilië, verboden in het machobastion voetbal, nu staat het voor een uiting van ultiem zelfvertrouwen. Drie titels met oplopende overmacht doen dat kennelijk met een club. Het superioriteitsgevoel wordt extra gevoed nu er, in tegenstelling tot voorgaande jaren, aan de vooravond van de competitie nog geen signalen zijn dat de selectie zal worden onthoofd.

De Boer beschikt over een vaste kern die zijn oefenvormen en aanwijzingen kan dromen. De Jong, Eriksen, Alderweireld, Vermeer, Van Rhijn en Blind vormen het Frank-front dat voor nieuwkomers, opvullers en reserves als een trampoline moet voelen. Tijdens de voorbereiding zie je spelers als Veltman, Denswil, Klaassen en Hoesen bijna als vanzelf naar die kern toegroeien.

Houdt Ajax deze selectie intact dan moet het kampioen worden en mogen zelfs de bonussen voor het bereiken van de knock-outfase van de Champions League vast worden bijgeschreven, zo pochte De Boer vorige week.

Dat laatste wagen we te betwijfelen. Dat is nogal lotingafhankelijk. Maar die titel, ja wie moet Ajax, mocht de crisis inderdaad de transfermarkt verlammen, daarvan weerhouden?

Feyenoord zou je in eerste instantie zeggen, gezien de windstilte in Rotterdam. Zeven Nederlandse A-internationals en de beste speler van de eredivisie (Graziano Pellè), daar kan zelfs 020 een puntje aan zuigen.

Maar wie de trainingen van beide clubs bezoekt, ziet meteen een behoorlijk verschil in balvaardigheid, combinatievermogen en handelingssnelheid. De Ajacieden trainen met de automatismen en vastberadenheid van een peloton Amerikaanse navy seals. Gaat het niet via deur A, dan proberen we deur B binnen te stormen en anders trappen we deur C of deur D wel in.

Feyenoord wil graag net zo creatief worden, maar als het niet loopt gaat het nog te veel via deur P, waarachter Pellè huist. Een platgelopen deur die naarmate het vorige seizoen vorderde steeds fanatieker werd omsingeld en afgesneden. Er is te weinig variatie om iets anders te bedenken, zo blijkt ook tijdens de huidige voorbereiding. Opvallend toch met technische creatievelingen als De Vrij, Vilhena en Clasie aan boord, en de sublieme rechterflank bevolkt door Janmaat en Schaken.

Ook opvallend: Koeman zegt het positiespel te willen verbeteren, maar smacht ondertussen naar een aanvaller die zelf iets kan creëren. Om daarvoor de financiële middelen te genereren, werd er zelfs een oefenwedstrijd opgeofferd. Tegen Hellas Verona hield Feyenoord een openbare uitverkoop. Terwijl zo'n duel ook zou kunnen worden aangegrepen om de gewenste patronen in te slijpen.

Koeman kan een ploeg als geen ander een enorme lift geven, dat lukte hem bij bijna alle clubs waar hij werkte. Met Feyenoord als huzarenstukje. Daarom heeft iedere zichzelf respecterende technisch directeur het nummer van de geboren Zaandammer in het favorietenlijstje van zijn telefoon staan, voor het geval de resultaten tegenvallen.

Koeman is daarom ook de perfecte toernooicoach. Dat zal er na dit seizoen wel van komen. Maar eerst dient hij bij Feyenoord een echte erfenis achterlaten, een team met ingeslepen sjablonen dat jaren achtereen om de titel kan spelen. Daarvoor is het materiaal absoluut aanwezig. En de bron Varkenoord is nog lang niet opgedroogd. Het enige dat nog ontbreekt is een trampoline.