Door Menno Pot

Toby Alderweireld had het allemaal zo mooi gepland en uitgedacht. In 2009 vertrok Thomas Vermaelen van Ajax naar Arsenal. Prachtig. In 2012 was het de beurt aan Jan Vertonghen: Spurs. Ook mooi. En nu was het zíjn beurt.

De zomer van 2013 zou zíjn zomer worden. Hij, Toby Alderweireld,  zou als derde afgezant van Ajax' kloeke 'Vlaams Blok' in het hart van de defensie neerstrijken bij een grote club uit de Engelse Premier League. Stukje carrièreplanning.

Hij maakte zijn ambitie wereldkundig zoals je dat hoort te doen: hij meldde dat hij open stond voor een volgende stap, een nieuwe uitdaging, maar dat het wel echt een mooie club moest zijn, want anders zou hij net zo lief bij Ajax blijven, want daar had hij het namelijk óók prima naar zijn zin.

Wat hij er niet bij zei, is dat hij - uiteraard - helemaal niet bij Ajax zou blijven. Dikke lul, drie bier. Niks ervan. Weg uit Nederland, de hoogste tijd. Maar dat was een detail. Zolang je maar in het midden laat wat volgens jou precies de 'mooie clubs' zijn, houd je alle opties open.

Maar toen bleef, na een periode van leuk maar vrijblijvend namedroppen (Liverpool, Spurs, Leverkusen), dus alleen Norwich City over als serieuze gegadigde. Het RKC Waalwijk van Engeland.

Toby belt Sören Lerby, zijn zaakwaarnemer. "Sören, dit ga je niet menen."

"Ben bang van wel, Toob."

En dus zat er maar één ding op: heel serieus zeggen dat Norwich City een uitstekende volgende stap zou zijn en dat de club heel serieuze ambities heeft. Toby liet het voor de zekerheid zijn vader maar zeggen: "Het lijkt erop dat Norwich de kop van het peloton heeft genomen."

Mooi, die wielermetafoor. Het is er de tijd van het jaar voor.

Zo zie je maar: ook in het voetbal is het écht crisis. De carrousel kan natuurlijk ineens in beweging komen, pal voor het sluiten van de transfer window, maar voorlopig houden de clubs de hand op de knip en zit er weinig beweging in de spelersmarkt. Sneu voor Toby.

Zie ook Wilfried Bony. Die wilde per se weg bij Vitesse, weg uit Nederland, desnoods naar een club van het kaliber Swansea City of zo, maar hij zal toch op iets beters zijn gaan rekenen toen hij er 31 in schoot. Bony zat gebeiteld. Zou je denken.

Maar nu zit hij dus inderdaad bij een club van het kaliber Swansea, te weten Swansea. Het Heracles Almelo van Engeland. Meer tot de verbeelding sprekende opties waren er kennelijk niet.

Grote competitie natuurlijk, die Premier League, maar als Alderweireld inderdaad naar Norwich vertrekt, zullen hij én Bony hun thuiswedstrijden komend seizoen in een kleiner stadionnetje spelen dan vorig seizoen, voor clubs die nou niet bepaald elk jaar een zegetocht door Europa maken.

De aantrekkelijkheid van Swansea en Norwich zit 'm natuurlijk vooral in het salaris, of - met een mooi, ouderwets, door de vader van Toby Alderweireld van stal gehaald woord - het loon. Zou ik mooi vinden, als voetballers weer wat vaker over hun loon gaan praten. Het is een mooi crisiswoord.

Alleen Italiaanse clubs lijken bereid substantiële bedragen te betalen voor eredivisiespelers - en dan vooral spelers van PSV. Blijkbaar is de Serie A de financiële malaise te boven en viel de Italiaanse politie onlangs volkomen ten onrechte binnen bij 41 profclubs die verdacht worden van gesjoemel.

De allergrootste winnaars van de crisis zijn natuurlijk de supporters van Feyenoord. Leefbaar Rotterdam vindt een garantiesteling van 165 miljoen euro een te groot financieel risico 'in tijden van crisis' - en dus gaat het nieuwe stadion er waarschijnlijk niet komen.

Feyenoord moet in de oude Kuip blijven en doet alsof dat een ramp is, maar voor de Nederlandse voetbalcultuur is het een overwinning. Felicitaties dus aan het Legioen, dat de komende jaren zal zeggen wat je oude mensen ook vaak over de crisis van de jaren dertig hoort vertellen: we hadden het niet breed, maar wat was het gezellig.