Het was voor alle betrokkenen bij de eerste seizoensuitzending van Pauw & Witteman afgelopen maandag misschien beter geweest om regisseur Bert van der Veer bij juist die gelegenheid te hebben ingeschakeld.

Deze zestigjarige wielerfan pur sang is in wisselbeurt regisseur van dit bewierookte televisieprogramma waar de twee ondervragers er door de jaren heen maar niet in geslaagd zijn een 'goed gevoel' neer te leggen als het sportonderwerpen aan tafel betreft.

Zo ook bij de komst van Bauke Mollema, die als een vreemd insect werd behandeld en ondervraagd. "Een weekje trainen en drie weken in Spanje fietsen", was zo'n beetje de basisgedachte van de gastheren.

Het gaf wederom een ongemakkelijk gevoel; het gesprek kwam nooit op gang en Van der Veer had daar, met zijn expertise, een boel aan kunnen sleutelen, dat is zeker. Het mocht niet zo zijn.

Televisieleven

Over Van der Veer het volgende: hij heeft een prettig te lezen boekwerk op de markt gebracht: Mr. TV. Een titel die hij onder meer door, zoals hij zelf zegt, "ijdelheid en schaamteloosheid" heeft gekozen.

Het hele boek, waarin 's mans nogal indrukwekkende televisieleven beschreven staat in aardige, vooral zelfkritische anekdotes en vertellingen, is een wandeling door tv-land zonder dat je daar de voor sommigen zo belangrijke tak sport tegenkomt.

Van der Veer heeft meer naam gemaakt als bedenker van de tune van GTST, als baasje bij RTL en vooral als studioregisseur van talkshows. Dat laatste kan hij gewoon heel erg goed, omdat hij luistert en kijkt en naast het gesproken woord een eigen verhaal met beeld vertelt.

Dat kom je niet veel tegen in Nederland en daarom is hij een echte vakman. Ik bewonder hem daar ook in.

Passie

Van der Veer (geboren in Bergen op Zoom) heeft een passie en dat is wielrennen kijken. Uitputtend, lang en altijd: wielrennen kijken. Hij mist geen koers en geniet.

Toen bedacht ik ineens: je zou zo'n man in staat moeten stellen zijn vakmatigheid ook op dit gebied te laten uitoefenen. Goed luisterende regisseurs, die zelf een verhaal willen vertellen door de diverse hen ter beschikking staande lenzen, zijn zeldzaam in ook de sporttelevisiewereld.

Het leek me een opwindende gedachte: hij achter de knoppen bij bijvoorbeeld een koers, maar ook roeien, turnen, voetbal of hockey behoren tot de mogelijkheden, om over biljarten en gewichtheffen nog maar te zwijgen.

Doemdenkers

Sporten waar de omgeving, het publiek en de setting een verhaal opleveren, daar moet je zo'n man eens op loslaten. Wie weet wat hij ervan maakt?

Doemdenkers zullen zeggen: dat kan hij niet, want dat gaat veel te snel en zo'n studiotalkshow is wat hij aankan, maar de uitdaging alleen is al prikkelend.

Of zoiets ook kan gebeuren? Van der Veer is niet publiek en niet commercieel. Hij is van zichzelf en dat is ook wel weer aardig; goede regisseurs zitten niet in die prangende hokjes die wij, in Nederland, van ons bestel hebben gemaakt.

Waaier

Kijk, een wielerdag is voor hem, zo schrijft hij in zijn boek, helemaal geslaagd, als een koers ergens in een waaier schiet. Dan geniet hij, dan schuift hij naar, juist, het puntje van zijn stoel.

Als een waaier zich aan het vormen is, betekent dat een aantal renners slim, intelligent en goed gebruikmakend van de elementen en de zwakheid van anderen, zich naar voren werkt.

Een goede waaier is een metafoor voor 'je vrij maken' in het leven en Van der Veer onderkent dat. Niet iedere wielrenner kan in een waaier rijden, niet ieder mens kan zich vrij maken.

Spannende gedachte

Wat zou het leuk zijn zo'n man, zo'n vakman dus, eens op sport te zetten, een tak van de televisieboom waar hij naar kijkt en nauwelijks mee te maken heeft gehad. Laat hem zich op dat terrein eens vrij maken of uitbreken.

Dat lijkt me een spannende gedachte. En als raadgever voor zijn talkshowhosts lijkt me het een must wanneer er weer eens een wielrenner of wielrenster aanschuift. Het voorkomt dat ongemakkelijke gevoel op de late avond.