Mario Been is een andere mening toegedaan. De Feyenoord-trainer denkt dat het beter is om in de Eredivisie te spelen dan in een grote competitie op de bank te zitten. Het mag duidelijk zijn dat deze heren tegenstrijdige belangen hebben. Maar wie heeft gelijk ?

Johan Cruijff

Onze grootste voetballer aller tijden verliet Amsterdam op 26-jarige leeftijd. Zijn vertrek had met een machtsstrijd binnen het elftal te maken, zijn terugkeer, jaren later, met financiële problemen. Bij zijn vertrek was Cruijff de beste voetballer van Europa.

Dat is een prettige bijkomstigheid als je naar, bijvoorbeeld, Spanje gaat. Je bent verzekerd van een plaats in het elftal en je nieuwe medespelers zijn blij met jouw komst. Je gaat het team sterker maken en dat zal leiden tot betere prestaties en dus meer inkomsten. Daar zijn ook voetballers niet vies van.

Mindere prettige bijkomstigheid is de gigantische druk die ermee gepaard gaat. Alle ogen zijn op jou gericht en het lijkt wel of je persoonlijk verantwoordelijk bent voor de resultaten. Als die goed zijn word je op handen gedragen en loop je zelfs de kans tot verlosser te worden uitgeroepen. In slechte tijden ben jij de kop van jut. Van alles wordt er bijgehaald om je duidelijk te maken dat je het gigantische salaris dient waar te maken en dat er geen genoegen wordt genomen met een tweede plaats.

Cruijff was zo goed dat hij daar nooit last van heeft gehad. Hij is nog steeds een grootheid in Spanje en de documentaire Uno momento dado is daar een tastbaar bewijs van.

Andy Tattoo

Na een redelijk seizoen bij Ajax vertrok Andy van der Meyde als 23-jarige naar Internazionale. Italië kende de rechtsbuiten alleen van een mooie goal tegen AS Roma in Europees verband. Van der Meyde zocht het avontuur en kreeg het. Maar niet op het voetbalveld, want hij speelde zelden in het Giuseppe Meazza. Italië en een klassieke buitenspeler, het vloekt bijna. De voorzet was Andy’s belangrijkste wapen, maar daar doe je weinig mee als er anderhalve medespeler in het vijandige strafschopgebied tegenover een overmacht staat. De Arnhemmer heeft nooit een kans gehad bij Inter en heeft zelf nooit iets afgedwongen. Een huwelijk tot mislukking gedoemd.

Inter is geen goede ploeg voor Nederlanders. Faas Wilkes deed het er goed en Aron Winter handhaafde zich, maar de rest kwijnde er weg. Misschien dat Welsey Sneijder er verandering in brengt, maar ik zie Dennis Bergkamp voor me. Een grootheid die er diep ongelukkig was en later bij Arsenal aantoonde aardig te kunnen voetballen.

Andy van der Meyde redde het eveneens bij Everton niet. Ik zou niet weten waar hij nu speelt, maar het zal wel ergens op een bijveldje zijn.

De goede keuze

Voetballers van het kaliber Cruijff hebben de clubs voor het uitkiezen. Zij komen gegarandeerd bij een absolute topclub terecht. Niet zo moeilijk. Voor het niveau van Van der Meyde ligt het anders. Niet goed genoeg voor de grote clubs. Als die groep louter voor de poen gaat is dat een legitieme keuze, waar bij aangetekend dient te worden dat zij hun sportieve loopbaan op de tocht zetten. De voetbalmakelaars spelen een belangrijke rol. Kiezen zij voor de provisie of staat de ontwikkeling van hun cliënt voorop. Meestal geeft de provisie de doorslag. De goeie daargelaten, al vraag ik mezelf af of die er wel zijn.

De klasse net onder Cruijff – Van Persie, Robben, Sneijder, Van der Vaart- dient een weloverwogen keuze te maken. Ik begrijp dat het lastig is nee te zeggen als Real Madrid langs komt, maar als er zo’n mafkees voorzitter is ben je alleen zeker van een basisplaats als je Cristiano Ronaldo heet.

Been vindt dat je als speler pas naar het buitenland moet gaan met een bepaalde status. Dat vindt Van Marwijk ook. Hij doelt meer op een speler als Afellay. Die draait al een jaartje of zes in de Nederlandse top mee. Hij wordt niet meer beter in de Eredivisie. Ibrahim moet naar een sterkere competitie met grotere weerstand om een volgende stap te maken. Beide coaches hebben dus gelijk.