Haar stem klinkt aan de telefoon een octaaf hoger als ze over de laatste afdaling van Kreher praat. Het is een half uur na de laatste afdaling en de adrenaline is hoorbaar nog niet uit het lichaam van Bos verdwenen. "Zo, dat was spannend hè", zijn haar eerste woorden vanuit Zwitserland.

De medaillestrijd bij het WK skeleton draaide vrijdag uit op een bloedstollende ontknoping. Bos was na de eerste dag veroordeeld tot een comeback, omdat ze in de tweede afdaling tegen de kant was gebotst. Een fout die haar naar eigen zeggen een halve seconde had gekost.

Daardoor begon Bos met een achterstand van 0,54 seconden aan de laatste twee afdalingen in het natuurijskanaal in St. Moritz. Een groot gat voor skeletonbegrippen, maar over twee afdalingen een marge die te overbruggen was, mits ze foutloos bleef.

En dat bleef Bos. In de derde run halveerde ze de achterstand tot 0,25 seconden. Toen ze in de beslissende afdaling weer de snelste tijd neerzette, mocht ze dromen van een historische wereldtitel. Alleen Kreher moest nog naar beneden.

Er volgden 68 enerverende seconden bij het scorebord voor Bos. Haar achterstand liep terug naar 0,19, 0,15 en 0,08 seconden. Bij het ingaan van de laatste bocht van het ijskanaal was het gat nog maar zes honderdsten. "Ik durfde bijna niet te kijken. Ik wist dat het om een paar honderdsten zou gaan. Ga je het dan redden? Ja? Nee? Oooo! Het was echt zenuwslopend."

Op de streep houdt Kreher één honderdste over op Bos. Aangeslagen oogt de Edese echter geen moment. Ze springt van blijdschap als de Duitse over de streep komt. "Natuurlijk baal ik wel", zegt ze later. Dat doet ze vooral van die fout in de tweede afdaling. "Maar dit is voor mij een grote prestatie. Daar ben ik heel blij mee."

Het zijn oprechte woorden van Bos, die op de Olympische Spelen in Peking ook uitzinnig van vreugde was toen ze brons won. Ze schreef in Yanqing sportgeschiedenis door als eerste Nederlander ooit een olympische medaille in de sleediscipline te winnen.

Bos heeft bovendien van ver moeten komen. Ook na de succesvolle Olympische Spelen woont ze nog altijd bij haar ouders zodat ze rond kan komen van haar sport. Zonder bijdragen van privésponsors kan ze haar sport niet beoefenen, ondanks dat ze gesteund wordt door sportkoepel NOC*NSF.

Of deze zilveren medaille dan een doorbraak wordt? "Dat zou mooi zijn. Ik durf het niet te zeggen. Elke keer denk ik: dit zou genoeg moeten zijn. Dan leg je de lat net weer een stukje hoger. Maar het moet stapje voor stapje gaan. Dit zilver is niet het eindstation voor mij. Door dit resultaat heb ik volgend jaar nog wat te winnen."

Eén ding heeft Bos al wel bereikt na de Spelen: ze is niet meer de enige Nederlander die aan skeleton doet. Sinds de zomer zijn er acht skeletonners bij gekomen: twee mannen en zes vrouwen. Volgende week gaat ze die in Innsbruck in actie zien. "Ik kan een voorbeeld voor ze zijn. Dat vind ik ontzettend leuk om te doen. Maar eerst ga ik dit zilver vieren. Want dat ga ik zeker doen."