'Raar', vond spits Klaas-Jan Huntelaar het vooral. De 48-voudige international had vóór deze avond slechts één interland verloren, een niemendalletje tegen Australië in 2008 waarbij hij ook nog eens al in de rust was gewisseld.

In het kolkende Rasundå-stadion, waar in 1958 de Brazilianen hun eerste van vijf wereldtitels veroverden, kwam een eind aan een reeks van zeventien kwalificatieduels zonder puntverlies en dat was best een beetje pijnlijk.

Verliezen went nooit, zeker niet in de lage Oranje-frequentie die gehanteerd wordt sinds het aantreden van Bert van Marwijk in 2008.

Tijdens het laatste verloren kwalificatieduel was de regie zelfs nog in handen van zijn voorganger Marco van Basten.

Hoewel er voor Oranje niet veel meer dan eer en prestige op het spel stond, kwam de nederlaag toch hard aan. Omdat die tot stand kwam tegen een niet bovenmatig getalenteerde groep Zweden, die met eenvoudige middelen het maximale resultaat behaalden.

En dat mocht Oranje zich zeker aanrekenen. Zoals te doen gebruikelijk hadden de discipelen van Bert van Marwijk het meeste balbezit, maar sinds de laagtijdagen van Louis van Gaal als bondscoach weten we dat het daar niet om draait in het hedendaagse topvoetbal. Het gaat erom wat er met dat balbezit wordt gedaan. En daar zat 'm nu juist de kneep.

Want al dat balbezit leidde maar zelden tot een uitgespeelde mogelijkheid of echte grote kans. Het gif ontbrak, dat zat in de persoon van Wesley Sneijder op een tweezitter te Milaan het van elke verrassing gespeende positiespel hoofdschuddend te bekijken.

Bijna plichtmatig ging de bal van man tot man, de creativiteit was ver te zoeken, de geniale ingeving ook. Als er in defensieve zin dan ook nog wordt geschutterd, is de nederlaag snel verklaard.

In de weinige tijd dat de Zweden het balbezit koesterden, schoten ze exact zo vaak op het doel van Michel Vorm als de bezoekers op Isaksson. Sterker nog: de beste kansen waren voor de thuisploeg waar met name Ola Toivonen geschiedenis had kunnen schrijven. Maar de blijdschap was er niet minder om.

De Zweedse woudreuzen hadden de Nederlandse hoogvliegers gekortwiekt en dat werd uitbundig gevierd.

Zo draaide deze avond uit op een leerzame voor bondscoach Bert van Marwijk. Als de echte wil ontbreekt, als de focus wat is vertroebeld, kan elke tegenstander dit Oranje dus in de problemen brengen. Een wijze les, acht maanden voor het EK.

Wat dat betreft wordt de oefeninterland van volgende maand in en tegen Duitsland een heel interessante. Dan moet blijken of Oranje de favorietenrol die het wil gaan spelen op het EK echt aankan. In dat verband kwam de Zweedse wake-up call misschien wel op het juiste moment.