Het front van gezamenlijkheid tegen de Russische president Vladimir Poetin vertoont hier en daar wat barstjes. Tot vreugde van de Russen, die in verdeeldheid hun enige uitweg zien en tot nu toe weten dat hun invasie een mislukking is. Maar ze blijven dat tegen beter weten in ontkennen en zien domme verwoesting nu als alternatief voor verovering en controle.

Er zijn barsten en barstjes. De grotere barsten uiten zich in Europese ergernis over Amerikaanse ergernis. Die laatste komt na ruim 280 dagen oorlog voort uit geld. Europa en de Verenigde Staten hebben Oekraïne voor 40 miljard dollar (37,8 miljard euro) aan wapens gegeven of toegezegd. Europa erkent wel dat de VS hiervan meer dan de helft levert. Dat is nog afgezien van inlichtingen, training en regie, ook overweldigend Amerikaans van makelij.

Tja, zegt Europa tegen de VS, maar wij vangen al die vluchtelingen uit Oekraïne op? En de oorlog wordt met alle risico's van dien uitgevochten in onze achtertuin en niet die van jullie. Nu zetten jullie ons onder druk om geen chips naar China te exporteren, omdat jullie de strijd om de wereldhegemonie met Peking belangrijker vinden dan die van ons om Oekraïne.

De Inflation Reduction Act (IRA) is een tweede steen des aanstoots. De VS steunt de eigen industrie onder het mom van vergroening en inflatiebestrijding met zo'n 400 miljard dollar. Dat gaat ten koste van Europa en zal hier dus veel banen kosten. De Franse president Emmanuel Macron klaagde op bezoek bij de Amerikaanse president Joe Biden in het hol van de leeuw dat de Amerikaanse politiek niet minder dan een "fragmentatiebom" voor het Westen was, en Europa misschien zelfs in een echte recessie zal duwen.

Een tweede grote barst zijn de verschillen binnen de NAVO. Het belangrijkste is het koppige gedrag van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Die stelt allerlei nationale eisen aan de toetreding van Finland en Zweden, laat zijn militairen op eigen houtje militaire acties uitvoeren in buurlanden en flirt met Russische wapens. Daar schreef ik vorige week over.

De NAVO is deze Turkse splijtzwam zat, maar de Turken hebben een iets te gunstige onderhandelingspositie. Zie ook: het afpersingsgedrag van de Hongaarse premier Viktor Orbán. Die kan, als vergelding voor het Europese plan om hem geen geld meer te geven, een stevig antwoord uit Brussel op Poetins wangedrag ondermijnen. We zullen zien. De kleinere barsten zijn talloos, maar apart nog wel te doen.

Een voorbeeld van het gedoe achter de schermen dat contrasteert met het 'eenheidsverhaal' dat we van de NAVO-top in Boekarest horen. Oekraïne kan de oorlog niet volhouden zonder westerse wapens. Die zijn er ook gekomen, met het HIMARS-raketsysteem als kroonjuweel. Nu is dat luchtverdediging, tegen al die Russische raketten en drones. Als je HIMARS met groot bereik (100 kilometer of meer) aan Oekraïne zou geven, kun je heel wat lanceerinstallaties uitschakelen die ver weg liggen, De VS vindt dat te riskant, omdat Oekraïne er ook doelen in Rusland zelf mee zou kunnen beschieten.

Nu leveren de Britten helikopters en Brimstone-raketten die 50 tot 60 kilometer halen. De Fransen gaan daar weer overheen met de levering van eigen LRU-raketten van 70 kilometer. Zo wordt het spel gespeeld en komt het Amerikaanse 100 kilometertaboe toch dichterbij. Boeing zegt dat het een gps-geleide vliegtuigbom ("altijd raak") zou kunnen maken die met gemak 100 kilometer haalt. Nu de geschikte vliegtuigen nog.

Over luchtafweer zelf wordt in de wandelgangen ook armpje gedrukt. Duitsland wil best aan Polen leveren, want dat is een NAVO-bondgenoot. Dat gebeurt ook met het oog op 15 november, toen een uit de koers geraakte S-300-raket van Oekraïne per ongeluk zou zijn neergekomen in Polen. Maar Polen zei tot boosheid van Duitsland dat de systemen dan maar meteen doorgeleverd zouden worden aan Oekraïne.

Dat was niet de afspraak, zei Berlijn, omdat de systemen dan door NAVO-personeel in Oekraïne bediend zouden moeten worden. Dat zou een oorlog tussen Rusland en de NAVO uitlokken. Eerst probeerde Duitsland de hete aardappel door te schuiven door het een NAVO-beslissing te noemen. De organisatie haastte zich om te zeggen dat Duitsland er zelf maar een knoop over mocht doorhakken. De NAVO heeft zogenaamd 'niets' met de oorlog te maken.

Later verscheen het bericht dat de VS toch de geavanceerde luchtafweer NASAMS bij Kongsberg-Raytheon ging bestellen. De Amerikanen zouden die kunnen gebruiken om Patriot-luchtafweerraketten door te schuiven naar Oekraïne. Ze zouden dan ook aan bondgenoten vragen dat te doen. Eén plus één is twee, want ook Nederland heeft die Patriot.

Minister van Defensie Kajsa Ollongren kan dus zo'n Amerikaans verzoek verwachten. Een hete aardappel, want wij gaan natuurlijk geen Hollandse militairen naar Oekraïne sturen. Doorschuifruzietjes achter de schermen. Wie durft?