Als In 't Hof zich na de podiumceremonie van de 5.000 meter in de interviewruimte van Thialf meldt, vraagt ze onwennig aan een official waar ze precies moet gaan staan. Nog nooit was ze voor een microfoon verschenen, laat staan met een medaille om haar nek. "Ik had dit allemaal niet zien aankomen", zegt ze, met het ongeloof in haar ogen.

Dol van vreugde viel de 23-jarige In 't Hof haar coach Arjen Wolters in de armen toen haar sensationele tweede plaats op de 5.000 meter een feit was. Met 6.57,63 dook ze niet alleen tien seconden onder haar persoonlijk record, maar plaatste ze zich ook voor de komende wereldbekerwedstrijden. Het voelde voor de Overijsselse als een beloning na een donkere periode.

De wereld lag In 't Hof aan de voeten toen ze vier jaar geleden een stageplaats kreeg bij Jumbo-Visma. Ze gold na haar juniorentijd als een toptalent, en dat was ook coach Jac Orie opgevallen. Doorbreken zou ze echter nooit doen in de geel-zwarte kleuren van de succesformatie. Binnen twee jaar raakte ze overtraind, waarna ze ook nog een operatie aan haar amandelen moest ondergaan.

"Ik ben iemand die heel graag wil en nooit grenzen aangeeft", aldus In 't Hof. "Ik wilde gewoon meetrainen, maar deed altijd iets te gek en achteraf gezien heb ik daar te hard getraind. Het kwam er gewoon niet uit. Het jaar daarna maakte ik dezelfde fout."

"Als iemand heel hard kon schaatsen, ging ik mee totdat ik erbij neerviel. Dat moet je niet willen, want dan ga je over de kop. Ik ben er een wijs mens van geworden. Nu durf ik naar mijn eigen lichaam te luisteren en mijn grenzen aan te geven. Die zoektocht heeft even geduurd, langer dan ik wilde, maar heeft me wel veel gebracht."

Tijdens een tussenjaar ontdekte In 't Hof dat het bestaan van een professioneel schaatser niet voor haar was weggelegd.

"Ik was veel te onrustig", zegt de Overijsselse, die zich omschrijft als een "stuiterbal". "Als het met schaatsen niet wil, heb je niks om op terug te vallen. Dat gaat heel erg in je hoofd zitten."

"Als ik bijvoorbeeld om 18.00 uur na een training thuiskwam, vroeg ik mezelf af: en nu? Dan ga ik op de bank zitten en keek ik de hele avond voor me uit. Maar dan begint het te malen in je hoofd. Ik wilde gewoon wat afleiding."

En dus ging de Schalkhaarse na haar verhuizing naar Heerenveen op zoek naar een bijbaantje. Die vond ze in de bediening bij een sushirestaurant in de Friese plaats en bij een distributiecentrum van supermarkteten Lidl, waar ze orderpicker is. Afgelopen zomer stond ze achter een registratiebalie op een vaccinatielocatie van de GGD. Ondertussen studeert ze ook nog fysiotherapie aan de Hanzehogeschool in Groningen.

"Heel veel mensen vinden dat raar of veel te zwaar. Voor mij werkt het heel erg goed om even uit de schaatswereld te zijn. Om ergens anders te zijn, met andere mensen om mij heen. Dan ga je niet denken hoe je moet schaatsen. En je verdient er ook nog wat mee."

"Mijn kijk op de wereld is anders geworden na het werk bij de GGD", vervolgt ze. "Mijn problemen kwamen in een heel ander perspectief te staan. Waar maak ik me soms druk om? Het werd zoveel rustiger in mijn hoofd en ik durfde meer naar mezelf kijken. Het heeft me allemaal heel erg geholpen."

Nu haar wederopstanding heeft geleid tot een startbewijs op zowel de 3.000 als 5.000 meter bij de eerste twee wereldbekerwedstrijden, lonkt alsnog een professionele carrière als schaatsster. "Misschien moet ik wat dingen opzeggen", beseft ze. "Ze zeiden bij het sushirestaurant: kijk maar na het weekend, dan zien we wel weer. Maar maandagavond sta ik gewoon weer in de bediening."