Pas nu Ter Mors al haar trainingen weer zonder problemen kan afwerken, merkt ze hoe groot haar worsteling de afgelopen drie jaar was. Haar rechterknie, waaraan ze een paar maanden na de Olympische Spelen van 2018 werd geopereerd, bepaalde wat ze wel en niet kon doen en deed haar regelmatig aan stoppen denken.

"Het kost zoveel energie als je continu pijn hebt", zegt Ter Mors in gesprek met NU.nl. "Ik heb de afgelopen jaren vaak gedacht: waarom kan ik dit niet? Maar dat kwam gewoon doordat ik te veel dingen aan mijn hoofd had, te veel ballen moest hooghouden. En door dat continue revalideren raakte ik het plezier in mijn sport toch een beetje kwijt."

De regerend olympisch kampioene op de 1.000 meter stond zeker aan het begin van haar loopbaan bekend als een trainingsbeest. Hoewel ze door een periode van overtraining in 2014 en 2015 nooit meer zo hard kan trainen als tien jaar geleden, kon ze afgelopen zomer wel eindelijk weer veel arbeid vragen van haar lijf.

"Het is erg lekker om een pijnvrij, fris lichaam te hebben", aldus Ter Mors. "Ik ondervind nu pas hoeveel meer ontspannen het is en hoeveel minder stress het geeft als je niet de hele tijd aan het vechten bent om fit te worden. Ik kan fysiek weer doen wat ik wil en dat geeft me ook heel veel vrijheid en rust in mijn hoofd."

Het mentale gedeelte van het topsportleven speelt al lange tijd een belangrijke rol bij Ter Mors. De rijdster van Team IKO werkt al jaren met een psycholoog, ook omdat de knieblessure zeker niet de eerste tegenslag uit haar loopbaan was.

"Ik heb helaas best vaak een grote terugslag gehad", aldus Ter Mors. "Maar dat is gewoon hoe mijn carrière is verlopen. Ik kan wel denken dat het niet eerlijk of niet leuk is, maar het is juist ook een uitdaging om er elke keer toch weer wat moois van te maken."

"En uiteindelijk hebben we het hier 'maar' over topsport. Er zijn veel ergere dingen in het leven dan niet op je best kunnen presteren op een ijsbaan. Ik heb genoeg buiten het schaatsen meegemaakt, waardoor ik slechte resultaten kan relativeren. Ik realiseer me dat het in het leven niet alleen om medailles gaat, ook doordat ik recent weer iemand heb verloren."

Ter Mors moest in mei afscheid nemen van haar zus Marjolein (33), die haar hele leven kampte met een erfelijke spierziekte. "Door mijn familieleed weet ik heel goed dat het morgen over kan zijn", zegt de schaatsster, wier vader Henk in 2013 op 58-jarige leeftijd overleed aan kanker.

"Maar het is wel zo: hoe vaker je shit over je heen krijgt, hoe meer je probeert te genieten als het wél goed gaat. Ik probeer er nu echt bij stil te staan dat het fijn is dat ik pijnvrij kan schaatsen, want voor hetzelfde geld loop ik morgen een nieuwe blessure op. En dan zou het zonde zijn als ik maar gewoon was doorgedenderd terwijl ik me goed voelde."

Ter Mors krijgt volgende week bij de NK afstanden in Heerenveen (29-31 oktober) de eerste echte test of haar frisse lichaam ook weer in staat is om absolute toptijden te schaatsen. De voormalige shorttrackster heeft in 2014 en 2018 al wel bewezen dat ze wat extra's kan in een olympisch seizoen.

"Ik merk dat er wat meer focus is, dat ik wat makkelijker dingen laat voor mijn sport", zegt Ter Mors. "En nu ik fit ben, ga ik toch denken dat er misschien wat moois mogelijk is Peking. En dat stimuleert wel."

"Ik weet inmiddels dat ik niet een schaatser ben die elk weekend kan heersen, maar ik vind het wel mooi om eens in de vier jaar op precies het juiste moment top te zijn. Het geeft me veel vertrouwen voor komend seizoen dat me dat al twee keer gelukt is."