Na de winter trok Roest direct naar de plek waar hij altijd terug zal komen. Bijna vier weken bleef hij op de boerderij van zijn ouders in Lekkerkerk, zodat hij een van de pijnlijkste races uit zijn carrière niet alleen in een appartement in Heerenveen hoefde te verwerken.

Tussen de koeien vervaagden even de herinneringen aan de 5 kilometer bij de WK afstanden. Roest begon half februari in Thialf - net als een jaar eerder in Salt Lake City - als de topfavoriet, maar opnieuw greep hij naast zijn eerste gouden medaille bij de mondiale afstandskampioenschappen. Nils van der Poel was bijna twee seconden sneller, al bleef de Zweed ruim boven het drie weken eerder geschaatste baanrecord van zijn Nederlandse concurrent.

Na zijn race zat Roest minutenlang op een bankje op het middenterrein, met een capuchon op zijn hoofd en de blik op oneindig. "Ik wist dat ik er niet alles had uit gehaald. Daarom was ik er zo kapot van", zegt de 25-jarige schaatser van Jumbo-Visma ruim een half jaar later in gesprek met NU.nl. "Ik voelde me schuldig ten opzichte van mezelf, omdat ik weet dat ik beter kan. Dat was erg pijnlijk."

Dat gevoel kon Roest niet zomaar vergeten, ook niet door een maand in vertrouwde omgeving. Misschien is dat maar goed ook, want in februari wil hij bij de Olympische Winterspelen van Peking op het hoogste podium revanche nemen.

"De pijn van de WK afstanden blijft vervelend, maar helpt zeker om me te motiveren voor komend seizoen. Ik ben er nu mee bezig om nóg sterker te worden, zodat niemand het over een paar maanden meer heeft over dat mislukte toernooi in Thialf, maar over een winter waarin het wél goed ging. Dat is mijn grote doel."

Met hulp van zijn coach Jac Orie dacht Roest de afgelopen maanden na over wat er afgelopen februari fout ging, en wat ze eraan kunnen doen om een herhaling te voorkomen.

Het lijdt geen twijfel dat de Zuid-Hollander het talent heeft om olympisch kampioen te worden. De crux is dat hij dat minder vaak moet laten zien. "Als ik een topwedstrijd reed in het weekend, wilde ik dat gevoel vervolgens ook in de trainingen hebben. En dus ging ik elke keer harder rijden, te vaak te gek doen. Dat is me uiteindelijk opgebroken; op de WK was ik over mijn topvorm heen."

Dus Orie gaat nu vaker tegen jou zeggen dat je rustig aan moet doen?

"Tijdens het seizoen, en zeker richting de piekmomenten, zal hij zeker zeggen dat ik niet meer élke training hoef te laten zien hoe sterk ik ben."

Dat klinkt als iets wat goed te repareren is.

"Absoluut, het is mooi dat ik hiermee aan de slag kan. Maar ik kan nooit met 100 procent zekerheid zeggen dat dit het grootste probleem was. Dat is het lastige van topsport."

Voor de buitenwereld is een 'mentaal probleem' altijd een makkelijke verklaring voor mindere prestaties van een sporter.

"Mensen leken vorig seizoen echt te denken dat het in mijn hoofd zat dat ik op de momenten dat het moest niet kon presteren, maar voor mijn gevoel is dat niet zo. Dat kwam ook niet uit de gesprekken die ik met mijn mental coach heb gevoerd."

Jij hebt deze zomer op aanraden van Orie voor het eerst gepraat met die mental coach?

"Dat klopt. Uit mezelf zou ik daar niet heel snel mee aan de slag gaan, maar ik heb altijd heel veel vertrouwen gehad in het plan van Jac en geloofde nu ook in zijn verhaal waarom een mental coach mij zou kunnen helpen. Ik wilde het een kans geven, zelfs als het mij niet helemaal ligt. Jac zei: 'Als je het niks vindt, moet je het gewoon zeggen en dan stoppen we er weer mee.'"

En, ben je er al mee gestopt?

"Nog niet. Ik vind het ook gewoon interessant; het is niet heel filosofisch en vrij duidelijk. Uit testjes die we gedaan hebben, kwamen persoonlijke dingen die heel herkenbaar waren, maar die ik uit mezelf niet heel gauw tegen anderen zou vertellen. Nu gaat dat makkelijker en kan bijvoorbeeld Jac me beter helpen. Ik ben blij dat ik deze stap gezet heb, maar we moeten in de winter zien hoe het uitpakt."

Vier jaar geleden, voor de Winterspelen van Pyeongchang, zat Roest in een totaal andere positie. Niemand verwachtte iets van hem en hij vond het al prachtig dat hij zich op de 1.500 meter plaatste voor het evenement in Zuid-Korea.

"Ik herinner me nog het meest hoe ik hoorde dat ik gekwalificeerd was", zegt Roest. "Een dag na het olympisch kwalificatietoernooi, op Oudjaarsdag, was het nog niet helemaal zeker dat ik mee mocht. Ik stond in de Krimpenerwaard te kijken naar een Oliebollenloop waaraan mijn broertje meedeed, toen ik gebeld werd dat ik in de olympische selectie zat. Dat was een heel bijzonder en mooi moment. En door mijn zilveren medaille op de 1.500 meter werd het verhaal alleen nog maar mooier."

Verlang je nog weleens terug naar de tijd dat niemand wat van je verwacht?

"Ha, dat was wel lekker rustig. Het vorige olympische seizoen was ontzettend leuk, omdat ik allemaal onverwachte dingen deed. Maar ik vind het niet erg dat mensen nu wat van mij verwachten, want ik leg mezelf ook die druk op. Ik wil komende winter weer mensen verrassen."