Na de beving van Huizinge in de zomer van 2012 begon een jarenlange strijd voor de familie Postma-Doornbos. Er bleek er een grote scheur in de kelder van hun jarendertigwoning te zitten, waardoor het lekte.

Naast de lekke kelder bleek ook de schoorsteen niet veilig. De Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM), het bedrijf van Shell en ExxonMobil dat het Groningse gas wint, was op dat moment verantwoordelijkheid voor de schadeafhandeling en versterkingsoperatie in het gaswinningsgebied.

De enquêtecommissie heeft maandag de openbare verhoren van de gaswinningsenquête hervat. Inmiddels zijn er al zo'n veertig mensen verhoord. De afgelopen verhoren draaiden om de nasleep van de beving van Huizinge en om de gaswinningsbesluiten van 2013 en 2014.

Deze week staat de versterkingsoperatie en de schadeafhandeling centraal. Zo maakt de commissie langzaamaan de stap naar de latere jaren.

De schoorsteen van de familie Postma-Doornbos moest gesloopt worden, maar er zat een dakkapel omheen gebouwd. Daar sliep de jongste zoon van het gezin. Hij was een jaar of tien. Op het moment dat de bekleding van de schoorsteen afkwam, werd zichtbaar dat deze op meerdere plekken finaal doorgescheurd was. "Vanaf dat moment was hij (de zoon, red.) bang bij het slapen gaan", vertelt Postma-Doornbos.

Dat was een moment van besef voor de familie. "Dat je huis stuk is, is één ding. Maar dat je niet zeker weet of je kinderen veilig wakker zullen worden, dat is een heel ander verhaal."

De strijd met de NAM vergt veel van Postma-Doornbos. "Je rolt in een spaghetti van versterking, herstel, schadeafhandeling, opnieuw kijken", vertelt ze.

Postma-Doornbos voelde zich niet serieus genomen. Zo erkende de NAM in het begin niet dat de lekkende kelder het gevolg was van de aardbeving. "Er is geen enkel huis in Nederland met een droge kelder", kreeg ze te horen.

Ook voerde ze een strijd over de kosten. De familie had in 2011 vanwege zonnecollectoren een groot boilervat op de eerste verdieping geplaatst. Dit was niet langer veilig, dus moest het vat verplaatst worden. Uiteindelijk vonden ze een geschikte plek in de schuur, maar moesten daar wel nieuwe leidingen gelegd worden. De NAM weigerde de nieuwe vloer te betalen.

Alle vrije tijd van haar en haar man ging op aan "mailen, bellen, plannen bespreken, het huis uitruimen, het huis weer inruimen, opnieuw het huis weer uitruimen". Haar man raakte overspannen. Postma-Doornbos zelf kreeg hartproblemen.

In 2015 hield ze bij hoeveel mensen er over de vloer kwamen. Het waren zestig verschillende personen, de bouwvakkers en schilders niet eens meegerekend.

De hele situatie had ook grote impact op de drie zonen, die hun tienerjaren doorbrachten in een gestreste omgeving. De jongste werd depressief. "Wij hadden dat niet door. Hij sloot zich op in zijn eigen wereld", vertelt Postma-Doornbos. Hij kon niet bij haar en haar man terecht. "Wij waren snel boos of snel van streek."

Postma-Doornbos heeft het gevoel dat ze heeft gefaald als moeder. "Ik heb geknokt voor mijn huis, maar ik had voor mijn kind moeten knokken."

Uiteindelijk komt het gezin vanaf 2017 in rustiger vaarwater terecht. De hartklachten bij Postma-Doornbos nemen af, maar de aardbevingen niet. In mei 2017 geeft het gezin een tuinfeestje, als de grond begint te trillen. "Het was als een monster dat in de grond zijn bek opentrekt", omschrijft Postma-Doornbos het. "Je denkt dan 'wanneer houdt dit ooit op? Wanneer kunnen we ons leven weer oppakken?'"