Vanuit mijn persoonlijke levensovertuiging ben ik geen voorstander van elke vorm van niet natuurlijke levensbeëindiging. In mijn beroepsuitoefening ben ik meerdere malen benaderd voor hulp bij euthanasie. Steeds weer een geweldige worsteling met mijn eigen geweten. Moet ik meewerken, of mag ik weigeren. Iedere keer verloren en dus iedere keer meegewerkt. Waarom? Omdat ik nu nog steeds in de gelukkige omstandigheid verkeer het niet nodig te hebben. Maar wat als dat verandert. Wat als ik zelf een lijden moet ondergaan, dat ik niet kan of wil dragen. Wijs ik euthanasie dan nog steeds af? Mag ik een ander onthouden, wat ik onder iets andere omstandigheden misschien zelf wel zou willen en doen? Mijn antwoord op die vraag is nee, en daarom werk ik steeds weer mee. Hoe moeilijk het mij ook valt. De vraag naar zelfdoding / euthanasie zou misschien minder kunnen zijn, bij een goede opvang c.q. begeleiding van de vrager. Misschien dat juist daarin een taak voor deze minister ligt.

Waarom zou je bekendheid geven aan die stoffen willen voorkomen? Het is juist de taak van de overheid om te zorgen voor goede voorlichting! Laat de regering liever zorgen voor betrouwbare middelen waarmee mensen uit het leven kunnen stappen in plaats van zoeken naar mogelijkheden die mogelijkheid tegen te werken.