Door Rob de Haan

Meer dan tien jaar geleden zocht een assurantiekantoor contact met een bekend en geliefd hockeytrainer uit de regio Amsterdam.

Vanwege zijn naam en netwerk, kon de trainer flink wat nieuwe klanten aanbrengen bij het verzekeringsbedrijf. Zelf schatte hij de te verwachten omzet in op zo’n half miljoen en daar wilde hij graag 5 procent provisie voor toucheren. Van tevoren.

Het bedrijf ging er in mee en tikte ruim 25.000 euro af om de beste man aan zich te binden. Wie deze columns vaker leest voelt het al aankomen: de omzet bleef uit, de trainer bleek niets dan een dure kostenpost en van afbetalen was geen sprake.

Na jaren van beslagleggingen om de centen terug te krijgen, besloot het assurantiekantoor de vordering te verkopen. Het vorderingenkantoor dook met frisse blik in het onderzoek en ontdekte een interessante datum in de hypotheekakte van de trainer.

In eerste instantie was het assurantiebedrijf wat huiverig om via een deurwaarder achter de trainer aan te gaan. Zijn bekendheid maakte hem haast onaantastbaar. Maar het bedrag was gewoon te hoog om af te schrijven, dus startten ze toch een procedure.

Het vonnis kwam er en de deurwaarder kon aan de slag. Maar elke rekening waar ze beslag op legden was ineens leeg. Elke auto stond plotseling op naam van iemand anders. En alle waardevolle spullen waren ‘eigendom van zijn vrouw’.

Wanneer het vorderingenkantoor begin 2014 opnieuw naar de hypotheekakte kijkt, valt hen ineens iets op: het huwelijk begon in gemeenschap van goederen. Pas ná het fiasco met het assurantiekantoor is dit omgezet naar huwelijkse voorwaarden.  

Hoewel het vonnis pas werd uitgesproken ten tijde waarin de huwelijkse voorwaarden golden, zijn de schulden ontstaan ten tijde van de periode waarin zij in gemeenschap van goederen waren getrouwd. Gevolg: er kan alsnog beslag gelegd worden op het salaris van de vrouw.

Het heeft er alle schijn van dat deze schuldenaar zijn verplichtingen probeerde te ontduiken. Het meest sprekende voorbeeld is wel de derde verklaring van de hockeyclub waar hij in dienst was. Via een derdenverklaring moesten zij de deurwaarder naar eer en geweten vertellen wat de trainer bij hun verdiende.

Op het zogeheten beslagvrije deel van dat salaris mag de deurwaarder geen beslag leggen, want dat is bestemd voor levensonderhoud en vaste lasten. Alles boven deze beslagvrije voet, kan wel gebruikt worden om schulden in te lossen. Frappant genoeg zou de trainer per maand exact vijftig cent boven de beslagvrije voet verdienen. Ongeloofwaardig, maar bewijs het tegendeel maar eens.

Links en rechts geld opstrijken, het erdoor jagen en niet achterom kijken. Dat kan een tijdje werken, maar uiteindelijk gaat een van de schuldeisers in de aanval. De beslagprocedure voor het inkomen van de vrouw van de trainer loopt inmiddels en daarnaast kan er nog van alles gebeuren.

Zoals een faillissementsaanvraag door andere schuldeisers bijvoorbeeld, waardoor de curator rustig kan bekijken welke bezittingen en/of kapitaal er zijn. In dat geval moet de vrouw met bankafschriften kunnen aantonen dat zij minstens de helft van de hypotheeklasten heeft gedragen, anders wordt de woning gezien als bezit van haar man en komt het toe aan de boedel.  Zo kun je na jaren van spelletjes spelen, ineens buitenspel komen te staan. 

Rob de Haan is medeoprichter van Verkoopjevordering.nl. In zijn column beschrijft hij persoonlijke verhalen uit ons land tijdens de crisis. Waargebeurde ondernemersverhalen, waarin mensen en locaties onherkenbaar zijn gemaakt.