"Ik was medeoprichter van de toen razend populaire zoekmachine Ilse.nl en in die functie keek ik goed naar de landen om mij heen. Engeland en de VS hadden al een vooraanstaande online nieuwsvoorziening, maar Nederland liep op dit punt behoorlijk achter. Er was wel teletekst, maar dit waren veelal korte berichten zonder grafische vormgeving. Ik dacht: dat kan beter.

Ik pleitte voor een goed online nieuwsmedium. Het basisconcept was niet nieuw, hiervoor keek ik heel expliciet naar CNN. En het Engelse ITN diende als voorbeeld voor het design van de site. Mijn expertise op het gebied van nieuws reikte echter niet ver genoeg en daarom ging ik op zoek naar samenwerkingen met bedrijven die meer thuis waren op dat gebied. Maar krantenuitgever PCM zag geen heil in het plan en de NOS kreeg het vanwege beperkingen door de mediawet niet klaargespeeld. Het was sowieso een lastig voorstel voor de traditionele media, want waar die werkten met vaste drukmomenten en een abonnementenmodel, konden wij onze berichtgeving constant updaten. En het zou een gratis nieuwsdienst worden, omdat de inkomsten uit advertenties kwamen. Het was overigens niet de insteek om de kranten te beconcurreren: NU.nl wilde vooral snel zijn, achtergrondartikelen en columns waren er aan het begin nog niet bij. Het ging om wat er op dat moment speelde in de wereld, vandaar ook de naam.

Tot slot kwam ik bij Kees Zegers en Sacha Prins terecht. Zij waren de oprichters van Virtual Industries, een bestaande site op het gebied van zakelijk nieuws. We werkten vanuit hun kantoor in Amsterdam. Sacha programmeerde de eerste versie van de site en van daaruit zijn we gaan lanceren. We leken op elkaar: we waren jong, we hadden dezelfde toekomstvisie en we hielden niet van ellenlange vergaderingen. We hadden een product en een verdienmodel en we wilden een x-aantal redacteuren die een bepaald salaris verdienden. Dat was ons beknopte businessplan en daar gingen we het mee doen. Het was even een struikelblok om het ANP als bron te strikken, want toen ze naar onze oplage vroegen, hadden we daar geen antwoord op. Toch hebben we een deal kunnen sluiten en daarmee hadden we toegang tot het belangrijkste beeldmateriaal. Ilse.nl was een handige springplank; het was toentertijd immers een van de beste bezochte sites van Nederland. Via dit netwerk vonden we jonge journalisten die dit snelle werk snapten en het niet ambieerden om meteen een Pulitzerprijs te winnen.

Uiteindelijk hadden we een site, een pakkende naam, een in het oog springend logo en een team van journalisten die zich raad wisten met het korte snelle nieuws. Daarmee werd NU.nl in 1999 geboren. We maakten een blokje met het nieuws van NU.nl op Ilse.nl voor de zichtbaarheid. Het sloeg onmiddellijk aan en binnen enkele weken groeide het uit tot de populairste nieuwssite van Nederland.

We beleefden een vliegende start. Tips en suggesties van de lezers namen we ter harte. De veelal positieve feedback gaf ons vertrouwen. NU.nl werd eerst voornamelijk opgepikt door twintigers, maar door ons laagdrempelige imago kwamen daar steeds meer, ook oudere, mensen bij. Waar we begonnen met twee redacteuren, namen we meer mensen aan en stelden we zelfs een redactiemanager aan. De sfeer op de redactie was gezellig en lief. We voelden ons enorm verbonden met elkaar en dat kwam volgens mij door onze gemeenschappelijke vijand: de traditionele media. We voelden ons rebels.

De traditionele media worstelden intussen met de overgang naar digitaal. We zagen bijna-kopieën van NU.nl verschijnen en daar lachten we om. We vonden het een groot compliment. De digitalisering was voor de kranten extra lastig, omdat ze niet ineens gratis abonnementen konden weggeven. Dat hadden wij van tevoren ingecalculeerd. Wij wisten wat we deden en wilden online uitblinken. Als het aan ons lag, werden de kranten 'gewoon' als krantentitels sterker. We waren jong en brutaal en wisten heel goed waar we mee bezig waren. De eerste periode, waarin we binnen een mum van tijd groot werden, hebben wij dan ook vooral als heel leuk ervaren. We waren ook niet bang om te falen. Als het mislukte, dan was dat maar zo en begonnen we gewoon weer aan iets nieuws.

Toch kregen we van dichtbij met de traditionele media te maken, nadat zowel Ilse.nl als NU.nl was overgenomen door Sanoma. Ineens huisden we samen onder één dak. Binnen Sanoma moesten we een beetje vechten voor onze plek, maar gelukkig werden we redelijk vrijgelaten. Het scheelde enorm dat we de andere Sanoma-titels niet beconcurreerden. Ondanks de overname bleven we ons verbreden. We keken hoe onze voorbeelden in het buitenland zich ontwikkelden. De focus bleef het korte, snelle nieuws, het merendeel van de mensen las toen ook nog dagelijks de krant voor de uitgebreidere nieuwsverhalen. Wel voegden we zo nu en dan een column of een achtergrondverhaal toe. Een mooie stunt was het publiceren van een door Elsevier afgekeurde column van Pim Fortuyn. Dit werkte. Mensen zagen in dat NU.nl meer was dan louter knip- en plakwerk van het ANP.

Ik ben zelf in 2001 vertrokken bij NU.nl. Er werkten toen ruim 150 mensen en er werd gereorganiseerd. Ik vond het een handig moment om weg te gaan. Hoewel NU.nl een beetje als mijn baby voelde, was het niet moeilijk om los te laten. Het was groter geworden dan onszelf en dat moesten we accepteren. Het is leuk om een van de oprichters van zo'n groot nieuwsplatform te zijn, maar ik vind het ook leuk om om nieuwe dingen uit te proberen. Bovendien ligt mijn kracht niet in het aansturen van grote groepen. De leidinggevende functie bij NU.nl had ik dus nooit lang volgehouden. Gelukkig is er goed voor ons kindje gezorgd. Ik vind NU.nl inhoudelijk sterk, de positie in het medialandschap is fantastisch, de berichtgeving is laagdrempelig en de achtergronden en manier waarop dingen worden uitgelegd vind ik van grote klasse. De overgang naar mobiel is soepel verlopen. Waar sites als Hyves te laat waren, heeft NU.nl zijn sterke positie weten vast te houden."